19 กันยายน 2548 07:43 น.
นางสาวใบไม้
๑.
.......วิ้วววววววว..........
สายลมเย็นกระโชกเพียงวูบเดียว
หากแรงพอที่จะปลิดใบไม้สีส้มแดงสองสามใบ...ปลิวคว้าง...
ก่อนจะค่อยๆ...ทิ้งตัวลงสู่สายน้ำเบื้องล่าง
คนตัวเล็กที่นั่งห้อยเท้าลงจากสะพานไม้เก่าๆเบือนหน้ากลับมามองคนข้างๆตัว
ดูเหมือนเขากำลังใส่ใจกับ "เรือใบไม้" ที่กำลังล่องลอยในสายธาร
คนตัวเล็กมองตามสายตาคู่นั้น พลางเอ่ยเบาๆ
"ถ้าเค้ากลับมาล่ะ?...ตัวเองจะทำไง" เงียบ...ไม่มีคำตอบ
"จะเหมือนเดิมรึเปล่า?"...ท่ามกลางสายลมวูบไหว และเสียงน้ำไหลริน ถูกแทรกด้วยเสียงลมหายใจทอดถอน
"อืม..เค้าไม่กลับมาแล้วล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยเป็นครั้งแรก ก่อนจะเว้นวรรค...ยาวนาน....
".....................ยังไงก็ไม่กลับมาแล้ว"
สายลมพัดผ่านอีกวูบหนึ่ง...เย็นเฉียบ.....
คนตัวเล็กห่อไหล่พลางกระชับผ้าคลุมผืนบางเข้าแนบตัว
"ก็สมมุติไง....แค่สมมุติ" สายตาคาดคั้นเหลียวกลับมาอีกครั้งด้วยทีท่ากระตือรือร้น
ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม
"ไม่ต้องสมมุติ...ยังไงเค้าก็ไปแล้ว"
"ก็..........ถ้าล่ะ....ถ้าก็ได้...ถ้าเค้ากลับมา" คนตัวเล็กยังคงดึงดัน
"เอ๊ะ....ก็บอกแล้วไง...ไม่มีสมมุติ..ไม่มีถ้า...อะไรทั้งนั้น" ชายหนุ่มเสียงเข้มขึ้น
ดวงตาปรากฎแววบางอย่างทว่าเพียงแวบเดียวก็เลือนหาย
"นะ....บอกหน่อย...ถ้าเค้ากลับมาตัวเองจะทำไง"
"พูดไม่รู้เรื่องเหรอ..ไม่มีทางหรอก...ไม่มีทาง" น้ำเสียงดุ หากท้ายประโยคราวกับรำพึงกับตัวเอง
เพราะรู้และเข้าใจในเหตุผล ...เมื่อเขาเจอคนที่ดีกว่าเรา...เขาเลือกที่จะไปก็ถูกแล้ว...
"ถ้าเค้ากลับมานายจะทำไง..ถามจริง" คนตัวเล็ก...เอื้อมมือไปกระตุกปลายแขนเสื้อชายหนุ่มเบาๆ
".................... " ไม่มีคำตอบ ชายหนุ่มยังคงทอดสายตาไปยังสายน้ำ
"ทำไงล่ะ ทำไง" มือเล็กกระตุกยิกๆ
"อืม............."
".........ไม่รู้สิ...."
คนตัวเล็กวาบในอก เท่านี้เองเหรอ....แค่ไม่รู้สิ..เองหรอกเหรอ แค่คิดเพียงเท่านี้น้ำตาก็พาลจะไหลซะแล้ว
....จะอย่างไรคนคนหนึ่งก็คงไม่สามารถแทนที่ใครอีกคนได้อยู่ดี ...จะทำให้ดีแค่ไหนก็คงเท่านั้นสินะ..
มือเล็กๆค่อยละจากแขนเสื้อคนตัวโตคนแล้วปล่อยลงข้างๆตัว
13 กันยายน 2548 08:59 น.
นางสาวใบไม้
เหตุผลที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักน่ะ
ไม่ใช่เพราะความรักนั้นจากไป...แต่เพราะมันยังคงอยู่ต่างหาก
ถ้าวันนี้คนสองคนต่างหมดรักกันไป ไม่เหลือเยื่อใยก็คงไม่มีใครต้องเสียใจมากนัก
แต่กลับเป็นเพราะรักที่ยังคงอยู่ในใจเรานั่นเองที่ทำให้เราปล่อยวางลงไม่ได้
1 กันยายน 2548 09:15 น.
นางสาวใบไม้
....หรือว่าเราเดินกันมาจนสุดทางแล้ว...
ต่างคนต่างมีทางเดินเป็นของตัวเอง
เมื่อมาถึงจุด ๆหนึ่งที่ต่างฝ่ายต่างมองเห็นทางที่ทอดยาวออกไป
ทางที่ต่างกัน....
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
หน้าส่วนตัว
2893
