29 พฤษภาคม 2550 20:46 น.
นางสาวใบไม้
จะมีใครกี่คนที่เดินไปถึงดินแดนแห่งนั้น
สักกี่คนพร้อมกุมมือกันก้าวไปบนเส้นทางการค้นหา
กี่คนแล้ว..กี่คนเล่าที่เคยก้าวผ่านเข้ามา
และสักกี่ครั้งกี่ครา..ที่ความหวังต้องพังทลาย
อาจจะไกลแสนไกลจนสุดขอบฟ้า
อาจสักกี่ขุนเขาบังตา...ขวางกั้นกว่าจะถึงจุดหมาย
อาจต้องข้ามแผ่นน้ำ..ต้องก้าวผ่านทะเลทราย
ใครจะเป็นคนสุดท้าย..ที่ยืนรออยู่ปลายทาง
คงจะมีรักจริง..ในดินแดนแห่งนั้น
เพียงสักคนเพื่อผูกพัน...เคียงใกล้ไม่เหินห่าง
จะไม่ใช่เพียงเงาของความฝันอันเลือนลาง
จะมีใครเคียงข้าง...ทดแทนความอ้างว้างเดียวดาย
คนที่เป็นคำตอบของทุกทุกคำถาม
คนที่เป็นนิยามของทุกทุกความหมาย
คนที่มอบความอบอุ่นละมุนละไมทั้งใจกาย
คนที่จุดความสว่างไสวให้ดอกไม้..ทั้งโลกได้เบ่งบาน
....โบยบินสู่ดินแดนแห่งความรัก..
ก้าวสู่อาณาจักรอันงดงามและอ่อนหวาน
ที่แห่งนั้นจะมีเพียงเธอฉันตราบนานแสนนาน
บทเพลงรักจะก้องกังวาน...ณ ปลายทางที่ใจคอยเฝ้ารอ
22 พฤษภาคม 2550 22:20 น.
นางสาวใบไม้
เถิด...ยิ้มรับโชคชะตาหนาเจ้า
หนักฤาเบา..ขอเจ้าอย่าหวั่นไหว
นิรันดร...ยาวนานสักเพียงใด
อาจพรหมลิขิตให้...ไว้ร้าวราน
ระหว่างเรา..เหงาเงียบเย็นเยียบนัก
สายลมรัก..หวีดหวิวแผ่วพลิ้วผ่าน
ค่อยซึมซาบซ่านซึ้งถึงวิญญาณ
ยิ่งเนิ่นนาน...ยิ่งย้ำยิ่งช้ำใจ
ระหว่างทาง..ยาวไกลต่อไปนี้
อีกสักกี่นาที...กี่กาลสมัย
ระหว่างเรา..จะพ้อร้องขอใคร
จงน้อมรับความเป็นไป..ในมายา
อาจชะตาวาดวางระหว่างฝัน
สองเรานั้น..จึงห่างไกลเกินใฝ่หา
เมื่อรักคือ..นาฏกรรมการอำลา
กลืนน้ำตา..เถิด..ยอมรับกับความจริง