จะมีใครกี่คนที่เดินไปถึงดินแดนแห่งนั้น สักกี่คนพร้อมกุมมือกันก้าวไปบนเส้นทางการค้นหา กี่คนแล้ว..กี่คนเล่าที่เคยก้าวผ่านเข้ามา และสักกี่ครั้งกี่ครา..ที่ความหวังต้องพังทลาย อาจจะไกลแสนไกลจนสุดขอบฟ้า อาจสักกี่ขุนเขาบังตา...ขวางกั้นกว่าจะถึงจุดหมาย อาจต้องข้ามแผ่นน้ำ..ต้องก้าวผ่านทะเลทราย ใครจะเป็นคนสุดท้าย..ที่ยืนรออยู่ปลายทาง คงจะมีรักจริง..ในดินแดนแห่งนั้น เพียงสักคนเพื่อผูกพัน...เคียงใกล้ไม่เหินห่าง จะไม่ใช่เพียงเงาของความฝันอันเลือนลาง จะมีใครเคียงข้าง...ทดแทนความอ้างว้างเดียวดาย คนที่เป็นคำตอบของทุกทุกคำถาม คนที่เป็นนิยามของทุกทุกความหมาย คนที่มอบความอบอุ่นละมุนละไมทั้งใจกาย คนที่จุดความสว่างไสวให้ดอกไม้..ทั้งโลกได้เบ่งบาน ....โบยบินสู่ดินแดนแห่งความรัก.. ก้าวสู่อาณาจักรอันงดงามและอ่อนหวาน ที่แห่งนั้นจะมีเพียงเธอฉันตราบนานแสนนาน บทเพลงรักจะก้องกังวาน...ณ ปลายทางที่ใจคอยเฝ้ารอ
เถิด...ยิ้มรับโชคชะตาหนาเจ้า หนักฤาเบา..ขอเจ้าอย่าหวั่นไหว นิรันดร...ยาวนานสักเพียงใด อาจพรหมลิขิตให้...ไว้ร้าวราน ระหว่างเรา..เหงาเงียบเย็นเยียบนัก สายลมรัก..หวีดหวิวแผ่วพลิ้วผ่าน ค่อยซึมซาบซ่านซึ้งถึงวิญญาณ ยิ่งเนิ่นนาน...ยิ่งย้ำยิ่งช้ำใจ ระหว่างทาง..ยาวไกลต่อไปนี้ อีกสักกี่นาที...กี่กาลสมัย ระหว่างเรา..จะพ้อร้องขอใคร จงน้อมรับความเป็นไป..ในมายา อาจชะตาวาดวางระหว่างฝัน สองเรานั้น..จึงห่างไกลเกินใฝ่หา เมื่อรักคือ..นาฏกรรมการอำลา กลืนน้ำตา..เถิด..ยอมรับกับความจริง