29 กรกฎาคม 2548 15:07 น.
นางสาวใบไม้
เพียงสายลมพลิ้วไหวในความห่าง
เผชิญความอ้างว้างอย่างเหน็บหนาว
เพียงเดียวดายใต้ผืนฟ้าดาราพราว
ซ่อนเร้นอย่างเงียบเหงารวดร้าวใจ
ป่านฉะนี้จะเหหันไปไหนหนอ
จะรีรอหรือก้าวต่อ...ยังหวั่นไหว
หากหยุดก้าวแล้วให้นิ่งอิงอกใคร
ปรารถนาเพียงอุ่นไอให้หนาวคลาย
สะท้อนจิต...แค่เพียงคิดยังปวดปร่า
เสน่หามาเลือนร้างหมดความหมาย
จึงหลบซ่อนน้ำตาที่พร่าพราย
แล้วเร้นกายให้ห่างหายใครบางคน
เมื่อไกลตาแล้วไยใจไม่หยุดนิ่ง
ด้วยความจริงในใจยังสับสน
จึงเป็นดังใจพเนจรเพื่อซ่อนตน
กั้นตัวเองให้หลุดพ้นวังวนใจ
25 กรกฎาคม 2548 14:58 น.
นางสาวใบไม้
.......สำหรับเธอ......
...ฉันเป็นได้เพียงคนนอกสายตา
เธอจึงไม่เคยรู้ว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน
กับการรับรู้เรื่องราวของเธอที่เป็นไป
ที่พอจะทำได้คือยิ้มให้อย่างหวังดี
ทั้งที่ยังคงห่วงใยเธอเหมือนเดิม
ตั้งแต่วันแรกเริ่มมาจนบัดนี้
แม้วันที่ผ่านมาเธอไม่เคยมองมาสักที
แต่ความจริงใจที่ฉันมี...ยังคงมั่นในใจ
อาจทำได้แค่มองอยู่ห่างห่าง
ทั้งที่อยากลบรอยอ้างว้างและหมองไหม้
แต่สิทธิที่มี....ฉันเป็นได้แค่คนนอกหัวใจ
สิ่งเดียวที่ทำได้.....ฉันจะคอยรับฟัง
หากวันนี้เธอจะมีน้ำตา
ไม่แปลกหรอกนะ...ในบางเวลาที่สิ้นหวัง
อาจมีบางครั้งที่จะท้อแท้หมดกำลัง
แต่ไม่มีสุขหรือทุกข์ใดจะจีรัง...ในชีวิตเรา
เธอเองก็ใช่จะเป็นแค่คนไร้ค่า
อย่างน้อยตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็ยังมีเขา
มีวันเวลาที่ดี..ไว้คำนึงเพื่อให้ความช้ำบรรเทา
ยังมีความทรงจำเก่าๆ....ไว้ปลุกปลอบดวงใจ
แม้วันนี้อะไรบางอย่างอาจแปรเปลี่ยน
คืนวันยังคงหมุนเวียนให้ทุกอย่างผันแปรได้
เพียงเธอยอมรับกับทุกอย่างที่เป็นไป
แล้วสักวันเธอจะยิ้มได้....เหมือนฉันในวันนี้
15 กรกฎาคม 2548 07:49 น.
นางสาวใบไม้
อาจเป็นเพราะระยะทางที่ไกลห่าง
ความรู้สึกบางอย่างจึงดูเลือนลางอย่างนี้
ความสัมพันธ์จึงดูไหวอ่อนและเปราะบางเต็มที
ทั้งๆที่พยายามจะประคับประคองให้ดีขึ้นมา
------------------------------
จะโทษอะไร...ก็คงไม่ได้หรอก...ใช่ไหม
ในเมื่อความเป็นไป...อยู่ท่ามกลางความอ่อนล้า
เมื่อร่องรอยแห่งความห่วงใยหายไปจากแววตา
จะทนอยู่...ก็คงเป็นแค่คนไร้ค่า...ในสายตากันและกัน
------------------------------------
เมื่อความรักไม่ได้เป็นอย่างที่เคยฝันไว้
ก็ขอจบมันลงไป....และจะไม่มีคำร้องขอใดๆจากฉัน
ขอเพียงเท่านี้....ทดแทนสิ่งดีๆที่เคยมีให้กัน
รักเดิมๆที่เคยมีนั้น...จะไม่เหนี่ยวรั้งไว้อีกต่อไป
--------------------------------
เพียงแต่...เมื่อรักกลับกลายเป็นอื่น
จะให้ฝืนยิ้มชื่นก็คงเป็นไปไม่ได้
ถึงแม้คนอย่างฉันอาจจะปากไม่ตรงกับใจ
แต่ก็ไม่เคยคิดจะบังคับใจใคร...ที่เขาไม่ต้องการ
------------------------------------
ให้ทำยังไงก็คงไม่มีทางเหมือนดังเก่า
เพราะรอยร้าวในรักของเรามันยากเกินจะประสาน
หากต้องทนต่อไป...ก็มีแต่จะทำให้ต่างคนต่างทรมาน
จบเถอะความร้าวรานอย่าฝืนให้ป่วยการต่อไปอีกเลย
13 กรกฎาคม 2548 12:07 น.
นางสาวใบไม้
....เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า...
จึงปวดร้าวไหวหวั่นเช่นวันนี้
หรือหมดแล้วความเข้มแข็งที่เคยมี
จึงไม่อาจอดทนได้เท่าที่เคยตั้งใจ
ไหลเถอะน้ำตา....อย่าฝืนทน
หากเจ็บจนเกินจะห้ามเอาไว้ได้
ปล่อยให้ทุกหยดราดรดลงบนแผลใจ
เผื่อบางทีต่อไปจะได้ชินชา
อย่าฝืนใจตัวเองอีกต่อไป
เมื่อสิ้นรักสิ้นอาลัยสิ้นเสน่หา
เมื่อไร้แล้วรอยรักในแววตา
ก็ไร้ค่าจะฉุดรั้งให้หวนคืน
จะยื้อยุดไป...อีกทำไม
รู้แล้ว...ว่าไม่มีใจคงไม่อาจฝืน
รู้แล้ว...ซึ้งแล้วกับความช้ำที่กล้ำกลืน
รู้แล้ว...ว่าแต่นี้จะต้องขมขื่นกับรอยน้ำตา
หน้าส่วนตัว
1631
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
