18 ตุลาคม 2548 11:48 น.
นางสาวใบไม้
. . . . ค น ดี ข อ ง ฉั น . . . . .
ขอความฝันคืนมาได้ไหม
ขอคืนให้ฉันเถอะนะ..ขอคืนเศษใจ
ฉันยินดีรับไว้..แม้ว่าจะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา
ค่ำ คื น ที่ เ ดี ย ว ด า ย
ใครคนหนึ่งซุกกายอยู่เงียบงันด้วยความอ่อนล้า
รอคอยความฝันด้วยความหวังว่า..จะหวนคืนมา
ฝืนหลอกตัวเองทั้งที่ปวดปร่าลึกลึกในใจ
ได้ยินหรือเปล่าเสียงหัวใจร่ำร้อง...รำพึงว่า
ขอให้เธอส่งความรักคืนมาจะได้ไหม
เพราะสำหรับเธอแล้ว...แต่นี้คงไม่มีค่าอีกต่อไป
แต่สำหรับฉัน...นี่เป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่แห่งวันเวลา
ฉันจะได้เก็บทุกอย่างเอาไว้
แม้หัวใจต้องหมองไหม้หม่นเศร้านักหนา
หากที่เหลืออยู่...จะได้ใช้ทบทวนสิ่งที่เคยเป็นมา
ขณะที่กาลเวลาได้หมุนวันเก่าเก่าให้ผ่านพ้นไป
. . . . ค น ดี ข อ ง ฉั น . . . .
มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเป็นทุกอย่างของฉันได้
ขอครั้งสุดท้าย...ขอให้เธอเป็นคนดีของฉันตลอดไป
แม้ในความจริงเธอจะเป็นของใคร...
ไม่เป็นไร..ฉันเข้าใจดี....
13 ตุลาคม 2548 11:31 น.
นางสาวใบไม้
๑. ละไอหมอกหยอกเย้าเคล้าใบหญ้า
สายธาราระเรื่อยเอื่อยเอื่อยไหล
เจ้าเรือน้อยบ่ายหน้าสู่ฟ้าไกล
หวังวันใหม่ว่าฝั่งฝันนั้นเรืองรอง
๒. เงาฝันสะท้อนใสในสายน้ำ
เจ้าดื่มด่ำกับฝันใฝ่ไร้หม่นหมอง
เรือลำน้อยล่องลอยตามครรลอง
หวังไปถึงฟ้าสีทองที่ปองใจ
๓. เมื่อสายหมอกสลัวรางค่อยจางหาย
ตะวันฉายสาดส่องมาเห็นฟ้าใส
ภาพเบื้องหน้าคือขอบฟ้าอันแสนไกล
ฟากฝั่งฝันอยู่หนใดไม่รู้เลย
๔. เจ้าเรือน้อยเคว้งคว้างกลางธารใส
ลมเคยไหวกลับเย็นเยียบดูเงียบเฉย
แดดเคยอุ่นกลับเหน็บหนาวราวละเลย
โอ้ใจเอยกลับไหวหวั่น..ฝันเลือนลาง
๕. ลำนาวาคล้อยเคลื่อนเหมือนสิ้นหวัง
คลื่นประดังซัดสาดคล้ายถากถาง
กี่ระลอกโหมกระหน่ำซ้ำทุกทาง
ฝันยังดูเวิ้งว้างบนทางจร
๖. เหลียวรอบกายร้างไร้ใครคนอื่น
แต่วันคืนที่พลาดพลั้งค่อยสั่งสอน
แม้ทุกข์ทนจนใจใกล้ขาดรอน
เพียงศรัทธาไม่แคลนคลอนอย่าร้อนรน
๗. ค่อยเรียนรู้ประคองตนบนธารฝัน
ไหลล่องผ่านวารวันอันสับสน
เพียงเชิดหน้าทายท้าฟ้าเบื้องบน
ฝ่าวังวนกระแสเชี่ยวเต็มเรี่ยวแรง
๘. ตื่นเถิด...เรือน้อยอย่าคอยท่า
จุดไฟฝันอีกสักคราอย่าหน่ายแหนง
ทุกบทเรียนล้ำค่าราคาแพง
อย่าให้แสงแห่งไฟฝันพลันมอดลง
๙. แม้ลมฝนฟ้าพิโรธอย่างโหดร้าย
อาจเบี่ยงเบนจุดหมายให้เจ้าหลง
ล่องไปเถิดด้วยหัวใจทรนง
วันพรุ่งคงได้ยิ้มรื่นอย่างชื่นบาน
๑๐. เมื่อสายน้ำทุกสายมาบรรจบ
เจ้าจะพบฟากฝั่งฝันอันเล่าขาน
นาวาน้อยจะเป็นหนึ่งในตำนาน
แห่งสายธารห้วงฝันนิรันดร
10 ตุลาคม 2548 14:54 น.
นางสาวใบไม้
แ ส ง ก ร ะ พ ริ บ ระ ยิ บ พ ร า ว ก ล่ น ห า ว ห้ว ง
ด า ร า ด ว ง ส ก า ว พ ร่ า ง กล า ง เ ว ห า
ว ะ แ ว ว วั บ ใ ส ส ว่ า ง ก ร ะ จ่า ง ต า
ป ร ะ ดั บ ป ร ะ ด า ฟ้ า ก ว้ า ง ดู พ ร่า ง พ ร า ว
ส า ย ล ม ผิ ว ห วิ ว แ ว่ ว ว่ า ว า จ า ข า น
ด อ ก ไ ม้ บ า น แ ต่ ง ฟ้ า ค ร า คื น ห น า ว
ณ ร า ต รี เ จ้ า บ า น แ ย้ ม แ ต้ ม แ ส ง ด า ว
ก่ อ น ร่ ว ง ก ร า ว พ ลั ด พ รู สู่ ผื น ดิ น
ห ริ่ ง ส ดั บ จั บ สำ เ นี ย ง เ สี ย ง จ า ก ฟ้ า
ค ร ว ญ ค ะ นึ ง ว่ า โ ห ย ห า เ จ้ า ม า สิ้ น
อั ส สุ ช ล จ า ก ห ทั ย ไ ห ล ร่ ว ง ริ น
ต้ อ ง พ ฤ ก ษ า บ น แ ด น ดิ น ใ น ถิ่ น ไ ก ล
ห ย ด น้ำ ค้ า ง พ ร่ า ง พ ร า ว ว ะ ว า ว วั บ
ม ว ล บุ ป ผ า แ ย้ ม รั บ ท่ า ม ห ลั บ ไ ห ล
น้ำ ต า ฟ้ า ริ น ห ย ด ร ด ห้ ว ง ใ จ
ฟ า ก ฟ้ า ไ ก ล ไ ร้ แ ล้ ว ห น อ แ ส ง ด า ว
กี่ ร า ต รี สี ห ม่ น ฟ้ า ท น ห ม อ ง
เ ฝ้ า ร่ำ ร้ อ ง เ พ รี ย ก ด า ว ตื่ น ใ น คื น ห น า ว
ริ น น้ำ ต า เ ป ลี่ ย ว เ ห ง า เ ล่ า เ รื่ อ ง ร า ว
เ ฝ้ า ร อ ด า ว ร ะ ยิ บ แ ส ง ด้ ว ย แ ร ง ใ จ
. . . . . . . . . . . . .
8 ตุลาคม 2548 12:57 น.
นางสาวใบไม้
วันที่สายลม...พร่างพรม...หัวใจ
ต้นหญ้าล้อลมปล่อยละอองปลิวไสวในทุ่งกว้าง
ม่านลูกไม้สะบัดพลิ้วหวิวไหวในความทรงจำสีจาง
หอมกลิ่นความฝัน...ยังเลือนลางกลางหัวใจ...
ครุ่นคำนึง...ถึงรอยซึ้งซึ้ง...ในแววตา
แทนถ้อยเอ่ยคำสัญญาว่าจะไม่ห่างไปไหน
ป่านนี้เล่า..เจ้าตัว...สุขทุกข์ดีร้ายหรืออย่างไร
วันคืนผ่านไป...จะถวิลถึงกันบ้างไหมหนอคนดี
ฝากสายลม...กระซิบแผ่วแผ่วว่า...อย่าลืมฉัน..
ดวงดาวที่ไกลโพ้นนั้น...คือดวงตาของคนไกลคนนี้
ที่ยังคงเฝ้ามองด้วยความรักและปรารถนาดี
สายลมเอย..วานบอกที..ยังมีใครคนนี้เฝ้าคอย
เพียง..ความทรงจำ...สีจางจาง
ยังคงกรุ่นหัวใจ..ในวันที่อ้างว้าง...เหงาหงอย
ลมโชยเบาบางละอองดอกหญ้าปลิวคว้าง...ล่องลอย
ภาพฝันเคลื่อนคล้อย....ในความจริงเหลือเพียงรอยคราบน้ำตา
5 ตุลาคม 2548 12:30 น.
นางสาวใบไม้
ฉันอาจจะเป็นแค่คนอ่อนไหว
ในสายตาใครต่อใครที่มองเห็น
แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งอย่างที่ใครอื่นเขาเป็น
อาจไม่เลิศเลอดีเด่นอย่างคนที่เธอเคยพบมา
ฉันก็แค่ผู้หญิงไม่ค่อยจะมีเหตุผลคนหนึ่ง
อาจมองว่าดื้อดึงและชอบทำตัวไม่เข้าท่า
เรียกร้องนั่นนี่จากคนนั้นคนนี้ไม่เลือกเวลา
ไม่เคยนำพาต่อความรู้สึกของใครใคร
ฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่ออกจะช่างฝัน
ซ้ำยังขี้ระแวงไม่เชื่อมั่นและหวั่นไหว
ฉันอาจเป็นบทสรุปของผู้หญิงที่เอาแต่ใจ
ที่สามารถทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ทุกที
ฉันอาจไม่มีอะไรเทียบใครอื่นเขาได้
เพราะชอบทำตัววุ่นวายเรื่องมากออกอย่างนี้
แถมยังเจ้าน้ำตาหากเธอหายหน้าไม่มาไยดี
ฉันก็เป็นอย่างนี้ทุกทีเวลาที่เธอไม่สนใจ
เพราะฉันเป็นแค่คนธรรมดาอย่างนี้
แล้วคนดีดีอย่างเธอจะรับฉันได้ไหม
พร้อมจะอยู่ข้างฉันหรือเปล่าในวันที่ไม่มีใคร
หากฉันทำให้เธอเสียใจเธอจะยังรักฉันไหม...คนดี
หน้าส่วนตัว
1899
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
