31 กรกฎาคม 2548 14:52 น.
นายหมึกซึม
เธอคือดาว วาววับ จับฟากฟ้า
ฉันดั่งหญ้า ต่ำต้อย ด้อยราศี
เธอคือจันทร์ ส่องกระจ่าง กลางราตรี
ตัวฉันนี้ แค่กระต่าย เฝ้าหมายจันทร์
เธอดั่งเครื่อง บินน้อย ลอยบนฟ้า
ฉันดั่งหมา น้อนน้อย คอยนั่งฝัน
เธอเปรียบเหมือน นักล่า คอยฆ่าฟัน
ตัวฉันนั้น แค่เป้าหมาย ให้เธอยิง
เธอคือน้ำ จับกระเจี๊ยบ ที่แสนหวาน
ฉันไม่ใช่ ก้อนน้ำตาล เป็นน้ำขิง
เธฮมีความ อิสรา เช่นม้าลิง
ฉันเหมือนปลิง ดีแต่เลือด เชือดแต่ใจ
เธอคือน้ำ สายใหญ่ ในโลกกว้าง
ฉันดั่งราง ขังน้ำฝน สนใจไหม
เธอมีหลาย ชายคนอยู่ เป็นคู่ใจ
ตัวฉันใย ไม่มีใคร ไร้คู่เคียง
31 กรกฎาคม 2548 13:45 น.
นายหมึกซึม
จากชีวิต นักเรียน วัยแรกรุ่น
ยังหอมกรุ่น กลิ่นเอ็นดู จากผู้สอน
จากบ้านนอก เข้ามาสู่ อยู่นคร
ฟังพร่ำสอน อีกชี้แจง แถลงการณ์
จากบ้านนอก สู่เหย้า เข้าศึกษา
เก็บความรู้ หาวิชา ศึกษาสาร
นำความรู้ เข้าสมอง อยู่สองนาน
คงถึงกาล กลับบ้านเรา เข้าหาชน
นำความรู้ ที่เราได้ ภายในนั้น
เลือกเอาที่ สร้างสรรค์ พลันน่าสน
มาพัฒนา ทั้งชีวิต จิตใจคน
ให้เลิศล้น มีความคิด ไม่ผิดไป
ให้รู้ว่า บ้านนอกนี้ มีดีบ้าง
อย่าเอาอย่าง คนนคร นอนเฉไฉ
ความรู้เด็ก บ้านนอก ออกไฉไล
เด็กกรุงใหญ่ หาจริงใจ ไม่ค่อยมี
22 กรกฎาคม 2548 13:42 น.
นายหมึกซึม
เกลียดจริงจริง ใครใคร ห่วงใยจิต
ได้แต่คิด จะหวังหน้า จะหาผล
ใช้คำพูด สอดแทรก แลกใจคน
ใจลานลน เขาจับได้ ขายหน้าเอา
เกลียดจริงจริง คนเล่นลำ คำโกหก
คิดว่าคน มันโศกศก คงโง่เขลา
ครั้งสองครั้ง พอได้ พอทำเนา
เล่นกับเรา หลายครา น่าเหลือเกิน
โกหกได้ โดยตนเอง หน้าตาเฉย
พอพูดเลย อัตขัต ไม่ขัดเขิน
คิดว่าตน โกหกแล้ว คงเจริญ
เขาจะเมิน สิไม่ว่า อย่าหลงตน
10 กรกฎาคม 2548 10:03 น.
นายหมึกซึม
เขาว่ารัก แน่นัก ช่างหอมหวาน
เขาว่ารัก ดั่งน้ำตาล จากฟากฟ้า
เขาว่ารัก หอมหวาน ซ่านวิญญา
เขาว่ารัก เช่นมารยา ร้อยเล่มเกวียน
เขาว่ารัก หนักแน่น ดั่งแผ่นหิน
เขาว่ารัก เป็นแผ่นดิน สุดจะเขียน
เขาว่ารัก ดั่งเปลวไฟ ใช้หลอมเทียน
เขาว่ารัก พากเพียร เรียนรักไป
เขาว่ารัก สุดไกล ใกล้ขอบฟ้า
เขาว่ารัก ดั่งนภา อันยิ่งใหญ่
เขาว่ารัก เกิดได้ ในหัวใจ
เขาว่ารัก บอกใน หัวใจเธอ
เขาว่ารัก ดั่งน้ำผึ้ง ซึ้งผีเสื้อ
เขาว่ารัก คล้ายยาเบื่อ ฆ่าหนูเผลอ
เขาว่ารัก ฆ่าคนโง่ โม้จะเจอ
เขาว่ารัก รักว่าเธอ เมื่อเผลอใจ
8 กรกฎาคม 2548 18:23 น.
นายหมึกซึม
เปรียบใจคน ยโส และโอหัง
เปรียบได้ดั่ง เสือน้อย คอยพยอง
ว้าข้าเก่ง ใจนึก คึกลำพอง
คอยกัดกิน เพื่อนผอง ไม่มองใคร
ใครจะว่า เสือใหญ่ แต่ใจนึก
บ้างก็คึก นึกคง ยังสงสัย
ใหญ่ตัว ไม่ออก นอกพงไพร
ถ้าออกไป คงไม่ต่าง จากสัตว์คน
อยู่ในกรง กล่องแกลน แสนอึดอัด
อัตคัด ยิ่งยวดยัด ยิ่งขัดสน
เป็นสัตว์เลี้ยง แย่งยื้อ ในมือคน
เจ็บใจทน ร่ำร้อง ในห้องกรง
เป็นสัตว์เลี้ยง อยู่ใน เงื้อมมนุษย์
พยัคฆ์เสือ แสนสุดใจ ไร้พิษสง
เป็นเหมือนดั่ง แมวน้อย คอยข้างกรง
ไร้พิษสง จนหนทาง จากจรไกล
หน้าส่วนตัว
1605
