23 สิงหาคม 2549 13:21 น.
นางสาวใบไม้
โดยถ้อยคำอาจไม่ต่างกัน
จากใครหนึ่งนั้น...กลับเย็นชาในความรู้สึก
หากจากบางใครกลับก้องในทุกอณูสำนึก
จนที่สุด....ตกผลึกในความทรงจำ
เพราะถ้อยคำของเธอเป็นความหวานของใจ
เป็นสายธารรินไหล...ผ่านเนื้อใจอันชื่นฉ่ำ
เป็นความอุ่นละมุน...แม้ยามสายฝนพรำ
เป็นบทลำนำเอื้อนเอ่ยกล่อมขวัญ..ยามนิทรา
..นับแต่นี้ไป...
อีกกี่ยาวไกลกับหนทางที่ทอดไปข้างหน้า
เพื่อฉันจะมีเธอเป็นความหมายของวันเวลา
เถิดนะ..เพียงว่านาทีนี้เราต่างมีกันและกัน
"คิดถึงนะ..เหนื่อยไหม...คนดี"
วลีสั้นสั้นเท่านี้..อาจดูคล้ายไม่เลือกสรร
แต่คือสายใยที่เชื่อมเราไว้ในวันที่ไกลกัน
ถ้อยคำหนึ่งนั้นแทนอีกร้อยล้านคำ..ที่ดังก้องในใจ
18 สิงหาคม 2549 08:01 น.
นางสาวใบไม้
พี่ชาย...
กี่กาลเวลาที่ห่างหาย..ช่างยาวนานนักหนา
หากใครคนหนึ่งยังคงรอวันเธอกลับมา
แม้สิ้นไร้หนทางจะไขว่คว้า..ให้เธอคืน
ยามนี้โลกช่างว่างเปล่า
มีเพียงสายลมสีเทาพัดพาความเหงามาหยิบยื่น
เดียวดายทนก้มหน้า..กี่หยดน้ำตาทนกล้ำกลืน
ทำได้เพียงฝืนยิ้มหน้าชื่นทั้งที่ใจพร่าพัง
โอ.....พี่ชาย
ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่ายดายอย่างที่เคยวาดหวัง
สุขไหนที่มีไม่เคยยั่งยืนอยู่จีรัง
ทุกข์สิกลับประดังปกคลุมทุกจังหวะเต้นของใจ
ถ้าข้างกายยังมีเธอเหมือนวันก่อน
แม้ร้าวรอน..คงมีถ้อยคำปลอบโยนให้หายหวั่นไหว
เพียงไม่นาน..ดอกไม้จักคลี่บานเต็มลานใจ
หากวันนี้จะมีใครให้ซบตรงไหล่เพื่อซับหยาดน้ำตา
พี่ชาย..เธอจะคิดถึงฉันบ้างไหม
รับรู้บ้างหรือเปล่ากับกระแสใจที่ฉันส่งไปหา
ได้ยินไหม..เสียงของหัวใจร่ำร้องให้เธอกลับมา
ลืมแล้วหรือไร..คำสัญญา..ว่าจะไม่ทิ้งกัน
จนกว่าเธอจะกลับมา...จนกว่า...
ฉันมั่นใจเสมอว่า...ต้องมีวันนั้น
ฉันจะเข้มแข็งให้ได้อย่างที่เคยรับปากยืนยัน
แม้วันนี้ความฝัน..จะไม่งดงามเหมือนวันที่มีเธอ
17 สิงหาคม 2549 11:12 น.
นางสาวใบไม้
นิ่งงัน..ในความฝันที่รานร้าว
เหน็บหนาว..จนหัวใจแทบสลาย
อ่อนล้า..ไร้กำลังทั้งใจกาย
เดียวดาย...สุดท้ายเหลือเพียงน้ำตา
จบสิ้นแล้ววันพรุ่งเคยมุ่งหวัง
รักที่มีกลับมาพังลงตรงหน้า
ฝันที่วาดเลือนลางหว่างคำลา
เพียงสายลมพัดผ่านมาเพื่อผ่านไป
เมื่อวันวานเคยดื่มด่ำกับคำหวาน
หลงชื่นบานกับคำวอนเพราะอ่อนไหว
กี่ใจรักกี่ภักดีที่ให้ไป
เพียงพอไหมให้เขานั้นหันมามอง
ตื่นเสียทีจากฝันอันพริ้งเพริศ
ลืมเสียเถิดความช้ำในวันหมอง
เช้าวันใหม่คงสวยใสดังใจปอง
เพื่อพบกับฟ้าสีทองของชีวิต
16 สิงหาคม 2549 09:48 น.
นางสาวใบไม้
เพียงคำแผ่วแว่วกระซิบว่าคิดถึง
ก็ซาบซึ้งตรึงกมลคนคอยหา
เป็นบางทีเคยวูบไหวในสัญญา
เป็นบางคราเกรงฝันนั้นหลุดลอย
"เธอ" ... คนของความฝัน
ฉันรู้ดีว่าความจริงนั้นสูงสุดสอย
คงทำได้เพียงเติมต่อการรอคอย
อาจเพียงน้อยเสี้ยวฝันนั้นเป็นจริง
จึงใจเผยยิ้มเหงาแม้เปล่าร้าง
รับรูปเงาอันเลือนลางของบางสิ่ง
ก่อนอ้างว้างก้าวล่วงมาช่วงชิง
จงหยุดนิ่งเถิดใจเอยอย่างเคยมา
เพียงคำแผ่วแว่วกระซิบว่าคิดถึง
ก็ซาบซึ้งตรึงกมลคนคอยหา
เพียงหนึ่งคำเพิ่มแรงใจยามไกลตา
บอกหนึ่งคนอีกปลายฟ้าว่ายังรอ
8 สิงหาคม 2549 08:58 น.
นางสาวใบไม้
อย่าเกลียดฉันเลย
อย่าใช้ความเฉยเมยมาช่วยผลักไส
ไม่พอใจก็บอกมาหรือไม่ก็ต่อว่าให้สาแก่ใจ
แต่ขอได้ไหมอย่าตัดเยื่อใยด้วยความเย็นชา
ดวงตาอาทรคู่เดิมในวันก่อนไม่มีอีกแล้ว
หมดสิ้น..ไร้วี่แววไม่หลงเหลือรอยเสน่หา
จะให้ฉันชดใช้อีกสักกี่แสนล้านหยดน้ำตา
หากทำให้เธอเหลียวมา..ฉันก็พร้อมจะตอบแทน
คนคุ้นเคย..กลับกลายมาชิงชัง
ความรักเป็นเพียงความหลังว่าครั้งหนึ่งเคยหวงแหน
ใกล้เพียงเอื้อมมือ..กลับเกินยื้อราวไกลกันสุดแดน
เถิด...! เพียงสายตาดูแคลนก็ขอให้เธอมองมา
อภัยให้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย...
เพียงชั่วแวบทักทาย..คงไม่หนักไม่หนา
อย่ามองผ่านไปราวไร้ตัวตน..เป็นคนนอกสายตา
แค่หนึ่งคำได้เอ่ยลา...เพียงเท่านั้นแล้วฉันจะไป
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
หน้าส่วนตัว
1957
