18 มีนาคม 2548 12:29 น.
นายรักษ์
ลมเอ๋ย ลมพัด
โบกสะบัดไม้ไหว
พัดใจพี่ลอยไป
แห่งหนไหนหนอลม
ถึงแคว้นแดนหนึ่ง
ตราตรึงให้สุขสม
เนื้อนวลชวนชิดชม
จึงหยุดลมที่น้องนาง
24 ตุลาคม 2547 14:45 น.
นายรักษ์
เหยียบภูสูงสักครั้งตามอย่างเขา
คนเดินเท้าหนทางช่างแสนไกล
อ่อนแรงจวนเจียนล้า ล้มพลิ้วมาหนาวจับใจ
บอกพี่ชาย บอกพี่สาว ท้อเหลือเกิน
พี่ให้ดูกระท่อมน้อยบนภูสูง
ม่านหมอกหนาวพราวพร่างพรมจนเปียกปอน
แววตาซื่อใส หลายคู่ คล้ายวิงวอน
พี่พร่ำสอน ว่านี่ คือความจริง
หอบดวงใจลองพร้อมเพรียงตามอย่างเขา
เรี่ยงแรงเรา มากมาย มาจากไหน
เห็นร่องรอยอุดมการณ์ สานศรัทธาที่ยิ่งใหญ่
เรียงร้อยใจ เถิดหนุ่มสาว เข้าสานต่อ
เหยียบภูสูงสักกี่ครั้งก็ยังหนาว
แต่ทางเท้าไม่ไกลเกินไปถึง
อิ่มอุ่นใต้อกฟ้า ดอกศรัทธา ยิ่งหอมกรุ่น
หวานละมุน บทเพลงหวัง ยังตรึงใจ
28 กันยายน 2547 12:42 น.
นายรักษ์
สะเก็ดดาวสกาวฟ้า
เด่นพราวมาดอกหญ้าหลง
งามงอนเจ้าร่อนลง
จากขอบโค้งตรงฟ้างาม
วาววับจับใจจ้อง
ใฝ่ใจปองต้องถลำ
มองเหม่อเผลอเพ้อคำ
มนต์ใดล้ำเพลี่ยงพล้ำดาว
เนื้อนวลชวนชิดเนื้อ
กรุ่นไอเหลือดั่งเนื้อสาว
หวานหอมดมดอมเงา
หลงใหลเฝ้าจะเข้าครอง
ถึงคืนจันทร์ยืนเด่น
เหมือนแลเห็นเจ้าเป็นสอง
แสงสาดอาจเป็นรอง
แต่แสงส่องยังต้องตา
สะเก็ดดาวสกาวใจ
แห่งหนไหนยังใฝ่หา
เพียงแค่เจ้าแลมา
ไกลสุดฟ้าข้าขอตาม
23 กันยายน 2547 17:11 น.
นายรักษ์
หรือจันทร์เจ้าดาวดวงไหนใจร้ายเหลือ
ไม่อยากเชื่อว่าเหลือคืนให้ตื่นหนาว
เสื่อผืนหนาผ้าห่มหมอนย้อนเรื่องราว
ถึงกาลเศร้าเหงายิ่งซ้ำถึงค่ำคืน
หริ่งเรไรตัวใดหนอล้อเลียนเสียง
ยินสำเนียงป่าครวญคร่ำต้องจำฝืน
ฟ้าสีหมอกยิ่งตอกย้ำยิ่งกล้ำกลืน
แผ่นดินผืนสะอื้นแผ่วแว่วมาไกล
23 สิงหาคม 2547 19:29 น.
นายรักษ์
แผ่วผิวต้นลมหนาว
น้ำค้างพราวม่านหมอกไหว
ฝนจางลาร้างไกล
ห้วยละหานรานร้าวรอน
อิ่มอุ่นใต้อกฟ้า
เมฆทาบทามาสอดซ้อน
ปีกบินหากินว่อน
ไม่เร่งร้อนตอนเบิกฟ้า
เจื้อยแจ้วจากโพ้นเขา
ฟังคำเจ้าเขาเมินหน้า
ร้องเรียกเพรียกใครมา
ใครย้อนว่ากู่หาใคร
แดดสายแรงร้ายเหลือ
ใครจะเชื่อว่าแจ่มใส
ร่อนลงตรงกลางไพร
ช้ามอดไหม้ให้ร้อนรน
เหนื่อยนักจะพักไหน
ปองถิ่นใดให้สับสน
วอนขอต่อคำคน
จะดั้นด้นไปจนวาย
แดดแดงอ่อนแรงออก
เสียงใจบอกว่าสู้ไหว
ถิ่นฐานเรือนบ้านใคร
สายลมไล้ได้ชื่นทรวง
สายัญผันมาทัก
จันทร์ก็รักดาวก็หวง
เย็นย่ำกับคำลวง
ใครทักท้วงว่าห่วงใคร
เงียบสงัดลมพัดหวิว
ผ่านแผ่วพลิ้วปลิวไม้ไหว
คิดถึงจึงส่งใจ
ฝากลอยไว้กับสายลม
ใครมาตั้งตาคอย
ใจดวงน้อยพลอยสุขสม
กลายกลับนับความตรม
หวังเราล้มเขาไม่คืน
ยามสองปองจะหลับ
ข่มใจนับขับใจฝืน
เคลิ้มไปให้หวาดตื่น
เสียงสะอื้นจากไหนกัน
แว่วว่าข้าหนาวเนื้อ
ชวนให้เชื่อมาจากฝัน
จะทนได้ถึงไหนกัน
ที่ช่วงวันเหมือนห้วงปี
หน้าส่วนตัว
1286
