26 กุมภาพันธ์ 2546 07:50 น.
นายดอกไม้
บอบบางนักร่างน้อย...ที่ก้อยเกี่ยว
เพียงนิดเดียวเส้นใย...ที่ใช้ทอ
สานเป็นข่ายรับรอง...เป็นห้องหอ
เป็นทั้งบ่อหลุมดัก...รังรักเรา
งดงามนักบอบบาง...รูปร่างน้อย
สองมือคอยแกว่งกวัด...คอยปัดเป่า
ละไมยิ้มพริ้มเยือน...ลบเลือนเหงา
ชีวิตเยาว์วัยนัก...อยากทักทาย
อบอุ่นนักสองแขน...แนบแน่นกอด
ฟังเสียงขอดค่อนเคาะ...เสนาะใส
เบาเบาแผ่วกุมเกาะ...ไพเราะกาย
ติดตรึงใจแน่นอยู่...ไม่รู้พอ
ห่วงหวงนักสายใย...ที่ปลายฟ้า
ผ่านอุราดวงเก่า...ที่เจ้าขอ
คะนึงหวนวอนเว้า...สองเราทอ
เติมแต้มต่อสายใย...ยามไกลกัน...
14 กุมภาพันธ์ 2546 06:27 น.
นายดอกไม้
รัก...หลากหลายความหวัง...เส้นทางเลือก
ที่...แค่เปลือกภายนอก...คิดปลอกจับ
ต้อง...รูปใสร่างสวย...ร่ำรวยทรัพย์
การ...รักนับเช่นนั้น...คือท่านฤา
รัก...หนึ่งนั้นแม่พ่อ...ผู้รอหวัง
ที่...ท่านสร้างทางเฟ้น...ใช้เป็นสื่อ
ต้อง...ทดแทนคุณท่าน....ทุกวันคือ
การ...นับถืออีกอย่าง...อย่าวางใจ
รัก...หนึ่งนั้นเพื่อนพ้อง...ล้วนข้องเกี่ยว
ที่...สุดเดียวป้องปราม...คอยห้ามไว้
ต้อง...ตักเตือนละชั่ว...ที่มั่วกาย
การ...ขวนขวายทางควร...ชี้ชวนนำ
รัก...หนึ่งนั้นตัวเรา...อย่าเหงาอ้าง
ที่...ผิดทางสอนว่า...อย่าถลำ
ต้อง...รักจริงทำจริง...สิ่งควรทำ
การ...(รัก)ควรดำเนินต่อ...ทอสายใย...
12 กุมภาพันธ์ 2546 03:42 น.
นายดอกไม้
กระท่อมน้อยปลายนา...ใกล้ป่าใหญ่
ตอข้าวตายหน้าแล้ง...ก่อนแห้งฝน
กองฟางเฟืองหลากนั้น...ช่วยกันขน
หญ้าขัดสนวัวควาย...ได้ใช้กิน
น้ำในหนองอ่างน้อย...เริ่มกร่อยลง
ไม่นานคงเหือดหาย...ปลาดายดิ้น
หวังพิรุณปรายโปรย...หลั่งโรยริน
ก่อนจะสิ้นหนาวผ่าน...คิมหันต์มา
ก่อนลมหนาวเหมันต์...จะผ่านพ้น
ลาหน้ามลเจ้ากลอย...รอหน่อยหนา
ไม่นานนักหนึ่งกาล...คิมหันต์ลา
จะกลับมา(เมื่อ)วสันต์...นั้นมาเยือน
ลาแม่พ่อพี่ป้า...แลน้าลุง
มุ่งสู่กรุงใหญ่กว้าง...ดูร้างเหมือน
มากผู้คนนานับ...คล้ายลับเลือน
คิดถึงเฮือนบ้านเฮา...ลูกชาวนา...
10 กุมภาพันธ์ 2546 05:37 น.
นายดอกไม้
ตะวันทอแสงอุ่น...หอมกรุ่นดิน
ดอกหญ้าบินปลิวไหว...ตามชายป่า
ไพเราะนักวิหค...เสียงนกกา
ยามเมื่อยล้าพักผ่อน...นอนชมจันทร์
หรีดหริ่งเสียงเรไร...ก้องไพรสณฑ์
ปลอบผู้คนสัญจร...ถูกรอนฝัน
น้ำค้างหยดยอดหญ้า...อุรากรร(แสง)
เหน็ดเหนื่อยนั้นหยุดพัก...ค่อยตักตวง
หลากวิถีหนทาง...ที่ย่างกราย
บ้างแหนงหน่ายท้อแท้...รอแก่ร่วง
บ้างขยันสู้ทำ...บ้างตามดวง
มากหนักหน่วงอับจน...สิ้นหนทาง
หยุดพักผ่อนนอนฝัน...ใต้จันทร์ใส
หยุดพักกายอ่อนล้า...ใต้ฟ้าสาง
เก็บเวลามาปลอบ...ใจบอบบาง
แล้วค่อยย่างก้าวเดิน...เผชิญจริง...
6 กุมภาพันธ์ 2546 20:08 น.
นายดอกไม้
ตะวันสางรางเลือน...เริ่มเคลื่อนคล้อย
เหล่าดาวน้อยจางหาย...หลบฉายแสง
หยาดน้ำค้างหยดย้อย...แล้วลอยแห้ง
ฟ้าสีแดงสดใส...สุดปลายตา
นานแสนนานนับเนิ่น...ที่เหินห่าง
เหมือนเลือนลางลับล่วง...จิตห่วงหา
คิดถึงหนอลำคลอง...ทุ่งท้องนา
คิดถึงหน้าแม่พ่อ...ผู้รอคืน
หนาวนี้นั้นท่านสอง...คงหมองหม่น
ด้วยสู้ทนหนาวเหน็บ...คงเจ็บฝืน
ลูกอยู่ไกลปลายฟ้า...ผวาอื้น
จะหยัดยืนสร้างฝัน...ให้ท่านชม
ไม่นานนักแม่รอ...นะพ่อจ๋า
จะกลับมาพร้อมฝัน...เมื่อวันสม
สู่บ้านเราเช้าตื่น...เคยรื่นรมย์
ชวนท่านชมฝันลูก....ที่ปลูกมา...
หน้าส่วนตัว
946
