19 กุมภาพันธ์ 2548 11:19 น.
นายอสูรน้อย
รอรับใช้วันใดเธอร้องไห้
เจ็บปวดใจใครคนนั้นที่เธอรัก
นั้นจะขอโอกาสนะที่รัก
มาพิงพักรักฉันให้อุ่นใจ
ฉันรู้ดีมีรักใช่เรื่องง่าย
เตรียมหัวใจเผือยามร้องไห้
ที่ตรงนี้ยังมีให้อุ่นใจ
ข้ารับใช้คนนี้จะดูแล
19 กุมภาพันธ์ 2548 11:06 น.
นายอสูรน้อย
ยอมรับแล้วรู้ว่าพ่ายแพ้
ทำได้แค่เท่านี้ที่เธอเห็น
หน้าที่ฉันคงหมดความจำเป็น
คงไม่เห็นความสำคัญจากนี้ไป
ให้เธอไปทั้งใจก็ให้แล้ว
ไร้วี่แววจะสนเธอไม่ใคร่
เหลือเพีงลมชีวิตที่หายใจ
คงจากไปพร้อมเธอที่จากกัน
19 กุมภาพันธ์ 2548 10:56 น.
นายอสูรน้อย
หากความรักที่เธอเลือกเป็นเขา
ฉันคงเศร้าเจียวตัวหมดความหวัง
เป็นตัวเลือกก็เท่านี้ไม่จริงจัง
โยนลงถังหมดความหมายไม่ต้องการ
ใจคนหมดอาลัยรักก็อย่างนี้
เหมือนของฟรีมีให้หน้าด้านด้าน
เบื่อก็ทิ้งไม่ต้องการเก็บไว้นาน
คบผ่านผ่านเลยไปเดี๋ยวก็ลืม
19 กุมภาพันธ์ 2548 10:48 น.
นายอสูรน้อย
ฉันและเขารักเธอคนเดียวกัน
ฝันก็ฝันอยากได้เป็นเจ้าของ
เอาในเธอสารพัดวิธีลอง
เพียงเธอมองใครสักคนตัดสินมา
รู้ว่ายากใจคนรอมันยากกว่า
จะโดนฆ่าหรือปล่อยพิพากษา
หากเลือกเขาสดุดีด้วยน้ำตา
ยอมตราหน้าผู้แพ้อย่าเต็มใจ
19 กุมภาพันธ์ 2548 10:32 น.
นายอสูรน้อย
ครูย่อม รู้หน้าที่ ครูอยู่เสมอ
ครูส่งเธอ ตามหน้าที่ เท่านี้หน่อ
ครูหวังเธอ เป็นคนดี เท่านี้พอ
ครูจึงขอ อวยพร เธอไปดี
โอ้ศิษย์เอ๋ย เคยสอนสั่ง ครูหวังผล
ให้ทุกคน แจ้งประจักษ์ ในศักดิ์ศรี
มีความรู้ คู่ตน ส่งผลดี
จักได้พบ ความฝัน เป็นรางวัล
รางวัลชีวิต ผลิตผล ดลสนอง
ไมตรีกอง เกริกเกียรติ เพียบมิ่งขวัญ
สินทรัพย์มา บรรจบอ ยู่ครบครัน
ธำรงมั่น สุจริต ชีวิตงาน
ศาสตร์และศิลป์ ปริญญา ที่มุ่งหมาย
จงขวนขวาย รู้ให้ได้ ให้แตกฉาน
เด่นกระเดื่อง ในศาสตร์ วิชาการ
คำปราชญ์ท่าน อย่าละเลย ที่เคยฟัง
สูงเกินฟ้า ต่ำกว่าหญ้า อย่าดูถูก
ครูผู้ปลูก วิชา มาแต่หลัง
ศิษย์ไร้ครู เจริญได้ ไม่จีรัง
อย่าชิงชัง บังอาจ ประมาทครู
อันธรรมดา สากล ยุคลลักษณ์
ย่อมประจักษ์ โลกอยู่ เป็นครูสอน
อันอาทิตย์ อยู่คู่ กับจันทร
คู่ดินดอน คือสมุทร ชลาลัย
อันพระคุณ ของครู คู่กับศิษย์
ประสาทศิลป์ ประสาทศาสตร์ ด้วยเข้าไว้
ศิษย์จะงาม เพราะครูงาม ด้วยน้ำใจ
ฉะนี้ไซร้ ศิษย์ย่อม รู้คุณครูดี
ในฐานที่ใกล้จบการศึกษาแล้วก็ขอมอบบทกลอนนี้ให้กับครูทุกท่าน และศิษย์ที่รักทุกคน...
หน้าส่วนตัว
876
