31 มกราคม 2549 16:03 น.
นางสาวใบไม้
สายตาเธอดูคล้ายตั้งคำถาม
ว่าฉันเหนื่อยกับความพยายามบ้างไหม
จากท่าทีราวกับว่าไม่รับรู้อะไร
ทั้งที่เธอเปลี่ยนแปลงไปขนาดนั้น
..ใช่ว่าฉันจะไร้ความรู้สึก
ในเมื่อลึกลึกก็ไหวก็หวั่น
แต่อีกใจหนึ่งยังคงดึงดัน
หากวันนี้จากกันฉันคงแทบขาดใจ
....แหลกรานแทบไม่มีชิ้นดี
ต้องฝืนยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้
ปลอบใจตัวเองว่า..ช่างเถอะไม่เป็นไร
แค่เธอยังไม่จากไป..ก็เพียงพอ
ฉันจึงยังยืนยันคำเดิมเดิม
เหมือนวันแรกเริ่มที่เคยเอ่ยขอ
ให้โอกาสฉันนะ..ฉันจะรอ
จะไม่ท้อ..แม้อีกนานสักเท่าใด
อาจเพียงเหตุผลผู้หญิงขี้ขลาด
คนที่หวั่นหวาดกับความอ่อนไหว
กลัวเหลือเกินวันเดียวดายจะอยู่อย่างไร
คงสลายแล้วใจ...หากอยู่ไป..โดยไร้เธอ
30 มกราคม 2549 15:04 น.
นางสาวใบไม้
....ระยะทางคือความไกลห่างที่ไม่อาจเลี่ยงได้
เพียงฝืนทนเก็บเอาไว้เป็นข้อแม้ในยามที่เงียบเหงา
ปลอบโยนตัวเองเสมอว่าอย่างน้อยยังมีความผูกพันระหว่างเรา
แม้หนทางจะห่างสักร้อยพันเท่าไม่อาจทำให้เราไกลกัน
....อาจเพราะความห่วงใยที่เธอมอบให้...
ฉันจึงปักใจ..ว่าสิ่งที่เป็นไปคงไม่มีวันเปลี่ยนผัน
ไม่เคยเผื่อใจสักนิดว่าทุกอย่างต้องร้างลงกลางคัน
หากยิ่งนับวัน...ที่บอกกับตัวเองนั้นคือยิ่งคิดถึงและห่วงใย
.....ที่แท้ก็แค่คิดเพราะเข้าข้างตัวเองมากไปทุกที
ปล่อยให้ความรู้สึกดีดีทำให้หัวใจหวั่นไหว
หนทางไกลห่างไม่ทำให้อ้างว้างได้เท่าความไม่เข้าใจ
ช่างเถิด..ต่อแต่นี้จะเป็นอย่างไร...ก็จะเก็บไว้แต่ในใจตัวเอง
23 มกราคม 2549 16:31 น.
นางสาวใบไม้
คำว่า"เพื่อน"ยังอยู่ในใจเสมอ
อย่าห่วงเลยเธอ..ฉันไม่เคยจากไปไหน
มิตรภาพมิอาจกั้นแม้ระยะทางอาจจะไกลแสนไกล
สุดปลายฟ้าอยู่ไหน..หัวใจก็จะเดินทางไปพบกัน
ในนิยามแห่งความคิดถึง..
อาจต่างคนต่างซึ่ง....ค้นหาความฝัน
หากบังเอิญที่ฟ้าขีดเส้นชะตาให้เราได้มาผูกพัน
เพื่อบอกว่าแต่นี้นั้น..บนเส้นทางแห่งฝันจะไม่เดียวดาย
เราจะเป็นกำลังใจให้กันและกัน
ระหว่างคืนวันอาจกระทบกระทั่งกับน้ำตาและความแพ้พ่าย
จะมีใครคนหนึ่งฉุดรั้งในวันที่อ่อนล้าทั้งใจและกาย
กว่าจะถึงจุดหมาย..ต่างคนจะได้รู้สึกอุ่นใจ
ขอให้เธอรู้ว่าฉันจะอยู่ใกล้ใกล้เสมอ
จะเป็นแรงใจให้เธอ..ได้พบเจอกับวันที่สดใส
อาจในบางเวลาที่ดูเหมือนว่าเราเหินห่างกันไป
หากความจริงในใจ..เธอยังอยู่ในความคิดถึงและห่วงใย
...ไม่เคยเปลี่ยนแปลง....
20 มกราคม 2549 12:15 น.
นางสาวใบไม้
เพราะเขาใช่ไหมที่ทำให้เธอเดินจากไปในวันนี้
ทั้งที่เธอเองก็รู้ดี..ถึงความรู้สึกลึกลึกในใจฉัน
ต่างคนก็ต่างรู้แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไรในความผูกพัน
และเพราะเหตุใดกันคนอย่างฉันจึงเข้าไม่ถึงซึ่งใจเธอ
ไม่ได้อยากโทษใคร..ที่เรื่องราวกลับกลายเป็นเช่นนี้
กว่าจะรู้ใจตัวเองดีทุกอย่างก็ดูเหมือนจะสายไปเสมอ
ฉันมันก็แค่คนอ่อนไหวที่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของเธอ
อยู่กับภาพฝันที่พร่าเบลอจนปล่อยเธออยู่นอกสายตา
หน้าที่ของเธอจบสิ้นลงในวันที่มีใคร..อยู่ข้างข้างฉัน
แค่นี้เองใช่ไหม....นิยามความผูกพันที่เธอให้คุณค่า
แค่"ใคร"ที่เธอเชื่อว่าดีพอสำหรับฉันเดินผ่านเข้ามา
เธอก็วางฉันลงตรงหน้าแล้วแสดงทีท่าว่าไม่เหมือนเดิม
ถ้าจะมีใครเป็นคนผิด..คนคนนั้นก็ต้องเป็นฉัน
ที่ปล่อยใจให้ไหวหวั่นตั้งแต่มีใครอีกคนเข้ามาเพิ่ม
ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่าคนคุ้นเคยได้เปลี่ยนไปจากเดิม
ก็สมควรแล้วที่เธอจะซ้ำเติม..ด้วยการเอ่ยคำลา
เมื่อตัดสินใจแล้ว..คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งเอาไว้
คำพูดใดใดคงไม่มีความหมายพอให้ใครหันกลับมาหา
เพียง"เพื่อน"เท่านั้นฉันจะจดจำให้ซึ้งถึงวิญญาณ์
ปิดบันทึกอีกหน้าแต่นี้จะเหลือแค่คนแปลกหน้าสองคน
เก็บเอาทุกความหวังดีของเธอกลับไปเถอะนะ
ไม่จำเป็นต้องเสียสละเพื่อใช้กล่าวอ้างเป็นเหตุผล
เมื่อเลือกจะไปก็ไม่ต้องร่ำลาเพียงเพื่อรักษาน้ำใจใครอีกคน
ทำไมจะต้องหมองหม่น..ในเมื่อคนแพ้พ่าย..ไม่ใช่เธอ
17 มกราคม 2549 16:40 น.
นางสาวใบไม้
เธอของฉัน..
เธอกำลังมองท้องฟ้าอยู่เช่นเดียวกับฉันหรือเปล่า
คืนนี้ช่างเงียบเหงา...แม้แต่พระจันทร์ยังหม่นแสง
ดาราเคยระยิบระยับตากลับไหวพร่า..โรยแรง
สายลมหนาวพัดพรูแกล้ง...ราวจะเสียดแทงหัวใจ
เธอของฉัน...
ทุกเสี้ยววินาทีแห่งการรอคอย...ช่างยาวนาน
เข็มนาฬิกาที่หมุนผ่าน..คือความร้าวรานและหวั่นไหว
วูบหนึ่งของความโหยหา..อ่อนล้าแทบขาดใจ
กี่หยาดน้ำตาที่รินไหล...จะมีไหมใครมารับรู้
เธอของฉัน...
หากเพียงจะทดแทนทุกความเจ็บปวดของเธอได้
ฉันยินดี.....จะชดใช้ด้วยทุกลมหายใจที่มีอยู่
จากที่ไกลไกลตรงนี้...ใครคนหนึ่งยังคงคอยเฝ้าดู
และบอกเธอให้รู้..ว่าคำมั่นที่ให้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
หน้าส่วนตัว
1616
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
