9 มิถุนายน 2547 18:12 น.
นายกระต่ายขาว
กระต่าวขาวร้าวรวดปวดหัวใจ
เมื่อเจอภัยความรักแทบป่นปี้
ร้ายนักรักเหลือใจไม่สมประดี
มีชีวีที่เหลือเพื่อความตาย
น้อยใจเอ๋ยเคยรักร่วมสวาท
กลับวิวาทวาทะคารมหมาย
หนีความรักเก็บตัวหัวใจกาย
กลัวต้องตายเพราะรักสวาทลวง
9 มิถุนายน 2547 11:21 น.
นายกระต่ายขาว
ฝนหล่นฟ้าน้ำตารินปนน้ำฝน โดนเล่ห์กลความรักมาทำหมอง
แรกบอกรักให้ใจได้ลำพอง แต่น้ำนองฝนพร่ำก็เปลี่ยนไป
คนเราหรือเป็นได้ถึงอย่างนี้ ดีไม่ดีเก็บเคี้ยวซ่อนเล็บไว้
แรกๆเจอมีดีทำเข้าใส หัวใจเสือนานไปก็ออกลาย
หลอกให้หลงในดงคำหวาน หลงสวนตาลหวาดใจแล้วจนได้
ลายเสือออกให้เห็นให้เสียใจ อาลัยรักรักอะไรเสือมาทำ
9 มิถุนายน 2547 11:11 น.
นายกระต่ายขาว
วันนี้เศร้าเราเหงามาแต่กลอน
ด้วยอาวรณ์ความรักที่ห่างเหิน
รู้ว่ารักต่างทางต้องแยกเดิน
มันไม่เพลินได้ดีพร้อมสองคน
ต่างนิสัยใจคอจึงต้องแยก
ไม่อยากแตกสัมพันธ์ให้หมองหม่น
วันนี้รักต่างทางก็ต่างคน
ใจสับสนปนอาวรณ์เกินทำใจ
ใจหนึงอยากให้รักนั้นหวนคืน
แต่กลัวกลืนน้ำตาเขาว่าให้
ไม่เก่งกล้าแยกมายังหวาดภัย
เหงาหัวใจก็เหงาทำไงดี..........
7 มิถุนายน 2547 12:26 น.
นายกระต่ายขาว
นอนนับดาวดารานภากาศ
ดูไม่ขาดสำเนียงเสียงคำร้อง
แมลง-สัตว์ต่างๆออกลำพอง
ทั้งหนองน้ำริมบึ่งเสียงอึงอาง
ธรรมชาติหน้าฝนปนความหนาว
ฟ้าครื้มคราวเมฆามาทำหมาง
ดูไม่นานน้ำหล่นก็แจ่มกระจ่าง
ฝนมาส่างฟ้าให้ได้ใสเอ๋ย
หน้าส่วนตัว
514
