28 มิถุนายน 2547 11:17 น.
นางสาวใบไม้
ใครบอกว่า....ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ...
หนีอะไรก็หนีได้...แต่หนีตัวเองไม่มีวันหนีพ้น
ใจคนมันลบไม่ได้ง่าย ๆเหมือนตัวหนังสือที่เขียนผิด
แต่เราเลือกที่จะลืมได้..หากมันเจ็บในใจนัก
ลืมในสิ่งที่อยากลืม....จำในสิ่งที่อยากจำ
แต่ถ้ามันลืมไม่ได้ก็อย่าไปฝืน
อะไรที่อยากลืมจะยิ่งกลับจำ
ปล่อยๆมันซะ - - ให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ลองเปลี่ยนมุมมอง...จากความรวดร้าว
เป็นพลังผลักดันให้ทำในสิ่งตรงกันข้าม
ทำไม่ง่าย..แต่ก็ไม่ยากที่จะทำ
ให้ดีขึ้น....ให้เข้มแข็งขึ้น
เลิกเอามาทำร้ายตัวเอง
ยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งตอกย้ำให้จดจำมากขึ้น
.....เจ็บก็มากขึ้น
ยอมรับซะ...อย่าให้ความสำคัญ
ให้เป็นแค่เรื่องธรรมดาๆเรื่องหนึ่ง
อยู่กับมันนานๆ เข้าเดี๋ยวก็ชิน
ความชาชินก็เป็นภูมิคุ้มกันใจได้อย่างดี
เหมือนๆ กับได้ฉีดวัคซีนนั่นแหละ
จากนั้น....ไม่นานก็หาย...
สักวัน...ก็ลืม...
25 มิถุนายน 2547 14:17 น.
นางสาวใบไม้
ยังจำได้ไหม..ที่เราไม่ได้นอนกันตลอดทั้งคืน
คุยกันจนแสงแรกของยามเช้า
ในวันที่แสนธรรมดา
ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรสำคัญเลย
โลกของฉันก็มีเพียงเธอ
และโลกของเธอก็มีเพียงฉัน
เรามีกันแค่สองคน..
พูดคุย..หัวเราะ...ร้องไห้..
ฉันถามเธอว่ารักกันบ้างรึเปล่า
เธอไม่ยอมตอบ...
บอกเพียงว่า
- - - - - - -
...คนดี...
เธออยู่ที่ไหน...ฉันก็อยู่กับเธอที่นั่น...
จำไม่ได้หรือ..ว่า...กี่ครั้งที่เธอรวดร้าว
เมื่อเธอมาเคาะประตู
ฉันก็ยืนรอเธออยู่หลังประตูบานนั้นทุกครั้ง
ไหล่ฉันมีไว้ก็เพื่อซับน้ำตาเธอ
สองมือของฉันมีไว้เพื่อโอบกอดเธอ
และสองตาของฉันมีไว้ก็เพื่อมองเธอผู้เดียว
- - - -
คำตอบนั้น....อยู่ในตัวเธอ...ในใจเธอ....
- - - - - - - - - - -
24 มิถุนายน 2547 10:59 น.
นางสาวใบไม้
.......ครั้งหนึ่งฉันเคยมีคนรัก....
แล้ววันหนึ่งฉันก็สูญเสียเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ
เขาจากไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน
ทั้งที่เราพูดคุยกันแทบทุกวัน....แต่ฉันก็ไม่เคยบอกเขา...
ตอนนั้น...ฉันจมอยู่กับน้ำตาและความเสียใจ
ที่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขา- - -ไม่เคยได้เปิดเผย
ทั้งๆ ที่ฉันมองเห็นว่าแววตาของเขาเพียรเฝ้าถามตลอดเวลา
แต่ฉันก็ไม่เคยเอ่ยคำนั้น...
ฉันคิดว่าการกระทำน่าจะบอกได้ดีกว่าคำพูด
สุดท้าย....มันก็สายเกินไป
เขาไม่ได้อยู่รอฟังคำนั้นอีกแล้ว...ไม่มีอีกแล้ว...
ตลอดเวลา...หลังจากนั้นฉันทำได้แค่กระซิบฝากไปกับสายลม
ทั้งที่รู้ดีว่า....ไม่มีวันที่เขาจะได้รับรู้
น้ำตาที่เอ่อท่วมใจ....ไม่สามารถทดแทนวันเวลาเก่า ๆได้
ถึงวันนี้...ฉันจึงสัญญากับตัวเอง...
ว่าจะบอกกับคนที่ฉันรักทุกวันว่าเธอมีความหมายต่อฉันมากแค่ไหน
- -เพราะเมื่อสูญเสีย - -ก็จะไม่มีอีกโอกาสครั้งที่สองให้แก้ตัวได้อีกแล้ว
...และฉันจะไม่มีโอกาสได้บอกว่า...ฉันรักเธอมากเพียงใด
หน้าส่วนตัว
1667
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
