3 ตุลาคม 2547 14:00 น.
นายกระต่ายขาว
จากวันนั้นวันวานผ่านวันเด็ก
วันวัยเล็กเด็กน้อยจูงมีพี่
ท่องเที่ยวโลกโสภาอย่างเปรมปรี
สองน้องพี่ไปไหนเราไปกัน
ยามน้องหนาวพี่หาผ้าห่มอุ่น
ตักพี่หนุนเป็นหมอนนอนหลับฝัน
ยามหิวอิ่มเราก็เป็นอยู่เหมือนกัน
พี่ของฉันเป็นคนดีที่หนึ่งมา
แต่วันนี้วัยวันช่วงเด็กผ่าน
คิดถึงวานวันสุขที่มีค่า
พี่อยู่ไหนห่างหายไม่เห็นหน้า
เหมื่อนโลกาอ้างว้างไม่มีใคร
พี่จากน้องไปไกลถึงชายแดน
เพื่อตอบแทนคุณชาติประเทศไทย
ไปทำศึกสู้รบอย่างชาติชาย
ที่ยิ่งใหญ่อย่างใจพี่ต้องการ
แต่ชีพพี่สิ้นหายในที่รบ
สิ้นชีพกลบธรณีอยู่สุสาน
น้องรอพี่กลับมาหาที่บ้าน
รอแสนนานแต่ก็รออยู่ต่อไป
แม้วันนี้ไม่มีพี่ยืนอยู่
ที่คงรู้ใช่ไหมร้องไห้
คิดถึงพี่ทุกวันน้ำตาไหล
ที่ทำไมไม่กลับมาหาน้องคอย
เรื่องจริงที่พี่ชายผมจากไปไม่มีวันหวนกลับ...ขอแต่กลอนบทนี้ส่งไปให้แด่พี่ชายที่รัก...ผมรักพี่ครับ
3 ตุลาคม 2547 13:31 น.
นายกระต่ายขาว
กุหลาบผลิกลีบบานสีสวยสด
แมลงมดตรอมตามกลิ่นน้ำหวาน
ภมรว่อนวนเวียนหวานใดปาน
กุหลาบก้านสวยสดดั่งต้องมนต์
วัยหนุ่มสาวสวยงามตามชีวิต
โรจน์แรงฤทธิ์ตามใจจะไขว่ค้น
วัยสดใสผลิแย้มแอร่มล้น
จงเตื่อนตนอย่าหลงฝนแห่งช่วงวัย
1 ตุลาคม 2547 12:38 น.
นายกระต่ายขาว
ทำไมใจฉันต้องรักเธอ
ในเมื่อเธอก็มีเขาไม่สนฉัน
เป็นแค่เพื่อนอยากสะเออสมช่างมัน
อยากไปฝันไม่เจียมดูตัวเอง
เขาไม่รักก็รู้ว่าไม่รัก
แต่ยังอยากยากใจอยากจะเก่ง
แล้วเป็นไงลองได้ไม่กลัวเกรง
ต้องช้ำเองเจ๋งไมสะใจจริง
1 ตุลาคม 2547 12:30 น.
นายกระต่ายขาว
ทั้งเรื่องเรียนเรื่องงานการบ้านเยอะ
แต่ก็เหอะใจยังคงห่วงหา
ก็วันนี้ไม่เจอเธอไม่เห็นหน้า
คงหลับตานอนไม่ได้กินไม่ลง
พรุ่งนี้สอบใจยังผะวงคิด
อ่านไม่ติดใจลอยไม่มั่นคง
จะเห็นหน้าอ่านอ่านให้ทะนง
พรุ่งนี้คงสอบได้อย่างแน่นอน
หน้าส่วนตัว
4459
