20 เมษายน 2547 18:56 น.
นายกระต่ายขาว
ฉันเฝ้ารอวันนั้นวันฟ้าใส
รอหัวใจใครคนหนึ่งคนที่ฝัน
เฝ้ารอคอยลอยคออยู่ทุกวัน
แม้ตะวันผลัดจันทร์กี่หมื่นที
ดินจะหวั่นใจไม่หวาดยังคงคิด
มีชีวิตยังคงฝันได้นี่
หวังลมลมแต่ใจยังเปรมปรีด์
เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่เป็นไร
20 เมษายน 2547 18:49 น.
นายกระต่ายขาว
มีความรักตอนใกล้จบมันช่างยาก
มันลำมากมากกว่าตอนที่เริ่ม
ตอนที่คิดมีรักช่างฮึกเหิม
ไม่คิดเสริมว่ารักแล้วเป็นอย่างไร
ผ่านเวลาผ่านกาลมานานอยู่
แต่ดูดูรักเราไม่ถึงไหน
ที่สุดแล้วเราคงต่างต้องไป
แม้เยื้อใยก็อย่าเหลือให้เจ็บเลย
20 เมษายน 2547 18:17 น.
นายกระต่ายขาว
ฟังข้างห้องคนนั้นมีความรัก
เฝ้าฟูมฟักรักกันน่าอิจฉา
เราอยู่เดียวคนเดียวอย่างระอา
แอบข้างฝาฟังเขาเล่านิทาน
มองหน้าต่างรอลมหอบรักให้
เผื่อว่าใครพลัดถิ่นบินมาขาน
เห็นข้างห้องสองคนรักฉ่ำบาน
น่าสงสารตัวเราเหงาไม่มี
20 เมษายน 2547 18:16 น.
นายกระต่ายขาว
มองตะวันกลางฟ้าในหน้าร้อน
แดดอ่อนอ่อนตอนเย็นก่อนจะค่ำ
หมู่นกกากลับรังอย่างเคยทำ
ฟ้าสีดำทุกชีวิตก็หลับนอน
มีเพียงดาวและจันทร์ยังไม่หลับ
ท้องฟ้าดับแสงทองให้พักผ่อน
กวีร้อนนอนไม่หลับมาแต่งกลอน
มีเพียงหมอนกระดาษและปากกา
20 เมษายน 2547 18:02 น.
นายกระต่ายขาว
จากวันนั้นที่ได้พบเจอเธอ
ใจฉันเพ้อเผลอรักเข้าเต็มที่
คิดบอกรักกลัวเธอไม่ใยดี
เก็บวจีดีกว่าแอบรักไป
มาวันหนึ่งจึงรู้มีเจ้าของ
ไม่อาจปองรักต่อนี้ไปได้
เธอมีคู่อยู่แล้วดูสุขใจ
แล้วหัวใจฉันใครจะเยียวยา
หน้าส่วนตัว
594
