23 มิถุนายน 2548 10:07 น.
นาย มอมแมม
จะกล่าวถึงคุณตาผู้อาภัพ
ยายล่วงลับดับชีพมานานโข
ตาอายุแปดสิบเริ่มเซโซ
ลูกหลานโตจากกันไปทำกิน
ปิดเทอมนี้หลานชายแสนน่ารัก
ที่รู้จักมาเยื่ยมตาที่หัวหิน
นอนร่วมเตียงคุณตาด้วยเคยชิน
จนได้ยินเสียงตาปลุกให้ตื่น
แลเห็นจันทร์พราวพรั่งกระจ่างฟ้า
ยินเสียงตาชวนเที่ยวอย่างขวยเขิน
ไอ้หนูตามันลุกขึ้นหยัดยืน
คงเป็นคืนที่ตาคิดถึงยาย
ส่วนหลานชายหายใจดังฮึกฮัก
มิอาจหักห้ามใจ ไม่ขยาย.......(ความ)
มือที่ตาจับอยู่อย่างงมงาย
มันเป็นเจ้าวายร้ายของหลานเอง
21 มิถุนายน 2548 18:38 น.
นาย มอมแมม
ความสุขฉัน อยู่ที่ ความเพ้อฝัน
ฝัน ฝัน ฝัน เท่านั้น ที่ให้สุข
นอกจากฝัน ฉันมี แต่ความทุกข์
ฉันจะสุข เมื่อไม่ฝัน อย่างไรกัน
ชีวิตจริง ฉันทุกข์ ระทมหนัก
สุดจะหัก ให้ใจ ไม่คิดฝัน
เมื่อไม่ฝัน ฉันสุข อย่างไรกัน
โลกลงทัณฑ์ ฉันหนัก สุดจักทน
อยากให้โลก นี้มี แต่ความฝัน
ทั้งโลกันต์ คงสุข ทุกแห่งหน
ถ้าไม่ฝัน ฉันคง ต้องดิ้นรน
ให้หลุดพ้น จากชีวิต ทึ่ระทม
ถ้าโลกนี้ ไม่มี ความเพ้อฝัน
ชีวิตฉัน คงแสน จะขื่นขม
มีแต่ความ ปวดร้าว และตรอมตรม
คงสาสม กับโลก ที่ลงทัณฑ์....
4 มิถุนายน 2548 23:19 น.
นาย มอมแมม
จนแสนจนยังทนอยู่ต่อสู้
รู้ทั้งรู้สู้ไปอย่างไรไหว
ขาดที่พึ่งที่พักพำนักใจ
ใครหนอใครช่วยปลอบจะขอบคุณ
ไร้เงินทองบ้านช่องและบิดา
เหลือมารดาที่คอยจะเกื้อหนุน
ทำทุกอย่างเพื่อลูก ลูกรู้คุณ
มีแต่ทุนน้ำใจให้ลูกยล
ดวงใจแม่แสนเศร้าเราก็รู้
แม่ทนสู้อยู่ไปอย่างหมองหม่น
เราก็ทนทุกอย่างด้วยอดทน
เพื่อปลอบโยนดวงกมลแม่ทนไป
อยู่ต่อหน้าแม่นั้นทำเป็นสุข
ทั้งที่ทุกข์แสนทุกข์สุดแก้ไข
จะร้องไห้ก็ร้องได้แค่ในใจ
จะมีใครรู้ซึ้งถึงใจเรา
ไหนจะใจแสนเศร้าเคล้าน้ำตา
ไหนจะขาดบิดาให้หงอยเหงา
ไหนโรคคอยเบียดเบียนร่างกายเรา
ให้ซบเซาโศกศัลย์นิรันดร
โอ้ ว่าใครเป็นผู้ลิขิต
นำชีวิตเราทุกข์สุดไถ่ถอน
โปรดจงมาช่วยคลายให้หายร้อน
ช่วยผันผ่อนความทุกข์เป็นสุขเทอญ
หน้าส่วนตัว
2170
