:: แล้วแต่เธอ ::

นางสาวใบไม้

ฉันไม่รู้ว่าจะรักษาความรักครั้งนี้ได้นานแค่ไหน
ทั้งๆที่ประจักษ์ชัดในหัวใจ...ว่ามันคือความสุขที่ลบรอยหมองในหัวใจให้จาง หาย
ทุกเรื่องราวที่ฉันก้าวผ่าน...ฉันได้เรียนรู้ว่าความสุขกับความทุกข์..ห่าง กันแค่เส้นบางๆ
ถ้าคนสองคนไม่ถนอมมันไว้..สายใยบางๆนั่นก็พร้อมที่จะขาดลงทุกวินาที
แล้วทุกอย่างก็จะเหลือเพียงความทรงจำ..บนหยาดน้ำตาที่พรั่งพรู

หลายวันมานี่...ฉันร้องไห้จนยังแอบแปลกใจตัวเอง..น้ำตามาจากไหนช่างมากมาย
หัวใจของฉันเปียกโชกด้วยน้ำตา..ฉันไม่เคยรู้สึกแย่..ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวด ขนาดนี้
จนฉัน..แทบจะทนมีชีวิตต่อไปไม่ไหว...
ความรู้สึกของคนไม่อยากมีลมหายใจเป็นอย่างนี้เอง
ฉันรู้..ไม่ใช่ความผิดของใคร..และฉันไม่เคยคิดโทษเธอ
เพียงแต่ฉันไม่เข้าใจ..ว่าทำไมมุมมองความรักของแต่ละคนจึงต่างกันนัก
ในขณะที่อีกคน.เลือกที่จะรัก...อย่างจงรักและภักดี..โดยไม่มีเงื่อนไข
แต่..อีกบางใครกลับเลือกที่จะเอ่ยคำรักเพียงเพื่อทดแทนความเหงาในใจ
และนั่นก็ไม่เท่ากับว่า..ทำไมมุมมองนั้นจึงเหยียบย่ำหัวใจอีกดวงได้อย่าง เลือดเย็น..

แวบหนึ่งของความคิด....ถ้าไม่มีฉัน...เธอก็ยังอยู่ได้..
เธอยังมีความรักกับอีกคนคอยเยียวยาหัวใจ และทุกอย่างอาจไม่เจ็บปวดเช่นนี้
หากนั่นเป็นทางออก และนั่นเป็นเหตุผล
มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเลือกที่จะยอมรับกับความจริงว่าฉันอดทนได้เพียง เท่านี้
..และแข็งใจก้าวถอยออกมา
แม้นั่น..จะทำร้ายความรู้สึกตัวเองและทำลายหัวใจที่กำลังรวดร้าวให้แหลกสลาย ก็ตาม

เธอคงไม่รู้...ว่าขณะที่เธอต้องเลือกระหว่างใครคนใดคนหนึ่ง
ฉันเองก็กำลังเลือก...เลือกที่จะเดินไปบนเส้นทางเส้นใดเส้นหนึ่งเช่นกัน
ทั้งๆที่ฉันรู้แน่แก่ใจ..ว่าอย่างไรเสียในที่สุดคนอย่างฉัน..ต้องเลือกที่จะ เดินออกมา
แต่หัวใจของฉันมันดื้อดึง..ต้านทานรอแม้จนวินาทีสุดท้าย..ด้วยความหวัง
หวังว่าเธอจะเห็นค่าความรักของฉันบ้าง..แม้เพียงสักน้อย..

แต่แล้วความเจ็บปวดที่ต้องยอมรับกับความจริงว่า..
ความรักของฉันไม่มีค่ามากพอ..ที่จะยึดหัวใจเธอให้คงมั่นแต่เพียงฉันได้
ความรักของฉัน..ไม่มีความหมายพอที่จะทำให้เธอลืมใครอีกคนได้
ถ้าสักเสี้ยวนาที..ถ้าเธอฉุกใจคิดถึงฉันบ้าง....
เธอจะเห็นผู้หญิงคนนี้กำลังทรุดตัวลงร้องไห้..จบแทบขาดใจ
เพียงแต่วินาทีนั้น..เธอ..มัวแต่โหยหาอีกบางหัวใจที่เธอคิดว่ากำลังสูญเสีย ไป
...จนกลับลืมที่จะมองมาที่ฉัน..ผู้หญิงที่รอรับเศษความรักจากเธอด้วยความ ภักดีเสมอมา
..แล้วฉันจะอยู่ได้อย่างไรกัน..ที่รัก...ฉันแทบไม่อยากหายใจอีกต่อไปแล้ว
ทุกข้อความของเธอที่เขียนถึงเขา..รำพันความรัก..
รำพันความคิดถึง..ไถ่ถามถึงกันด้วยความห่วงใย..ทุกบทตอน
ฉันสัมผัสมันได้..ฉันรู้สึกถึงมันได้..ว่ายังเปี่ยมล้นด้วยความอาลัย
ในเมื่อฉันเอง..ก็เคยถวิลหาความรู้สึกเหล่านั้นจากเธอ...
ฉันเฝ้ารอคอยว่าวันหนึ่งฉันจะได้ยินจากปากเธอแม้เพียงสักครั้ง
..แล้ววันนี่ฉันก็ได้เห็นมันจริงๆ..เพียงแต่น่าเสียดาย...
ที่ถ้อยคำเหล่านั้นเธอกล่าวกับเขา...ไม่ใช่ฉัน

ข้อความเหล่านั้นเหมือนคมมีดที่ตัดทอนสายใย..สายใจ..ที่ฉันมีต่อเธอให้ขาดลง
ทุกตัวอักษร..ทุกตัวหนังสือ..บีบเค้นหัวใจฉัน..เจ็บเสียจนชา..
เพราะนั่นคือความรู้สึกของคนที่ฉันรัก..เพียงแต่ถ้อยคำเหล่านั้น
เธอถ่ายทอดความรัก...ความอาลัยให้ใครอีกคน..ใครอีกคนที่ไม่ใช่ฉัน
ในขณะที่..เธอโหยหาความรักจากอีกคน..จนไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน
แม้อย่างไร..ฉันก็เป็นเพียงตัวเลือกสินะ..
ความภักดีของฉันคงทำให้เธอรับรู้ได้สินะ..
ฉันก็ต้องรอเธอ..รอให้เธอมองมา..แล้วให้ฉันเป็นอะไรก็ได้
เธอคงรู้ว่าฉันจะไม่มีวันทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยการเดินจากไป
ใช่..ฉันอาจไม่เข้มแข็งพอที่จะเดินออกไป..
แต่เมื่อมันเจ็บปวดนัก..เมื่อรู้ว่าความรักของฉันไม่มีค่าใดๆ
เมื่อความรักของฉัน..ทำให้เธอต้องลังเล..หวั่นไหว..
เมื่อการอยู่ของฉันทำให้เธอเจ็บปวด..ทรมาน...
เมื่อการจะอยู่จะไปของฉัน..ไม่มีความสำคัญเท่ากับอีกคน
ฉันเห็นเธอเจ็บปวด...แล้วฉันกลับยิ่งเจ็บปวดไปกว่าเธอหลายเท่านัก
และเมื่อมันร้าวรานเกินจะทนไหว...ฉันจึงเลือกที่จะหยุดทุกอย่าง..

ในหนึ่งวันผ่าน..กี่ชั่วโมง..กี่นาที
ที่ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างไม่มีสติ..ฉันไม่รับรู้กระทั่งลมหายใจตัวเอง
ฉันพยายามแล้ว..ที่จะบอกตัวเองว่า..ฉันต้องอยู่ให้ได้
เธอเคยเห็นไหม..คนที่นั่งนิ่งๆ..แต่น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย
เธอเคยเห็นไหม..คนที่นั่งพูดซ้ำๆประโยคเดียวว่าได้โปรดอย่า โทร.มาๆๆๆๆ
เธอเคยเห็นไหม..คนที่ไม่รับรู้ว่าใครกี่คนเข้ามาโอบกอด..เข้ามาพูดอะไร ด้วย..
ใครพาฉันมาส่ง...ฉันยังไม่รู้เลย..ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าล้มตัวนอนลงตรงนั้นได้ อย่างไร
ฉันรู้แต่ว่า...น้ำตาฉันไม่ยอมหยุดไหล...

ที่รัก...ถ้าเพียงสักน้อย...
ถ้าเพียงเธอละโอกาส...ที่จะยื้อหัวใจดวงนี้ไว้
ฉัน...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า..ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไร
และฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
...ฉันยังไม่รู้เลย

จากนี้ไป..ฉันขอวางทั้งชีวิตและหัวใจฉันไว้ในมือของเธอ
ให้เธอได้ดูแล...และรักษา...
เพื่อชดเชยกับความเจ็บปวดของฉันในวันนี้..จะได้ไหมนะ
และไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อไปจากนี้...ฉันยกให้เป็นหน้าที่ของเธอ
เธอเลือกเถิดนะ..เลือกที่จะรักษามันเอาไว้..หรือปล่อยให้มันจากไป
ทุกอย่างแล้วแต่เธอ....