ท้องฟ้ากว้างยังดูห่าง....ไกลแสนไกล ผืนน้ำสีฟ้ายังกว้างใหญ่เหมือนเดิมอยู่อย่างนั้น พระอาทิตย์ดวงโตยังเล่าขานนิทานของคืนวัน ค่ำแล้วเพลงพระจันทร์ยังหม่นเศร้าเหมือนอย่างเคย ทุกอย่างยังคงเดิมเช่นวันแรกที่เธอเดินเข้ามา ต่างกันเพียงแต่ว่า..ความจริงในใจที่เราต่างเฉลย ในความเปล่าร้างจึงไม่อ้างว้างเหมือนอย่างที่เคย สัมผัสบางเบาเพียงสายลมรำเพยก็อุ่นทั่วทั้งหัวใจ ฉันดีใจ...ที่หนึ่งชีวิตนี้ได้มีโอกาสรู้จักเธอ ทุกคราที่หลับตา..เราจะพบกันเสมออย่างนั้นใช่ไหม กระแสลมที่เดินทางยังซ่านกรุ่นด้วยอุ่นไอ อาจกายห่างไกล..แต่หัวใจเราผูกไว้คู่กัน เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับวันที่ยังเหลือ มากพอจะโอบเอื้อดวงใจทั้งดวงของฉัน อาจเป็นบทเพลงเดิมเดิม..แต่ฉันก็ยินดีฟังทุกวัน แม้เป็นตลกเรื่องเดียวให้หัวเราะได้ซ้ำซ้ำ...เท่านั้นก็เพียงพอ ...เช้าวันพรุ่งท้องฟ้าอาจไม่ใสเท่าวันนี้ อาจจะร้ายหรือดี..แต่ฉันก็มั่นใจที่จะก้าวเดินต่อ แค่มีเธอ...เพียงเธอเท่านั้น...สำหรับฉัน..ขอเท่านี้ก็พอ เมื่อความหมายของสิ่งที่คอยรอ....สิ้นสุดลงที่เราต่างมีกันและกัน
คงมีเพียง...ถ้อยคำลำนำหวาน แม้ไม่อาจบันดาลสมดังถวิล สักเพียงน้อยเจ้ายิ้มชื่นรื่นชีวิน มาลัยวลินกรุ่นกำซาบตราบนิรันดร์ ขอเช้าชื่นเช่นคราฟ้ารุ่งสาง สุกสว่างหยาดเพชรเก็จสวรรค์ นิมิตหมายงดงามตามคืนวัน แทนคำพรเสกสรรค์แด่ขวัญตา ขอกำนัลแด่เจ้าในคราวนี้ ให้คนดีจงสมมาดปรารถนา แม้จุดหมายปลายทางยังห่างตา ขอน้องยาก้าวสู่ฝันอย่างมั่นใจ เป็นอรุณ "รุ่ง" ฉายพรายระยิบ เป็น "นกกระจิบฟองน้ำ" เจ้าแก้มใส เป็น "แดดเช้า" อาบอุ่นละมุนละไม เป็น "หยาดอรุณ" ประดับใจไปแสนนาน