::เพื่อนของฉันชื่อความเหงา::

นางสาวใบไม้

อยู่ตรงนั้นเธอจะเป็นอย่างฉันบ้างหรือเปล่า

เงียบเงียบเหงาเหงาอ้างว้างบ้างไหม

รู้สึกอย่างไรหนอคนดียามที่เดินจากไป

เหว่ว้าสักเท่าไหร่ยามที่เราห่างไกลกัน



กี่คืนกี่วันที่สายลมหนาวพัดผ่านมา

กี่ล้านหยดน้ำตาที่หลั่งรินในใจฉัน

กี่สายฝนพร่างพรูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

และกี่ความฝันที่สลายไปในกาลเวลา



อาจเป็นเพราะโลกมันกว้างไป หัวใจก็เลยเหงา เหงา 

อาจเป็นเพราะโลกของเราบรรจุด้วยความห่วงหา

ทั้งทั้งที่โลกหมุนทุกวันแต่หัวใจยังไม่เคยชินชา

นาทีแห่งการร่ำลายังคงปวดร้าวทุกคราวที่หายใจ



โอบกอดความเหงาเอาไว้ดังเพื่อนแท้

ช่างเถอะก็หัวใจมันอ่อนแอเกินกว่าจะผลักไส

ให้ความเหงาเป็นเพื่อนดีกว่าวันนี้ที่ไม่มีใคร

อย่างน้อยทุกคราวที่ร้องไห้ก็จะได้ใช้เช็ดน้ำตา