30 มีนาคม 2548 09:52 น.
นางสาวใบไม้
1. ขณะเสียงลมพัดหยอกใบไม้
น้ำค้างไล้เรี่ยเรื่อยตามก้านกิ่ง
ฉันนิ่งมองตรองดูความเป็นจริง
นี่คือสิ่งควรยอมรับและละวาง...
2. จริงหรือฝันผิดแผกต้องแยกออก
ต้องคอยบอกเตือนตนอย่าเอียงข้าง
พึงทำตนให้พอดีอยู่ที่กลาง
สร้างที่ว่างให้กับจิตได้คิดตรอง...
3. แต่ความคิดบางครั้งก็ช่างแกล้ง
สร้างขัดแย้งให้เราเศร้าหม่นหมอง
อยากได้รักอยากให้มีคนหมายปอง
กลับลืมมองย้อนดูตัวหลงมัวเมา...
4. บางครั้งจิตคิดมิตกอกประหวั่น
คิดอยากทำดั่งเช่นเห็นใครเขา
อยากจะได้อยากจะมีเป็นของเรา
ต้องแย่งเอามาครอบครองสมปองใจ...
5. พอนึกได้โอ้ชีวิตสิ้นคิดนัก
มีของรักสักหนต้องหม่นไหม้
แย่งเขามาวันหนึ่งต้องคืนไป
สุดท้ายคืออะไรที่ได้ครอง...
6. สุขที่สร้างวางไว้อะไรหรือ
ที่ยึดถือกันไว้คอยหมายจ้อง
สิ่งต่างต่างเรามิอาจได้ยึดครอง
แม้ตัวของเราสักวันก็จมดิน...
...........สูญสิ้นไป...
21 มีนาคม 2548 09:32 น.
นางสาวใบไม้
น้ำตาฉันรินหลั่ง
เมื่อเธอหันหลัง...แล้วจากไปอย่างไม่แยแส
แม้สักนิด...ก็ไม่มีจะเหลือบแล
ไม่เคยรู้...ไม่เคยแคร์ว่าทำร้ายกันอย่างเลือดเย็น
นานเท่าไหร่...ที่ผูกพันกันมา
ที่แท้ก็เพียงคนไร้ค่าที่เธอไม่เคยมองเห็น
ความรักจากฉันสำหรับเธอ...มันไม่จำเป็น
หัวใจจึงว่างเว้น....เนื้อที่ไว้เผื่อใครต่อใคร
จะห่วงหาอาทรไปมันก็เท่านั้น
จะเคยผูกเคยพันมันก็ไม่มีค่าตรงไหน
จะดีจะร้าย...ก็ไม่ได้ทำให้เธอเห็นอกเห็นใจ
เพราะสุดท้ายเธอก็จากไปพร้อมใครอีกคน
ฉันมันโง่เองที่ภักดีกับคนเช่นเธอ
หลงงมงายพร่ำเพ้อ...ไม่ยอมให้ใจฟังเหตุผล
ยึดมั่นถือมั่นกับฝันที่พร่าเลือนและวกวน
ซ้ำยังอดทนกันคนโลเลอย่างเธอ
ความยาวนานของความผูกพันระหว่างกัน
ใช่ว่าจะยืนยันความมั่นคงของใจได้เสมอ
คนบางคน...หากมีทางเลือกใหม่ที่เลิศเลอ
เขาก็พร้อมจะรับข้อเสนอ...ที่พึงใจ
น้ำตาฉันหลั่งริน....
ในวันที่กำลังใจสูญสิ้น..เหลือเพียงความหวั่นไหว
สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอคือการเดินจากไป
สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉันที่เหลือไว้....มีเพียงหยาดน้ำตา
19 มีนาคม 2548 09:30 น.
นางสาวใบไม้
ร่ายลำนำคำร้องทำนองเพลง
เริงบรรเลงจากใจไปขับขาน
หวังวิโยคโศกสิ้นจากดวงมาลย์
เป็นกลอนกานท์กล่อมหล้าคราเศร้าตรม
เก็บดอกไม้แย้มบานตระการไหว
เป็นมาลัยไว้คล้องใจยามขื่นขม
เก็บรอยยิ้มแห่งน้ำค้างที่พร่างพรม
เก็บเป็นความรื่นรมย์กล่อมวิญญา
จะสอยดาวสาวเดือนที่เกลื่อนกล่น
ระยับพราวสกาวสกลบนเวหา
เป็นความสุขวางลงให้ตรงหน้า
เพียงเธอเอื้อมมือคว้า...เอามาครอง
17 มีนาคม 2548 15:52 น.
นางสาวใบไม้
เวลา.......ทำให้เราได้เรียนรู้คำว่ารัก
กับ.........การทำความรู้จักซึ่งกันและกัน
คน.........ที่ห่างไกลได้โยงใยความสัมพันธ์
สองคน...ผูกพันกันด้วยหัวใจ
เวลา......ที่ผ่านไปไม่หวนคืน
กับ........การหยิบยื่นหนทางใหม่ๆ
คน........ที่เคยชิดใกล้กลับแปรเปลี่ยนไป
สองคน...ต่างมีทางเลือกใหม่ให้ก้าวเดิน
เวลา......สอนให้เรียนรู้คำว่ารักและลาจาก
กับ.........ความพลัดพรากและห่างเหิน
คน........มีชีวิตก็ต้องก้าวเดิน
สองคน..ต่างต้องเผชิญสิ่งใหม่ด้วยตัวเอง
16 มีนาคม 2548 12:58 น.
นางสาวใบไม้
เป็นห่วงเป็นใย...
คิดถึงแค่ไหนก็ไม่อาจไปหา
เพราะอยู่ไกลกันเกือบครึ่งฟ้า
ทำได้แค่หลับตาคิดถึงกัน
ด้วยรัก...และศรัทธา
แม้กาลเวลาอาจเปลี่ยนผัน
เพียงหัวใจ...เราผูกพัน
ความฝันคงอยู่ไม่ไกล
อยากให้เธอได้รู้ไว้อย่าง
หากวันใดที่เคว้งคว้างหรือหวั่นไหว
อีกฟากหนึ่งของฟ้ายังมีอีกคนที่ห่วงใย
และไม่เคยลืมเธอจากใจ...แม้ในเสี้ยวนาที
หน้าส่วนตัว
1235
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
