29 เมษายน 2550 11:15 น.
นายผีJr
แม้แผ่นดินจะพับทบกลบถึงหน้า
แม้แผ่นฟ้าจะโถมทับชีพลับหาย
แม้แผ่นน้ำจะซัดผ่ามา มลาย
แม้ชีพวายมิอาจกั้นฉันและเธอ
ถึง เวลาโลกนี้มีจำกัด
วัน คืนผลัดเปลี่ยนผันกันเสมอ
ที่ รอคอยไม่ไร้ค่าเพราะว่าเธอ
ช่วย เสนอสนองรักพักหัวใจ
ให้ ชีวิตมีสีสรรในวันว่าง
ไม่ อ้างว้างทุกข์ระงมขมหมองไหม้
เหงา โดนขับไปอยู่ดูแสนไกล
ใจ เหลือให้ทั้งสี่ห้องเป็นของเธอ
อยากเอาไปอ่านออกเสียงดังๆข้างหูแฟน แต่ไม่รู้เธอหายไปไหนซะแล้ว ^_^
28 เมษายน 2550 21:13 น.
นายผีJr
ศัทธาถือคือเชื่อเหนือทุกสิ่ง
ไม่ค้างติงสิ่งสมมุติหยุดสงสัย
ยอมก้มกราบอิฐศิลามาเรื่อยไป
ยอมทำได้แม้ต้องผลาญสังหารคน
ทั้งอวดโอ้โห่ร้องก้องกำเริบ
ทำสิ่งเพิ่มเพื่อศัทธาข้าไม่สน
จะปล้นเผาฉกชิงสิ่งของคน
หรือทุบตีจี้ปล้นไม่สนใจ
แต่ดูก่อนเหล่าเมธาปัญญาเลิศ
สิ่งประเสริฐในใต้หล้าศัทธาไม่
ตถาคต เคยสอนสั่งให้ฝังใจ
ปัญญาไซร้คือแสงธรรมนำชีพตน
ศัทธาสูงเหมือนเทียนใหญ่แต่ไร้แสง
มิอาจแข่งแสงหิ่งห้อยน้อยสักหน
ปัญญาหรือคือแสงค้ำนำทางตน
ขอทุกคนใช้ปัญญานำหน้าเอย
28 เมษายน 2550 20:37 น.
นายผีJr
โอ้กระทิงสิงสู่กระซู่บ้า
หรือผีป่าดลใจให้แฟนฉัน
เธอหายหลบครบวันนี้ได้4วัน
โทรหากันก็ไม่รับดับเครื่องไป
sms ส่งให้ไปเป็นสิบ
ไฟกระพริบส่งเสร็จจ้าน้ำตาไหล
อยากให้เธอมาอ่านดูรู้ความใน
เมื่อยแทบตายพิมพ์ลำบากสุดตรากตรำ
จะตามดูให้รู้แน่แค่ไปบ้าน
ก็อาจอานเพราะทางไกลใช่ขำๆ
600โลโหเชียงใหม่ให้ระกำ
อาจเจ็บช้ำโดนพ่อตาฆ่าถึงตาย
มองทางซ้ายแลเล่นๆเห็นหน้าต่าง
หายใจพลางหัวคิดพลันฝันสลาย
อยากจะโดดดิ่งนภาฆ่าตัวตาย
แต่เสียดายกลัวเจ็บหนักหักใจเมิน
มองทางขวาเห็นหมาน้อยคอยสังเกตุ
โอ้สังเวชที่เราเป็นเช่นเหมือนหมา
เจ้าของเค้าเอาไปทิ้งสิงวัดวา
เหมือนเธอมา ตัดหางปล่อย ลอยตามลม
ใจสุดท้อคอก็ตกเหมือนอกหัก
ห่อเหี่ยวหนักเหมือนคนบ้าพาขื่นขม
เอือมระอาหน้าซีดเซียวเสียวเป็นลม
จะขอก้มกินข้าวหมาเพื่อลา......เอย
หน้าส่วนตัว
1203
