11 ธันวาคม 2547 12:37 น.
นางแอ่นน้อย
ฉันถูกกักขังในหนังสือ
ถูกมัดสองมือด้วยศึกษา
ปิดตาผูกหน้าด้วยตำรา
ปริญญาได้มาฤน่ามอง
ปริญญาแท้จริงหรือยิ่งใหญ่
จึงขังฉันไว้แต่ในห้อง
เกียรตินิยมใช่ไหมที่จำลอง
ให้มองสังคมอย่างเดียวดาย
ฉันรู้โลกนี้ช่างกว้างใหญ่
รอฉันได้คนคว้าหาความหมาย
ภาพมวลชนทุกข์ทนยังท้าทาย
ยังไม่สายให้ฉันนั้นก้าวไป
ให้ฉันรู้ค่าของชีวิต
ความเป็น ศึกษิต ที่ยิ่งใหญ่
ศรัทธาเชื่อมั่น อันยาวไกล
ปริญญาหนึ่งใบรับใช้คน
1 ธันวาคม 2547 14:06 น.
นางแอ่นน้อย
เป็นอย่างไรบ้างตอนนี้
มีความสุขดีอยู่ใช่ไหม
อยู่ห่างกันความฝันเป็นอย่างไร
ความทรงจำของหัวใจ...ยังเก็บไว้หรือเปล่า
ฉันเองยังคง...สบายดี
แม้จะมีบ้างบางที...ที่เหงา
คิดถึงคืนวันและความผูกพันของเรา
ความรู้สึกเก่าเก่า ยังงดงามเสมอมา
ความฝันไปได้ดีเหมือนเดิมไหม
ถ้าอ่อนล้าเมื่อไหร่...ก็ส่งข่าวมาหา
หากไม่มีใครและวันใดต้องรินน้ำตา
ให้เธอรู้ไว้ว่า...ฉันเต็มใจเป็นบ่าให้พักพิง
30 พฤศจิกายน 2547 14:18 น.
นางแอ่นน้อย
ฉันเกลียดความสงสาร
ฉันไม่ต้องการเลยรู้ไหม
ถึงเจ็บปวดราวรานสักปานใด
จะไม่ขอให้ใครเช็ดน้ำตา
อาจไม่ใช่คนเข้มแข็ง
ก็มีบ้างที่หมดแรงและอ่อนล้า
แต่ไม่อยากให้ใครสมน้ำหน้า
หากต้องมีน้ำตาก็เช็ดเอง
30 พฤศจิกายน 2547 02:57 น.
นางแอ่นน้อย
ภายใต้ปีกแห่งฝัน
ภายใต้ปีกที่มีพลัง
นกน้อย...จะบินไปได้ไกลสักแค่ไหน
สักวัคงเหนื่อยล้า...บินมาตกตาย
หากว่าใจไม่สู้ต่อโลกจริง
นกน้อยจ๋า...เจ้าจงบินไปสู่ฝัน
ท้องฟ้า...นั้นยังสดใส
แต่ต้องบินฝ่าลมหนาวอีกยาวไกล
ไม่เท่าไหร่...คงไร้แรงและสิ้นลม
นกน้อยจ๋า...ขอเพียงเจ้ายืนหยัดสู้
เจ้าจะรู้...ปลายฟ้าสวย...สวยแค่ไหน
จุดมุ่งหมาย...คงจะอยู่อีกไม่ไกล
ประคองปีก...ให้แกร่งไว้...คงไม่นาน
ถึงปลายฝัน...ฟ้าสวย...คงสดใส
สิ่งที่ได้...คือรางวัล...ของวันหวาน
เมื่อบินไป...ถึงจุดหมาย...ที่ปลายทาง
วันแสนหวาน...ที่สุดสวย...เป็นของเจ้า
30 พฤศจิกายน 2547 02:42 น.
นางแอ่นน้อย
ฉันเป็นเท่าที่เห็น ไม่ได้เป็นมากกว่านี้
ฉันมีเท่าที่มี เพียงเท่านี้ทั้งกายใจ
มิเคยคิดเสแสร้ง แกล้งหลอกเธอหรือหลอกใคร
ฉันเป็นเท่าที่ใจ จะเป็นได้และอยากเป็น
มิเคยจะคิดฝัน เปลี่ยนตัวฉันใครก็เห็น
ฉันเป็นเท่าที่เป็น เช่นวันนี้เช่นวันวาน
นึกอยากทำสิ่งใด ก็ทำได้และทำผ่าน
เป็นฉันมาเนิ่นนาน ใช่เมื่อวานที่ฉันเป็น
หน้าส่วนตัว
2377
