9 เมษายน 2547 13:28 น.
นายกระต่ายขาว
วันวานหวานรักยังแว่วอยู่
วันหนึ่งรู้รักแรกให้แปลกเห็น
วันหนึ่งนั้นแรกรักเดี๋ยวร้อยเย็น
รักไม่เป็นลองรักอยากลองดู
หวานใดปานเปรียบเปรยจะเทียบเท่า
เฝ้าเป็นเงาสองคนอยู่เคียงคู่
ไกลห่างกันแสนห่วงแสนอาดูร์
แม้เพียงครู่ก็ไม่ยากให้ห่างกาย
9 เมษายน 2547 13:16 น.
นายกระต่ายขาว
ทำอะไรไปวันวันเท่านั้นหรือ
อะไรคือที่ประจักษืเป้นมรรคผล
ทิ้งทอดกายง่ายสิ้นไม่ดิ้นรน
มีตัวตนเพียงเศษฟองของเวลา
รอแตกดับลับกายเวียนวานเกิด
ถือกำเนิดขึ้นใหม่ในโลกหน้า
ยึดแก่นแท้แค่ชีวิตอนิจจา
หวังเกิดมาอยู่ไปในวันวัน
9 เมษายน 2547 13:12 น.
นายกระต่ายขาว
หุ่งฟ่างกลางนาเอกากาย
เขามุ่งหมายให้ยืนเฝ้านกกาผ่าน
อย่าให้นกบินลงจงต้านทาน
ต่างคืนวานผ่านร่วงแล้วเลยไป
ผ่านกี่ฝนกี่แดดยังยืนอยู่
จากกล้าสู่เมล็ดรวงเป็นพวงใหม่
ไม่เคยท้อทำหน้าที่ด้วยหัวใจ
เกี่ยวข้าวไปลืมหุ่นอยู่เฝ้านา
9 เมษายน 2547 13:02 น.
นายกระต่ายขาว
อรุณเรื่อเรื่องมาเบิกฟ้ากว้าง
เป็นฟ้าต่างฟ้ากันเป้นวันใหม่
เมื่อแสงทองส่องฟ้าขึ้นคราใด
ฟ้าก็ให้ความหวังทุกครั้งมา
ให้วันหนึ่งวันนี้ของชีวิต
หมายมุ่งคิดสิ่งฝันวันข้างหน้า
อาจจะเหนือนเมื่อยล้าอ่อนระอา
พอตะวนทาบฟ้าก็ลุกขึ้นฝ่าฟัน
9 เมษายน 2547 12:58 น.
นายกระต่ายขาว
ฟ้ามืดตะวันตก(ดิน)
หมู่วิหกบินกลับรัง
ทะเลสาดซัดฝั่ง
ดังคลื่นคลั่งโหมวัดทราย
ตะวันลาจากฟ้า
ท้องนภาดูเดียวดาย
มืดดำไร้จุดหมาย
เดือนดาวฉายสาดส่องแทน
หน้าส่วนตัว
516
