24 กันยายน 2550 22:00 น.
นายธนา
หากจะหานิยามของความรัก
คงยากนักจักแถลงแจงความหมาย
ยากจักหาถ้อยคำนำบรรยาย
เพราะความรักมีหลากหลายต่างกันไป
โอ้ความรักหวานซึ้งตรึงใจล้น
เกิดจากคนสองคนที่รักใคร่
ไม่จำกัดขอบเขตว่าเพศใด
เพราะความรักนั้นไร้ซึ่งพรมแดน
หากแม้นชายรักชายคือความผิด
ไม่มีสิทธิ์นั้นหรือคือแบบแผน
อะไรเล่าที่กำหนดวางกฎแปลน
ต้องโลดแล่นตามครรลองของใครกัน
ในเมื่อใจหนึ่งใจให้รักแท้
แล้วอีกใจใยต้องแก้ให้แปรผัน
ถึงแม้นมีจารีตคอยกีดกัน
แต่ความรักเรานั้นมากประมาณ
แม้นต้องถูกตราหน้าว่าวิปริต
ประพฤติผิดประเพณีที่สืบสาน
ฝืนธรรมเนียมธรรมชาติอันยาวนาน
แต่ความรักนี้เหลือต้านจะห้ามเอย...
อยากรู้แต่ไม่อยากถาม : Calories blah blah
21 กันยายน 2550 18:43 น.
นายธนา
ลมพัดพลิ้วทิวเสลาเฝ้าย้ายโยก
ยอดเบนโบกตามกระแสแผ่แผ่วผาย
ปลิดกลีบม่วงร่วงหล่นจนโรยราย
คงมิวายจะต้านแรงที่แพร่งโชย
กับแสงแดดแผดละมุนคุกรุ่นอ้าว
มองเมฆขาวเฝ้ากระจายสายลมโหย
ดวงตะวันเข้าชิดฟ้าล้าแรงโรย
จึ่งปรายโปรยแสงอ่อนร้อนเบาบาง
เย็นย่ำแล้ว...เย็นแล้วหนอเวลานี้
ณ ท้องที่มหาลัยใหญ่กว้างขวาง
กับชีวิตนักศึกษาหาเส้นทาง
เพราะเคว้งคว้างสบสนจึงด้นมา
หาปัญญาหาวิชาหาความรู้
เพื่อพรั่งพรูแตกฉานการศึกษา
หวังได้รับเกียรติใบปริญญา
ให้เชิดหน้าชูตาในสังคม
แต่ด้วยชีวิตอิสระจากอ้อมบ้าน
จึงสำราญใช้ชีวาพาสุขสม
ด้วยแสงสีลายล้อมให้เริงรมย์
จึงหลงชมหลงระเริงจนเหลิงใจ
อีกความรักความใคร่ใจฟุ้งซ่าน
เพราะไกลบ้านเหงาล้นเหลือทนไหว
ด้วยวัยนี้มันคะนองอยากลองไป
จึงเหลวไหลเสียงานเสียการเรียน
โอ้ชีวิตมหาลัยไยยากนัก
ต้องรู้จักครองใจใฝ่อ่านเขียน
บังคับให้ไม่เหลวไหลในการเรียน
ต้องพากเพียรต้องขยันต้องมั่นใจ
หลายร้อยคนไปไม่ถึงซึ่งฝั่งฝัน
มาล้มลงตรงกลางคันเพราะหวั่นไหว
หลงระเริงอิสระสบายใจ
เถลไถลหลงเล่ห์แห่งเสรี
นี่แหละหนอชีวิตวัยนักศึกษา
ต้องข่มใจให้ฟันฝ่าอย่าพ่ายหนี
ต้องชนะบังคับใจให้ได้ดี
เพราะไม่มีใครมาเฝ้าพะเน้าพะนอ
อยู่ที่เรา...ตัวเราและตัวเรา
อย่าหวังพึ่งใครเขาเฝ้าร้องขอ
ไม่มีใครหรอกหนาอย่าคอยรอ
ต้องสู้ต่อสู้ต่อไปด้วยใจเรา
ตะวันตกแล้วหนอที่ชายฟ้า
ณ สถานการศึกษาพาเงียบเหงา
โอ้ตะวันจะมาใหม่ไหมยามเช้า
ข้าอยากก้าวแก้ไขให้ชีวิต...
ทะเลใจ : ป๊อด โมเดิร์น ด็อก
20 กันยายน 2550 07:09 น.
นายธนา
อรุณสวัสดิ์ประภัสแดงแสงอาทิตย์
ส่องวิจิตรประภาพราวเช้าวสันต์
วิหกเหินบินเจื้อยแจ้วแซวตะวัน
บุบผาชันชูช่อล้อภุมรา
หมู่แมลงแมงผึ้งเคล้าคลึงกลีบ
บัวจับจีบจองแจงแซงแซวป่า
จู้ฮุกกรูกู่ขันเขาเอี้ยงกา
ชื่นวิญญาดุริยางค์เช้าคนเจ้ากลอน
โสตสดับรับพิรุณละมุนพรม
ระริ่วลมหวีดหวิวปลิวเกสร
มะลิวัลย์เลื้อยเลี้ยวเกี่ยวก้านบอน
หมู่ภมรรุมดอมหอมมิวาง
โพระดกพ่กป๊กหกเหินไหน
ยินเสียงไก่อี้เอ๊กถามยามฟ้าสาง
กระเต็นขับจับปลาพาขึ้นยาง
ข่อยสองนางกระแตโลดกระโดดถี่
ตะวันวับจับแววแถวขอบฟ้า
จันทร์ก็ลาลับแสงแปลงดวงหนี
ท้องนภาเมฆาขาวราวสำลี
คือเวทีดุรียางค์วางประชัน
สำเนียงชินยินสดับรับฟ้าสาง
ใช่อ้างว้างดวงแดแต่สุขสันต์
ธรรมชาตินาทภิรมย์ประโคมครัน
ช่างเสกสรรดุริยะเช้าคราวตื่นนอน ฯ
19 กันยายน 2550 00:26 น.
นายธนา
ลูกจดจำ..คำวอนแม่สอนสั่ง
หูยินยังฟังแว่วแน่แล้วเสียง
ขานเพลงกล่อมอ้อมกอดพลอดจำเรียง
รักเหลือเยี่ยงยิ่งกมลเหนือคนใด
โอ้..ลูกเล็กเด็กน้อยด้อยความคิด
อย่าหลงผิดพลาดท่าชั่วช้าได้
จงเร่งรีบเรียนหนาเจ้ายาใจ
จงฝักใฝ่ไขว่คว้าวิชาทาง
มาบัดนี้เจ้าเติบใหญ่ได้ศึกษา
มีวิชากล้าเหิมเริ่มออกห่าง
คำสอนแม่ที่พร่ำเตือนเริ่มเลือนราง
แม่อ้างว้างลูกคบเพื่อนแชเชือนไป
กลับบ้านดึกคึกคะนองประลองรถ
งานเงินหมดอดข้าวปลาแม่หาให้
ลูกโทรมสุดฉุดน้ำตาพาตกใน
แทบขาดใจเจ้าติดยาน้ำตาริน
คึกคะนองลองเหล้าเคล้าผู้หญิง
ยาเสพติดเข้าสิงทิ้งเรียนสิ้น
แม่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทำหากิน
เมือรู้ข่าวแถบแดดิ้นจะสิ้นใจ
สงสารลูกผูกแปลไกวสายใจแม่
อนาถแท้ลูกมาพลั้งสั่งสอนได้
ยามเจ้าเจ็บแม่ก็เหน็บเจ็บปวดใน
หฤทัยแม่ปวดร้าวหนาวร้อนตัว
ยามค่ำคืนฝืนใจให้เห็นลูก
ด้วยพันผูกนั่งเหงาใจไฟสลัว
ยินข่าวร้ายหูตาแม่พล่ามัว
แทบล้มตัวลงนอนกอดลูกชาย
เลือดท่วมตัวท่วมกายท่วมใจแม่
เป็นบาดแผลเชือดเฉือนใจใช่ขาดหาย
ทิ้งคำสอนทิ้งอกแม่มาวางวาย
แม่เดียวดายลูกลาลับไม่กลับมา
น้ำตาแม่ : เคียส
17 กันยายน 2550 20:08 น.
นายธนา
พายจ้ำพายพายจ้ำน้ำกระเพื่อม
เรือลำเลื่อมยาวใหญ่ไสลงแข่ง
ผูกผ้าแพรเจ็ดสีมีเขียวแดง
แล้วเจิมแป้งทองปิดติดโขนเรือ
หัวโพกผ้าอย่างพม่ามาออกศึก
คือฝีพายสุดคึกคะนองเหลือ
ปากสีแดงแป้งทา...หน้าดำเครือ
นองน้ำเหงื่ออาบทั่วทั้งตัวมี
บึ๊ดจ้ำบึ๊ดฮึ่ดสู้สู่ชัยชนะ
เร่งสิว่ะพายเข้า เอ้า!!พายถี่
จ้วงพร้อมกันฉันกะแกสามัคคี
อย่าช้าทีเดี๋ยวพ่ายเขาเอาชัยไป
นับจังหวะเหมาะมั่นพลันลงจ้วง
พายทะลวงแหวกน้ำตามทางไหล
เรือลำยาวทะยานล่องอย่างว่องไว
ให้ถึงยังเส้นชัยที่ท้ายน้ำ
หน้าส่วนตัว
1797
