8 กันยายน 2547 15:29 น.
นายกระต่ายขาว
กระต่าวขาวร้าวรวดปวดหัวใจ
เมื่อเจอภัยความรักแทบป่นปี้
ร้ายนักรักเหลือใจไม่สมประดี
มีชีวีที่เหลือเพื่อความตาย
น้อยใจเอ๋ยเคยรักร่วมสวาท
กลับวิวาทวาทะคารมหมาย
หนีความรักเก็บตัวหัวใจกาย
กลัวต้องตายเพราะรักสวาทลวง
8 กันยายน 2547 15:28 น.
นายกระต่ายขาว
ด้วยเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าลาหยุดพัก
มาลองรักตัวเองดูดูบ้าง
วันวันทำอะไรที่ไม่ต่าง
เหมือนกับทางวนเวียนกลับมาวน
ตื่นทำงานเย็นกลับบ้านอยู่อย่างนี้
ดีไม่ดีมีเรื่องให้สับสน
สรรพสัตว์หรือที่ว่าต่ำกว่าคน
แต่ยลยลดูไปไม่ต่างกัน
8 กันยายน 2547 11:58 น.
นายกระต่ายขาว
จากก้าวแรกความหวังตอนปีหนึ่ง
วาดหวังซึ่งคว้าชัยวันข้างหน้า
วันที่สมประสงค์คือปริญญา
สมฐานะการศึกษาแก่การเรียน
หวังวันหนึ่งวันนี้ก็มาถึง
ได้สมซึ่งปรารถนาตามคิดเขียน
อุปสรรคสร้างขวางมาแวะเวียน
ก่อเกิดเกียรติ์สมปราชญ์พูนปัญญา
สร้างฐานะบัณฑิตย์ในวันนี้
ฉลองที่มีชัยการศึกษา
สุขสมผลสำเร็จเจตนา
สร้างคุณค่าของตนด้วยตนเอง
ผ่านชีวิตวัยเรียนหลากหลายเรื่อง
เป็นดังเครื่องวัดใจให้กล้าเก่ง
เปรียบทำนองชีวิตที่บรรเลง
ดั่งเสียงเพลงเศร้าสุขผลัดกันไป
ต่อแต่นี้จากอาจารย์เพื่อนน้องพี่
สู่วิถีทางงานบนเส้นใหม่
ต้องเรียนรู้ชีวิตอีกต่อไป
ตามฝันใฝ่ดั่งใจไขว่คว้ามา
ชีวิตการศึกษาไม่สิ้นสุด
ตราบมนุษย์ไม่หยุดแสวงหา
ขอให้พี่โชคดีจงนำพา
ปรารถนาใดเกิดจงพึงมี
8 กันยายน 2547 11:53 น.
นายกระต่ายขาว
ตื่นหรือยังเป็นไงในเช้านี้
ห่วงคนดีสบายดีอยู่ใช่ไหม
ถามเพราะรักเป็นห่วงยิ่งกว่าใคร
เหนื่อยบ้างไหมการงานที่เธอทำ
หากจะล้มฉันจะขอฉุดมือสู้
เธอหดหู่ฉันจะทำให้เธอขำ
เธอร้องไห้พายแพ้หรือเจ็บช้ำ
ฉันจะทำให้เธอยิ้มออกมา
7 กันยายน 2547 16:45 น.
นายกระต่ายขาว
ได้รักคนคนหนึ่งซึ่งแอบรัก
ไม่กล้าทักเพราะเธอมีเจ้าของ
ได้เพียงแอบหลบซ่อนได้แต่มอง
กลัวเจ้าของเขารู้ดูไม่ดี
คนอื่นไหนทำไมไม่ไปรัก
ทำไมปักรักคนอย่างนี้นี่
คงต้องตัดใจจากตัดไมตรี
อยากจะหนีไม่เห็นอาวรณ์ใจ
หน้าส่วนตัว
743
