8 มกราคม 2550 16:12 น.
นางสาวใบไม้
ท้องฟ้ากว้างยังดูห่าง....ไกลแสนไกล
ผืนน้ำสีฟ้ายังกว้างใหญ่เหมือนเดิมอยู่อย่างนั้น
พระอาทิตย์ดวงโตยังเล่าขานนิทานของคืนวัน
ค่ำแล้วเพลงพระจันทร์ยังหม่นเศร้าเหมือนอย่างเคย
ทุกอย่างยังคงเดิมเช่นวันแรกที่เธอเดินเข้ามา
ต่างกันเพียงแต่ว่า..ความจริงในใจที่เราต่างเฉลย
ในความเปล่าร้างจึงไม่อ้างว้างเหมือนอย่างที่เคย
สัมผัสบางเบาเพียงสายลมรำเพยก็อุ่นทั่วทั้งหัวใจ
ฉันดีใจ...ที่หนึ่งชีวิตนี้ได้มีโอกาสรู้จักเธอ
ทุกคราที่หลับตา..เราจะพบกันเสมออย่างนั้นใช่ไหม
กระแสลมที่เดินทางยังซ่านกรุ่นด้วยอุ่นไอ
อาจกายห่างไกล..แต่หัวใจเราผูกไว้คู่กัน
เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับวันที่ยังเหลือ
มากพอจะโอบเอื้อดวงใจทั้งดวงของฉัน
อาจเป็นบทเพลงเดิมเดิม..แต่ฉันก็ยินดีฟังทุกวัน
แม้เป็นตลกเรื่องเดียวให้หัวเราะได้ซ้ำซ้ำ...เท่านั้นก็เพียงพอ
...เช้าวันพรุ่งท้องฟ้าอาจไม่ใสเท่าวันนี้
อาจจะร้ายหรือดี..แต่ฉันก็มั่นใจที่จะก้าวเดินต่อ
แค่มีเธอ...เพียงเธอเท่านั้น...สำหรับฉัน..ขอเท่านี้ก็พอ
เมื่อความหมายของสิ่งที่คอยรอ....สิ้นสุดลงที่เราต่างมีกันและกัน
5 มกราคม 2550 12:29 น.
นางสาวใบไม้
คงมีเพียง...ถ้อยคำลำนำหวาน
แม้ไม่อาจบันดาลสมดังถวิล
สักเพียงน้อยเจ้ายิ้มชื่นรื่นชีวิน
มาลัยวลินกรุ่นกำซาบตราบนิรันดร์
ขอเช้าชื่นเช่นคราฟ้ารุ่งสาง
สุกสว่างหยาดเพชรเก็จสวรรค์
นิมิตหมายงดงามตามคืนวัน
แทนคำพรเสกสรรค์แด่ขวัญตา
ขอกำนัลแด่เจ้าในคราวนี้
ให้คนดีจงสมมาดปรารถนา
แม้จุดหมายปลายทางยังห่างตา
ขอน้องยาก้าวสู่ฝันอย่างมั่นใจ
เป็นอรุณ "รุ่ง" ฉายพรายระยิบ
เป็น "นกกระจิบฟองน้ำ" เจ้าแก้มใส
เป็น "แดดเช้า" อาบอุ่นละมุนละไม
เป็น "หยาดอรุณ" ประดับใจไปแสนนาน