21 เมษายน 2547 09:41 น.
นางสาวใบไม้
" ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด... "
เสียงเรียกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันจำได้ว่าวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือใกล้ ๆเตียงนอนนี่นา
" ตื้ด ตื้ด... "
เสียงนั้นทำให้ฉันต้องเอื้อมมือควานไปรอบ ๆ
อ้าว ! แล้วทำไมเสียงมาจากปลายเตียงล่ะ นั่นเองฉันจึงค่อย ๆกระเถิบตัวไปหยิบโทรศัพท์มากดก่อนวางไว้แนบหู
" ตื่น ๆ ๆ ๆ ๆ "
น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังมาตามสายปลุกให้ฉันค่อยลืมตาขึ้น
" อือออ..เช้าแล้วเหรอ .."
ฉันปรือตาด้วยความงัวเงีย คงพอๆกับน้ำเสียงของฉันนั่นแหละ
" ตีสี่แล้ว " น้ำเสียงเจือเสียงหัวเราะดังมาจากปลายสาย ทำให้ฉันเบิกตากว้าง
" ห๊า....!!! ..แล้วมาปลุกไรกันตอนนี้จ๊า "
" ..ก็ต้นตื่นแล้วอ่ะ..อ้อก็ลุกสิ - - ตื่นยังเนี่ย "
" อือๆๆ "
" งั้นแค่นี้นะ "
" จ๊า... " ปลายสายกดโทรศัพท์วางไปแล้ว แต่ผู้หญิงคนหนึ่งยังจับโทรศัพท์ไว้แนบหู แล้วหลับตาลงอีกครั้ง..พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
- - - คิดถึง - - - นะ....
- - - - - - - - - - - - - -- - - -- -- - -- - - -- - - - - - - - - - - - -
อ้อ : หวาดดี - -มานานยังเนี่ย (น้ำเสียง...สำนึกผิด)
ต้น : ไม่นานหรอก...เน็ตตัดไปรอบเดียวเอง>>>>>ประชดนิดหน่อยอ่ะ
อ้อ : ว้า..แย่เนาะ..เราให้ต้นรออีกแล้วน่ะ
ต้น : ไม่เป็นรายยยย (ประโยคนี้หล่ะ- - คุ้นหูคุ้นใจ)
อ้อ : .....ขอบคุณนะ
ต้น : จ๊า
อ้อ : เป็นไงบ้าง..สบายดีป่าวเนี่ย
ต้น : ก็เรื่อยๆ อ่ะนะ (น้ำเสียงนิ่งสนิท)...อ้อละเป็นไง
อ้อ : ก็ดีจ้ะ..งานยุ่งนิดหน่อย
ต้น : ไม่เจอหลายวันเนี่ยไป..ทำไรมาบ้างป่าว
อ้อ : ทำไรเหรอ
ต้น : ก็ - - เดินชนโน่นชนนี่อ่ะ..
อ้อ : ป่าวนิ....ไม่มีไร
ต้น : แน่ใจเหรอ
อ้อ : ม้างงง
ต้น : ว่าแระ...อิอิ >>>>>สะใจมั้งเนี่ย
อ้อ : ไมอ่ะ..สะใจเหรอ (((รู้ทันหรอกน่า)))
ต้น : http://www.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=441
อ้อ : ต้น....... พรุ่งนี้อ้อเดินทางแล้วนะ ((ทำไมมือสั่นอ่ะ..แปลกจริง))
ต้น : ...อืม....
อ้อ : - - - - - - - - - - -
ต้น : ดูแลตัวเองนะ จำที่บอกได้ใช่มั๊ย
อ้อ : ฮื่อ...จำได้ - - จำได้หมดแหละ >>>>พยักหน้าหงึกๆๆ
ต้น : อดทนนะอ้อ...และต้องมีความหวัง...อย่ากลัว..รู้ป่าว
อ้อ : - - - - - - - - - -
ต้น : เงียบไม รับปากก่อนสิ
อ้อ : ....อืม
ต้น : แล้วก็กลับมานะ..กลับมาให้ได้
อ้อ : จะพยายามนะ
ต้น : กลับมาแล้วต้นมีไรจะบอก...
อ้อ : - - - - - - - -
--------------------------------------------------------------------------------------------
11 มีนาคม 2547
.....ต้น...
คิดถึงจัง สบายดีรึป่าวจ๊ะ...วันนี้เป็นวันดีอีกวันที่อ้อได้มีโอกาสลืมตา...แม้ว่าตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดก็ตาม - -ช่วงนี้รู้สึกว่าอาการปวดตามข้อจะมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางทีแทบจะขยับตัวไม่ไหว...อืม..วันนี้มีเพลงฟังแล้วล่ะ
คุณพยาบาลคงเอาวอล์คแมนออกมาจากล็อกเกอร์ข้างล่างมาวางไว้ให้ตามที่รับปากไว้ตั้งแต่เย็นวาน คราวนี้ก็ได้ฟังเพลงสมใจซะที.....เพลงคิดถึง...ไงต้น...ไม่ได้ฟังตั้งหลายวันแน่ะ...แต่รู้งี้ไม่เอาดีกว่า..ก็สักพักคุณพยาบาลก็ขึ้นมาพร้อมกับข้อแลกเปลี่ยนที่เล่นเอาคนฟังหน้าแหยไปทีเดียว ก็คุณเธอบอกว่าเพื่อแลกกะการได้ฟังเพลงก็ให้เธอฉีดยาระงับปวดซักเข็มนึง....
ทำไงได้อ่ะ..เจ็บตัวอีกตามเคย...แต่ก็ได้ฟังเพลงแล้ว...ฟังจนหลับเลยหล่ะ
ดีจังที่ตื่นมาอีกทีน่ะมันไม่เจ็บตรงไหนเลย..อ้อก็เป็นปกติดี..เลยมานั่งเขียนเมลหาต้นเนี่ย...2 - 3 วันมานี่..พบรอยเขียวๆเป็นจ้ำๆ....เพิ่มอีกหลายที่..จากต่ะก่อนน่ะมีบ้างบริเวณท้องแขน..กะข้อพับ..ไรงี้....เดี๋ยวนี้ตอนส่องกระจกก็เห็นเป็นรอยจาง ๆ บนหน้าผาก....ไม่น่าดูเล้ย..ว้าๆๆๆ นี่ยังจะห่วงสวยอีกเหรอ..เนี่ย...อืม..คุยเรื่องสนุกๆดีกว่านะ..อะไรดีล่ะ...อ๋อ..เมื่อกี๊...อ้อฝันอีกแล้วล่ะ..ที่เดิมเลย..ทุ่งดอกไม้...สงสัยเพราะนั่งมองดอกไม้ริมหน้าต่างทุกวันแหงๆแต่ในฝันน่ะมันสวยจริงๆ นะ คราวนี้พิเศษหน่อยตรงที่ถือว่าวอยู่ในมือด้วย สีสวยเชียวล่ะ...ปล่อยได้สักพักเท่านั้นมันก็ลอยละลิ่วสูงขึ้น ๆ ..พยายามรั้งมันลงมาจนเจ็บมือเลยล่ะ...แต่มันก็ขาด..แล้วลอยหายไป.....ใจหายไงไม่รู้สิ....ตกใจตื่นมาเหงื่อโชกเหมือนกะทุกทีนั่นแหละ...เป็นเรื่องปกติซะแล้วที่ตื่นด้วยอาการแบบนี้น่ะ......
ถ้าคุยกะต้น...ก็คงบ่นเหมือนทุกทีว่า...แค่ความฝันน่ะอย่าคิดมาก....จ๊า...อ้อก็ไม่ได้คิดไรมากหรอก..ฝันก็คือฝัน...
....อืม... เล่าไปเยอะแยะ...เบื่อป่าวไม่รู้....ก็ต้นหายไปเลยน่ะ...เป็นไงบ้างทำไมไม่เมลหาอ้อเลยล่ะ..อ้อรอเมลต้นทุกวันเลยนะแต่ต้นคงไม่ว่าง...เลยวันหยุดมาแล้วก็คงเริ่มทำงานแล้วใช่มั๊ย....ไม่เป็นไรจ้ะ....ยังไงอ้อก็รอต้นอยู่ที่เดิมนะ---รอเสมอแหละ---รอฟังคำว่าคิดถึงจากต้นไง
อ้อเองจ้ะ
หลับตาลงยังรู้สึก ท่ามกลางความอ้างว้างในหัวใจ
ค่ำคืนยาวนาน กับความเดียวดาย
และลมหายใจที่ว่างเปล่า
12-3-47
เด็กดื้อ..
ต้นก็มารอที่ห้องของเรานั่นแหละ ถ้าเกิดอ้อมาแล้วต้นไม่อยู่ อ้อก็จะเห็นห้องแล้วคงเข้าไปเหมือนเคย
วันนี้ต้นก็มารอ ทั้งเช้าเที่ยง เย็น หายไปไหนหว่า ยัยกึ่ม จนหิวอ่ะนะ เลยออกไปกินข้าว
อ้อ คืนนี้ต้นคงไม่ได้เข้ามานะ พรุ่งนี้ถ้าห้องก็จะหายไปก็แสดงว่าอ้อมาแล้ว เป็นห่วงนะ เด็กดื้อ
กินยาตามเวลารึป่าว อดทนไว้นะ อย่าลืมที่รับปากไว้ล่ะ
ต้นเองทำได้แค่ส่งกำลังใจไปให้เหมือนเดิมนะ
คิดถึง
.....................................
อยากให้เธอได้สัมผัส กับความห่วงใยที่มีให้เธอ
ได้ยินเสียงของพระจันทร์ที่กล่อมเธอฝันดี
ให้เธอได้รู้ตลอดไป
13-3-47
อ้อ
กึ่มเอ๊ยย ไม่เข้าแชตเลยเหรอเนี่ยไปไหนของเค้าหว่า
คิดถึงนะ
15 -3 -47
อ้อ รอที่เอ็มป่าว ต้นเข้าเอ็มไม่ได้เลยอ่ะนะ แต่ยังรออ้อที่ห้องของเราเหมือนเดิมนะครับ
16-3-47
ยัยกึ่ม
หายไปไหนของเค้า หลายวันแล้วนะ คิดถึงนะรู้ป่าว
นัยทึ่ม
17-3-47
อ้อ เป็นไงบ้าง เงียบไปเลยนะ คิดถึงนะครับ
จากนายต้นไม้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.............................................................................
คุณต้น....คุณได้รับ E- Gard จากคุณอ้อพร้อมข้อความฝากถึงคุณว่า.....
อ้อ คิดถึงต้นจังเลย คราวนี้ส่งการ์ดมาให้ ตั้งเวลาไว้ล่วงหน้า 1 สัปดาห์ กลัวว่าถ้าอ้อหายไปแล้วต้นจะเป็นห่วงน่ะ
การ์ดนี่อาจเป็นเมลฉบับสุดท้ายที่อ้อจะเขียนถึงต้น เลือกรูปสวยๆ มาฝาก ก็เหงาๆ เศร้าๆ เหมือนเคย พอๆกะชีวิตอ้อนั่นแหละ
ตั้งแต่ทีแรกที่ได้คุยกันแล้ว..เอาน้ำตามาฝากแล้วเลยกลายเป็นภาระตั้งแต่นั้น....วันนี้อ้อจะไม่ร้องไห้อีกแล้วนะ
แต่อ้อก็อยากให้ต้นเรียกอ้อว่าเด็กดื้อเหมือนเคย ยังอยากใช้ชื่อต้นอ้อเข้าไปในห้องของเราเหมือนเดิม
...หลังจากรับเมลฉบับนี้...ถ้าต้นไม่ได้รับเมลของอ้ออีก- - ต้นก็ไม่ต้องรออ้ออีกแล้วนะจ๊ะ - -อย่าเสียใจกับการลาจาก
ครั้งนี้.....มันคงดีใช่มั๊ยที่อ้อจะไม่ต้องทนเจ็บปวดอีกต่อไป....ก็เมื่อวันนี้มันเจ็บปวด..ทรมาน..กว่าทุกวัน
อ้อเริ่มเหนื่อยกับการรับยาวันละหลายๆครั้ง...เหนื่อยมากๆ...เลยล่ะ...อย่าโกรธนะที่เด็กดื้อยอมแพ้ซะแล้ว
เพราะมันไม่ไหวแล้วจริงๆ.....ขอโทษที่ไม่สามารถรักษาสัญญาว่าจะกลับไปทวงคำตอบจากต้นได้..ขอโทษจริงๆนะจ๊ะ
อ้อคงไม่มีโอกาสไปที่ "ห้องของเรา" อีกแล้วล่ะ แต่สัญญานะว่าจะคิดถึงต้นตลอดไป....อ้อรักต้นนะจ๊ะ...
ว่าทุกเวลา ที่เราห่างกันแสนไกล
ยังมีอีกคำในหัวใจ
ที่จะบอกเธอ ให้เธอได้รู้และเข้าใจ
ว่าคิดถึงเธอ เมื่อเราห่างกันแสนไกล
มีคำหนึ่งคำจะพูดไป......
ให้เธอได้รู้ จะแทนความหมายความห่วงใย
ฉันคิดถึงเธอ
......ก็ฉันมีเพียงเธอ..........
------------------------------------------------------------------------------- ----
9 เมษายน 2547 09:00 น.
นางสาวใบไม้
" ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด... "
เสียงเรียกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันจำได้ว่าวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือใกล้ ๆเตียงนอนนี่นา
" ตื้ด ตื้ด... "
เสียงนั้นทำให้ฉันต้องเอื้อมมือควานไปรอบ ๆ
อ้าว ! แล้วทำไมเสียงมาจากปลายเตียงล่ะ นั่นเองฉันจึงค่อย ๆกระเถิบตัวไปหยิบโทรศัพท์มากดก่อนวางไว้แนบหู
" ตื่น ๆ ๆ ๆ ๆ "
น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังมาตามสายปลุกให้ฉันค่อยลืมตาขึ้น
" อือออ..เช้าแล้วเหรอ .."
ฉันปรือตาด้วยความงัวเงีย คงพอๆกับน้ำเสียงของฉันนั่นแหละ
" ตีสี่แล้ว " น้ำเสียงเจือเสียงหัวเราะดังมาจากปลายสาย ทำให้ฉันเบิกตากว้าง
" ห๊า....!!! ..แล้วมาปลุกไรกันตอนนี้จ๊า "
" ..ก็ต้นตื่นแล้วอ่ะ..อ้อก็ลุกสิ - - ตื่นยังเนี่ย "
" อือๆๆ "
" งั้นแค่นี้นะ "
" จ๊า... " ปลายสายกดโทรศัพท์วางไปแล้ว แต่ผู้หญิงคนหนึ่งยังจับโทรศัพท์ไว้แนบหู แล้วหลับตาลงอีกครั้ง..พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
- - - คิดถึง - - - นะ....
-------------------/ /----------------
อ้อ : หวาดดี - - มานานยังเนี่ย (น้ำเสียง...สำนึกผิด)
ต้น : ไม่นานหรอก...เน็ตตัดไปรอบเดียวเอง>>>>>ประชดนิดหน่อยอ่ะ
อ้อ : ว้า..แย่เนาะ..เราให้ต้นรออีกแล้วน่ะ
ต้น : ไม่เป็นรายยยย (ประโยคนี้หล่ะ- - คุ้นหูคุ้นใจ)
อ้อ : .....ขอบคุณนะ
ต้น : จ๊า
อ้อ : เป็นไงบ้าง..สบายดีป่าวเนี่ย
ต้น : ก็เรื่อยๆ อ่ะนะ (น้ำเสียงนิ่งสนิท)...อ้อละเป็นไง
อ้อ : ก็ดีจ้ะ..งานยุ่งนิดหน่อย
ต้น : ไม่เจอหลายวันเนี่ยไป..ทำไรมาบ้างป่าว
อ้อ : ทำไรเหรอ
ต้น : ก็ - - เดินชนโน่นชนนี่อ่ะ..
อ้อ : ป่าวนิ....ไม่มีไร
ต้น : แน่ใจเหรอ
อ้อ : ม้างงง
ต้น : ว่าแระ...อิอิ >>>>>สะใจมั้งเนี่ย
อ้อ : ไมอ่ะ..สะใจเหรอ (((รู้ทันหรอกน่า)))
ต้น : http://www.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=441
อ้อ : ต้น....... พรุ่งนี้อ้อเดินทางแล้วนะ ((ทำไมมือสั่นอ่ะ..แปลกจริง))
ต้น : ...อืม....
อ้อ : - - - - - - - - - - -
ต้น : ดูแลตัวเองนะ จำที่บอกได้ใช่มั๊ย
อ้อ : ฮื่อ...จำได้ - - จำได้หมดแหละ >>>>พยักหน้าหงึกๆๆ
ต้น : อดทนนะอ้อ...และต้องมีความหวัง...อย่ากลัว..รู้ป่าว
อ้อ : - - - - - - - - - -
ต้น : เงียบไม รับปากก่อนสิ
อ้อ : ....อืม
ต้น : แล้วก็กลับมานะ..กลับมาให้ได้
อ้อ : จะพยายามนะ
ต้น : กลับมาแล้วต้นมีไรจะบอก...
อ้อ : - - - - - - - -
5 เมษายน 2547 09:53 น.
นางสาวใบไม้
คนที่ฉันรัก...
นี่จะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ฉันเขียน..ถึงเธอ..ในขณะอยู่ในผืนแผ่นดินเดียวกัน..ฉันเสียใจที่จะบอกกับเธอว่าเราไม่น่าจากกันเช่นนี้เลย- -เป็นเพราะฉันเองที่ผิด..ที่ผูกมัดคนที่ตัวเองรักแน่นเกินไป..ฉันเรียกร้องจากเธอมากไปทุกอย่าง..สิ่งที่ทำลงไปอาจมองดูว่าฉันใช้อารมณ์และไม่มีเหตุผล..ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง..ถึงวันนี้ฉันยอมรับ..ยอมรับแล้วว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกัน.ฉันเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน..ก็เหมือนกับที่เธอบอกนั่นแหละว่ากลัวจะหมดเรื่องคุย..ใช่ฉันกลัว..กลัวไปสารพัด...และที่สุดคือกลัวเธอไม่สนใจฉัน...
--คนดี-- ทุกครั้งที่ได้คุยกับเธอ..ฉันรู้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้ๆกับเธอ นั่นทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจ และรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีค่า..มีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่..ทุกครั้งที่เธอเงียบหายไป...แม้เป็นเวลาแค่วันสองวัน..ฉันก็แทบจะทนอยู่ไม่ได้..เฝ้ากดโทรศัพท์..ด้วยหวังว่าปลายทางจะตอบรับ..ด้วยน้ำเสียงของคนที่ฉันรัก...ฉันพยายามแล้วที่จะไม่รักเธอ..พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้...โลกของเราเป็นแค่โลกของความฝัน..แต่ฉันก็ไม่อยากตื่น..ขึ้นมาเพียงเพื่อพบกับความว่างเปล่า..โลกที่มีเธออยู่ด้วยคือสิ่งที่ฉันปรารถนา..ฉันรู้ดีว่า..ไม่วันใดวันหนึ่ง...วันนี้ก้จะมาถึง..แต่ฉันพยายามแล้วที่จะยื้อยุดเวลาแห่งความรักที่มีต่อเธอเอาไว้ให้นานที่สุด...แต่...เธอก็ไม่มีวันรับรู้...เราพบกันได้แค่..นี้..แค่น้ำเสียงและปลายนิ้วที่สัมผัสกับคีย์บอร์ด..และต่อแต่นี้ก็นับวันจะไกลห่าง..ทั้งในความฝันและความจริง...ฉันมาพบเธอวันนี้เพื่อจะกล่าวคำลา....ฉันเพิ่งตัดสินใจเมื่อไม่กี่วันนี้เอง..ที่จะเดินทางไปสู่ดินแดนไกลแสนไกลทั้งๆที่ประวิงเวลามาตลอด...อย่าโกรธนะคนดี...ถ้าฉันจะบอกว่าเวลาที่ฉันมีทั้งหมดเพื่อรอคอยคำตอบของเธอ...เพราะมันคงฟังดูงี่เง่าสิ้นดีในความรู้สึกของใครๆ...แต่สำหรับฉันมันคือความหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตอีกครั้งหนึ่ง....
ฉันถึงมารอคอยเธอทุกค่ำคืนในที่ๆเราเจอกันครั้งแรก...แต่ฉันก็พบกับความว่างเปล่า..กับความผิดหวัง...ถึงฉันจะพยายามเข้าใจ...ว่าเธอไม่มีเวลาแต่ฉันก็น้อยใจ...อดน้อยใจไม่ได้ที่เธอไม่มาหาฉัน...เธอบอกว่าเธอเคยมารอฉัน...นี่คงเป็นคราวที่ฉันต้องมารอเธอบ้างสินะ...เธออดทนกับการรอคอยมาตลอด...แต่ฉันผิดเอง..ที่อดทนไม่พอเท่าที่เธอเคยทำได้....แล้วฉันก็ได้รับรู้เรื่องบางเรื่อง..อะไรบางอย่างที่ฉันไม่อยากรู้...เพราะมันทำให้ฉันเจ็บปวด...ที่ต้องรู้ว่า..เธอมีใครต่อใครอีกมากมาย...ที่คอยห่วงใยเธอ..ที่จริงฉันน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่คนที่ฉันรักเป็นคนที่คนอื่นรักเช่นกัน..ทว่า..ฉันกลับรับมันไม่ได้...คนดี..เธอรู้มั๊ย...ฉันร้องไห้เพราะโกรธที่เห็นเธอไปคุยกับคนอื่น...และร้องไห้เพราะโกรธตัวเองที่งี่เง่าสิ้นดี...ที่ไม่มีเหตุผล...แต่ฉันทำไปทุกอย่างก็เพราะฉันรักเธอ
เธอแปลกใจมั๊ย..ทำไมเราถึงมาคุยกันได้...ทั้งที่มีคนอีกเป็นสิบเป็นร้อย...ทำไมเราเลือกที่จะคุยกัน..และสัญญาจะมารอกัน...ฉันยังจำได้ดี...คืนแรกที่เธอมาทักฉัน..เธอบอกว่าข้อความที่ฉันพิมพ์ไป..มันตลก..เธอเลยอยากรู้จัก..และนั่นก็ทำให้ฉันมีเธออยู่ในใจจนถึงวันนี้...มีคนมากมายเข้ามาในชีวิต..ฉันไม่อาจรับใครได้อีกแล้ว..ฉันบอกกับตัวเองว่าฉันไม่แคร์ว่าเธอจะรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง...ฐานะยังไง..แต่ขอแค่เพียงคนๆนั้นคือคนที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของหน้าต่างบานนี้....และเป็นคนที่ฉันได้ยินน้ำเสียงเอื้ออาทร...มาตลอดระเวลา..ที่ผ่านมา..ฉันก็พอใจแล้ว..และไม่มีใครมีความหมายเท่ากับคนๆนั้นอีกแล้ว
---เมื่อเวลาผ่าน...ฉันเริ่มที่จะเรียนรู้ชีวิตและจิตใจของทั้งฉันและเธอ..ฉันมีคำตอบที่ตอบตัวเองได้..ทั้งยามหลับและยามตื่นคือ...คำถามที่ว่าทำไมฉันถึงคิดถึงเธอ...มากมายขนาดนี้...แต่ในเวลาเดียวกันฉันก็ได้เรียนรู้ว่า...เธอไม่เคยมีคำตอบให้ฉันเลย...ฉันต้องตอบคำถามที่เฝ้ารอ...ด้วยการเรียนรู้จากการกระทำ..ของเธอ...
คนดีเวลาของฉันมีน้อย....วันนี้ฉันยังอยู่ที่นี่...แต่วันพรุ่งนี้..การเดินทางอันยาวไกลของฉันจะเริ่มต้นขึ้น...คืนนี้ฉันอยากจะคุยกับเธอทั้งคืนเหมือนคืนวันแรกๆที่เจอกัน..และวันที่เรานัดมาคุยกัน..แต่ฉันก็..ทำให้มันจบลงรวดเร็วจนคาดไม่ถึง...
ฉันจะใช้เวลาในคืนนี้--ทั้งคืนเพื่อเขียนเมลฉบับนี้.....เป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะทำให้เธอได้..
วันที่ 4 เมษายนคือกำหนดการเดินทาง..ทั้งที่ฉันไม่อยากไปเลย... ฉันไม่อยากจากคนที่รัก...ฉันเคยเรียนรู้ว่ามันทรมาน..แค่ไหน...มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันต้องจากไปแบบนี้..แต่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกไม่อยากไปเลย..หนึ่งในเหตุผลนั้นคือ- -เธอ -
..ฉันคิดถึงเธอ....ฉันมีเพียงเธอ......ฉันอยากจะเดินทางไปตามหัวใจของฉัน..แต่มาถึงวันนี้มันไม่เหลืออะไรให้ต้องหวัง...ให้ต้องห่วงใยอีกแล้ว...ขอบคุณนะคนดี...สิ่งหนึ่งที่ฉันจะจำไว้คือความรู้สึกดีๆระหว่างกัน...กับเพลงที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเองเสมอว่าเธอมอบให้ฉัน...คิดถึง.....
อะไรที่ฉันให้เธอไปฉันก็ไม่คิดจะเอาคืน...เก็บไว้นะ..เก็บไว้เพื่อเป็นตัวแทนสิ่งที่ทำให้เราเคยรู้จักกัน..และผ่านคืนวันดีๆมาด้วยกัน...
....รักและคิดถึง...
หน้าส่วนตัว
12240
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
