22 สิงหาคม 2547 12:39 น.
นายรักษ์
ถึงซึ่งคราวดาวจะลาฟ้ามืดหมอง
แสงสีทองจ้องโผล่พ้นโพ้นขอบเขา
ธารซัดเซาะเลาะโขดหินยินแผ่วเบา
เมฆยามเช้าเคล้าสายหมอกดอกควันไฟ
แดดอ่อนสายทิ้งปลายฝนซบต้นหนาว
ระยิบวาวพราวสล้างน้ำค้างใส
ยอดหญ้าดินถิ่นยอดเขาเร้าแลไกล
ตื่นคราไหนให้แลเห็นเช่นวันวาน
22 สิงหาคม 2547 11:59 น.
นายรักษ์
คิดเอย..คิดถึง
ตราตรึง ไม่หวั่นไหว
ห่วงหวง ดั่งดวงใจ
ไกลหนอไกล ใจร้อนรุ่ม ไฟสุมทรวง
คิดเอย..คิดถึงจนล้นอก
จะหยิบยกฝากใคร ยังไง มันใหญ่หลวง
แก้วตาเอ๋ย.กี่ถ้อยคำใด หาใช่ลมลวง
ใจดวงนี้ทั้งดวง ..ทุกๆ ห้วง ..ยังล่วงถึงซึ่งหน้านวล
22 สิงหาคม 2547 11:35 น.
นายรักษ์
ดอกพุดซ้อนซ่อนจำปากับกาหลง
กิ่งประยงค์โค้งจำปีมะลิหอม
การะเวกเฉกเช่นดวงพวงพยอม
ชบาพร้อมน้อมอัญชันกรรณิการ์
ลั่นทมแดงจะแรงเท่าคัดเค้าขาว
กลีบทองกวาวเคล้าสายหยุดพุทธรักษา
ดอกพิกุลบุนนาคสีมะลิลา
ใคร่จะท้ากล้ายื่นให้แทนใจคน
21 สิงหาคม 2547 17:32 น.
นายรักษ์
ฉันก้าวย่างบนทางเท้าใต้เงาฟ้า
ฉันค้นหาภาษาฝันวันละหน
ฉันงุนงงตรงความต่างหว่างผู้คน
ให้สับสนค้นจับต้องยังล่องลอย
หนึ่งคนครองสองคนตามสามคนหลับ
สี่คนนับกลับไกลลิบหลายสิบถอย
กี่ร้อยสุขทุกข์หมื่นแสนแค้นคนคอย
กาลเคลื่อยคล้อยค่อยผ่านล่วงไม่ห่วงใคร
ฉันเฝ้าจำรำลึกนึกถึงฝัน
ชื่นชมมันปั้นให้ตรงชวนหลงใหล
ดื่มต่างน้ำคำต่างข้าวเฝ้าอย่างนาย
กี่คืนไหนใคร่ได้หลับกับฝันเดิม
21 สิงหาคม 2547 17:17 น.
นายรักษ์
จันทร์ดวงหนึ่งตรึงหนึ่งฟ้าหน้านวลผ่อง
ใจลอยล่องไปท่องแดนถึงแคว้นไหน
หนาวเนื้อหนุ่มกลับรุมร้อนก้อนเนื้อใจ
ต้านไม่ไหวไฟสุมขอนฟอนสุมทรวง
ดั่งหนึ่งหน้าเพียงหน้าหนึ่งมาตรึงจิต
แม้หนึ่งนิดไร้สิทธ์ซึ่งให้หึงหวง
จันทร์เจ้าขาข้าวอนเจ้าดาวล้านดวง
คืนหนักหน่วงให้ล่วงพ้นรีบชนวัน
หน้าส่วนตัว
977
