28 สิงหาคม 2548 10:37 น.
นางสาวใบไม้
แค่สมมุติว่าหยุดรักกันในวันนี้
ใจก็แหลกไม่เหลือดีอย่างที่เห็น
คงเหลือแค่ความเหงาที่เราเป็น
ซึ่งว่างเว้นเหลือไว้เพียงหายใจ
ลาแล้วหนอวันคืนเคยสุขสม
ลาแล้วหนอสายลมเคยโชยไหว
ลาแล้วหนอแก้วตาแสนอาลัย
ลาแล้วหนอดวงใจจำจากจร
เพียงสมมุติใจฉันแทบแตกสลาย
ปวดทั้งกายเจ็บทั้งใจยากไถ่ถอน
เพียงแค่คิดก็ปวดปร่าแสนอาวรณ์
อกสะท้อนรอนร้าวหนาวเหน็บใจ
จึงฝากถ้อยร้อยวาจามาเสนอ
ว่าหนึ่งคนที่รักเธอกว่าสิ่งไหน
มอบวจีที่เอื้อนเอ่ยเผยความนัย
ฝากแทนใจแทนสัญญามาถึงเธอ
ฝากสายลมหวิวไหวผ่านใบหญ้า
ให้รู้ว่าใจนี้นั้นมั่นเสมอ
ฝากดวงดาวกระพริบพร่าเรียกหาเธอ
เป็นคำรักมาเสนอ...หวังเธอยิน
ขอให้เพียงแค่สมมุติว่าหยุดรัก
แต่ใจจริงคงแน่นหนักดังถวิล
ขอรักยังคงมั่นสมดังจินต์
รักไม่สิ้นตราบดินฟ้ามามลาย
24 สิงหาคม 2548 10:59 น.
นางสาวใบไม้
- - ว่ า กั น ว่ า - -
คนแต่ละคน...เกิดมาเพื่อค้นหาใครอีกคนหนึ่ง
คนที่ซึ่ง...มีคุณค่ามากพอที่จะเปลี่ยนชีวิตที่ว่างเปล่าให้มีความหมาย
คนที่ซึ่ง...พร้อมจะเติมเต็มให้กับอีกคนด้วยใจและกาย
คนที่ซึ่ง...ลบเลือนความเดียวดายออกไปจากใจ..ใครอีกคน
- - ใ น บ า ง ที - - -
เราอาจจะเจอคนที่ดีแสนดีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หากแต่ใครเหล่านั้น...แค่ผ่านมาทดสอบใจที่สับสน
เพียงบทเรียนซ้ำซ้ำที่สอนให้เรารู้จักกับความอดทน
เพื่อการค้นหา...อีกหนึ่งคน..ที่เกิดมาเป็นของกันและกัน
- - แ ล ะ บ า ง ที - -
เพราะโลกนี้แสนจะกว้างใหญ่
แต่คงไม่ยากจนเกินไป..ที่จะได้พบเจอคนในฝัน
อาจจะมีสักครั้งบนเส้นทาง...ที่คนสองคนได้เดินมาพบกัน
แล้วพร้อมจะแบ่งปันอีกครึ่งชีวิตให้อีกคนที่เดินเข้ามา
- - - ฉั น เ ชื่ อ - - -
ว่าไม่ยากเกินไปที่คนสองคนจะได้พบกัน
และคงจะมีสักวันที่หัวใจสองดวงได้พบสิ่งที่ค้นหา
แม้อาจเนิ่นนานกับการรอคอยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
ถึงวันนั้นจะรู้สึกได้ว่าคุ้มค่าแค่ไหน...ที่ได้เฝ้ารอ
22 สิงหาคม 2548 10:12 น.
นางสาวใบไม้
๑. ต้ น อ้ อ เ อ น ล้ อ ล ม ที่ พ ร ม พ ร่ า ง
ใ บ ส ล้ า ง เ อ น อ่ อ น ส ะ ท้ อ น ไ ห ว
อ้ อ โ อ น ต า ม ล ม โ บ ก โ ย น โ ย ก ไ ก ว
ร า ว ป ล่ อ ย ใ จ ฟู ฟ่ อ ง ล ะ ล่ อ ง ล ม
๒. เ จ้ า ว า ด ฝั น ถึ ง วั น อั น ส ว ย ใ ส
ล ะ อ อ ง ด อ ก ป ลิ ว ไ ป อ ย่ า ง สุ ข ส ม
ห วั ง ล ม ล้ อ ป ล อ บ จิ น ต์ สิ้ น โ ศ ก ต ร ม
จึ ง ห ล ง เ พ ลิ น กั บ ส า ย ล ม ที่ ห่ ม ก า ย
๓. ย า ม อ อ ด อ้ อ น เ จ้ า เ อ น ลู่ อ ยู่ ไ ห ว ไ ห ว
รั บ ล ม ไ ก ว ด้ ว ย ร อ ย ยิ้ ม อิ่ ม เ ฉิ ด ฉ า ย
เ จ้ า ลื ม สิ้ น เ ค ย เ งี ย บ เ ห ง า แ ส น เ ป ล่ า ด า ย
ก ลั บ ท อ ด ก า ย ป ล่ อ ย กิ่ ง ก้ า น สำ ร า ญ ล ม
๔. เ จ้ า ลื ม ตั ว ลื ม ใ จ ห รื อ ไ ร ห น อ
ห ล ง พ ะ น อ ห ว า น ชื่ น ลื ม ขื่ น ข ม
ก ลี บ เ จ้ า ร่ ว ง ป ลิ ว ห า ย ต า ม ส า ย ล ม
จ ะ เ ห ลื อ ใ ด ใ ห้ ชื่ น ช ม ใ น ชี วิ น
๕. แ ค่ ส า ย ล ม โ บ ย โ บ ก ล้ อ ด อ ก อ้ อ เ อ๋ ย
ก ร ะ ไ ร เ ล ย ลื ม ต น จ น ห ม ด สิ้ น
เ จ้ า อ ยู่ คู่ ท้ อ ง น า ค่ า เ พี ย ง ดิ น
แ ค่ ด อ ก ห ญ้ า ไ ร้ ก ลิ่ น ใ น ถิ่ นไ ก ล
๖. ก ลี บ ด อ ก อ้ อ ป ลิ ว ไ ป ใ น ทุ่ ง ก ว้ า ง
โ อ้ อ้ า ง ว้ า ง ใ จ พ รั่ น แ ส น ห วั่ น ไ ห ว
เ จ้ า ยั ง ค อ ย ล ม ลู่ อ ยู่ ห รื อ ไ ร
จึ ง ป ล่ อ ย ใ จ ใ ห้ ไ ร้ ค่ า ห า ย ล ยิ น
๗. ห า ก ล ม ห ว น ท ว น ม า อี ก ค ร า ค รั้ ง
ว อ น เ จ้ า ยั้ ง ว น ก ลั บ ม า คื น ห า ถิ่ น
แ ม้ ซ อ น ซ บ ซุ ก ห น้ า น้ำ ต า ริ น
แ ต่ ผื น ดิ น ยั ง ค ง ร อ ....ต้ น อ้ อ เ อ น . . . .
21 สิงหาคม 2548 12:31 น.
นางสาวใบไม้
ฉันยินดีจะยอมรับกับความเป็นจริง
แม้การเอ่ยคำลาจะเป็นสิ่งที่หัวใจไม่เคยคิดปรารถนา
เพียงพอแล้วกับความสุขที่เคยได้รับตลอดมา
หากคงดีเสียกว่า....ถ้าเป็นฝ่ายที่ก้าวไปหามัน
คงไม่มีประโยชน์ที่จะรั้ง...เอาไว้
ในเมื่อสิ่งที่เป็นไปต้องแลกกับความโศกศัลย์
และต้องจมอยู่ในห้วงแห่งความหมองเศร้า..ชั่วนิรันดร์
จะยอมรับให้ได้ว่าพันธะสัญญาแห่งใจนั้นไม่มีทางหวนคืน
ทว่า...ทำไมหนอทำไมจึงต้องโศกเศร้ากับการลาจาก
ทั้งที่รู้ดีว่าความพลัดพรากเป็นกฎเกณฑ์ที่ไม่อาจฝ่าฝืน
ทั้งที่รู้อยู่เต็มหัวใจ...ว่าทุกอย่างแม้เกิดขึ้นได้ก็ใช่ว่าจะยั่งยืน
ท้ายสุดจำยอมกล้ำกลืนให้ทุกอย่างผ่านไปในสายธารแห่งเวลา
ยากนักหนาที่จะทำใจให้ยอมรับ
เมื่อส่วนหนึ่งของชีวิตมาเลือนลับ...ทั้งที่เคยอยู่ตรงหน้า
ยังจำได้ดี..ใครบางคนเคยพร่ำบอกด้วยหัวใจเสมอมา
ว่าสัมผัสแห่งความผูกพันที่มีค่าจะไม่มีวันจางหายไป
และเพราะยังระลึกถึงคำมั่น
ที่เคยให้ไว้แก่กันว่าจะไม่มีวันจากไปไหน
แล้วมาบัดนี้....ที่เหลืออยู่กับเศษซากฝันมันคืออะไร
ระหว่างใจสองใจคงไว้แค่ "คำสัญญาที่ว่างเปล่า" เท่านั้นเอง
19 สิงหาคม 2548 14:16 น.
นางสาวใบไม้
ในวันที่หัวใจรานร้าว...........
จะมีสักคนไหมที่ถามไถ่ข่าวคราวถึงกันอย่างสม่ำเสมอ
จะมีไหมใครที่ห่วงใยในยามที่ไม่ได้เจอะเจอ
ใครหนึ่งคนนั้น...มีเพียงเธอที่อาทรต่อกันเสมอมา
ทุกทุกลมหายใจในความคิดถึง
เสี้ยวนาทีที่รำพึง....คือไออุ่นของความห่วงหา
ทั้งที่วันนี้ต่างคนต่างอยู่ไกลจนสุดสายตา
ทว่า..ทุกความทรงจำยังคงมีค่า...ไม่เคยคลาย
**แม้รอยยิ้มพริ้มพรายมาหายห่าง
หากใจภักดิ์ใช่เลือนลางมาห่างหาย
ด้วยสองแขนพร้อมโอบอุ้มคอยคุ้มกาย
แม้ชีพวายยังรักมั่นไม่ผันแปร**
ทุกถ้อยคำสัญญายังคงมั่น
แม้คืนวันอาจบรรเทาความเจ็บปวดจากบาดแผล
แต่ไม่มายมากเท่าการเยียวยาจากใจคนที่ก้าวมาดูแล
เปลี่ยนคนที่เคยอ่อนแอให้แข็งแกร่งทั้งใจกาย
ตลอด...ทุกก้าวย่างบนเส้นทางสายนี้
เพื่อการค้นหาใครอีกคนที่...ทำให้ชีวิตมีความหมาย
เพียงคนเดียวที่เดินเคียงข้างตลอดทางที่เดียวดาย
และฉันก็ได้พบเธอ...บทสุดท้ายของการเดินทางสายหัวใจ
หน้าส่วนตัว
1231
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
