31 มกราคม 2548 08:06 น.
นางสาวใบไม้
ฉันจะอยู่หรือจะไปมันก็มีค่าไม่ต่างกัน
จะอีกกี่ปีกี่วันมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้
ทุกขณะที่หนึ่งคนพร้อมจะมอบทั้งชีวิตและจิตใจ
เป็นขณะเดียวกับที่คนหนึ่งไม่แม้แต่จะเหลียวแล
ฉันใช้ทุกโมงยามที่ผ่านพ้นเพื่อคนที่รัก
เพียงเพื่อประจักษ์กับความจริงว่าเขาไม่เคยแยแส
แม้ต่อหน้าฉันเคยปากแข็งบอกว่าไม่แคร์
แต่สุดท้ายขอยอมแพ้กับความอ่อนแอของหัวใจ
ขอเดินจากไปในฐานะคนที่เคยรักก็เท่านั้น
ไม่ขอดึงดันเพียงเพราะผูกพันและหวั่นไหว
หมดสิ้นความเชื่อมั่นกับความฝันที่เป็นไป
ขอล้างใจไม่เหลืออะไรไว้แม้แต่ความทรงจำ
29 มกราคม 2548 16:23 น.
นางสาวใบไม้
ฉันกลัวการเปลี่ยนแปลง
ไม่ใช่ว่าจะระแวงหรือหวาดหวั่น
เพียงแต่เกรงว่าทุกวินาทีที่เราไกลกัน
อาจทำให้คืนวันไม่เหมือนที่เคยเป็น
เธอจะหัวเราะเยาะเหมือนเดิมก็ได้...ฉันไม่ว่า
และฉันก็ไม่อายหรอกนะที่จะมีน้ำตาให้เธอเห็น
จำได้หรือเปล่าว่ากว่าเราจะเข้าใจกันมันยากเย็น
กว่าที่ทุกอย่างจะเป็นอย่างเช่นวันนี้
ฉันเกลียดการเปลี่ยนแปลง
ไม่ใช่ว่าจะระแวงว่าเธอจะหน่ายหนี
แต่อยากให้เธอทบทวนทุกทุกอย่างที่เรามี
เพื่อเก็บเอาไว้เป็นความรู้สึกดีดีในหัวใจ
ฉันอาจจะเป็นคนคิดมากในสายตาเธอ
อาจจะดูเป็นคนเพ้อเจ้อ...และหวั่นไหว
อาจจะเป็นคนไม่เชื่อมั่นเหมือนใครใคร
แต่ฉันก็มีหัวใจ...เหมือนอย่างที่ใครๆเขาก็เป็น
29 มกราคม 2548 15:23 น.
นางสาวใบไม้
เ ธ อ รู้ ใ ช่ ไ ห ม ว่ า มี อ ะ ไ ร บ า ง อ ย่ า ง ไ ม่ เ ห มื อ น เ ดิ ม
เ พี ย ง คำ ทั ก ท า ย เ พิ่ ง จ ะ เ ริ่ ม เ ธ อ ก็ รู้ ว่ า ฉั น ห วั่ น ไ ห ว
แ ม้ ไ ม่ ไ ด้ เ อ่ ย ป า ก ใ ห้ เ ธ อ รู้ เ ห็ น ค ว า ม เ ป็ น ไ ป
แ ต่ สิ่ ง ที่ อ ยู่ ใ น ใ จ ไ ม่ เ ค ย เ ป็ น ค ว า ม ลั บ สำ ห รั บ เ ธ อ
ทุ ก ค รั้ ง ที่ ฉั น ทุ ก ข์ ร้ อ น แ ล ะ ห ม อ ง ห ม่ น
จ ะ ยั ง มี เ ธ อ อี ก ค น อ ยู่ เ คี ย ง ข้ า ง . . . . เ ส ม อ
แ ม้ เ ส้ น ท า ง ชี วิ ต จ ะ ห นั ก ห น า เ พี ย ง ไ ร ที่ พ บ เจ อ
ฉั น รู้ ดี ว่ า จ ะ ยั ง มี เ ธ อ . . . . อ ยู่ เ ป็ น กำ ลั ง ใจ
จ า ก วั น แ ร ก ที่ รู้ จั ก. . . . . นั บ ถึ ง วั น นี้
ข อ บ คุ ณ สำ ห รั บ ค ว า ม รั ก ป ร า ร ถ น า ดี . .. . ที่ มี ใ ห้
แ ม้ ก า ย เ ร าจ ะ ห่ าง . .. แ ต่ ไ ม่ เ ค ย ร้ า ง ค ว า ม ห่ว ง ใ ย
ข อ บ คุ ณ น ะ ที่ ยั ง ใ ส่ ใ จ . . . . กั บ ค น ไ ก ล ค น นี้ ต ล อ ด ม า
28 มกราคม 2548 13:05 น.
นางสาวใบไม้
จะสุขทุกข์....ร้อนหนาว....กี่คราวครั้ง
จะสิ้นหวัง....หมดกำลัง....และหวั่นไหว
จะเหนื่อยล้า.....สาหัส....สักปานใด
จงจำไว้....ยังมีใคร....คอยเฝ้ามอง
ด้วยแรงรัก...และห่วงใย....จากใจหนึ่ง
เพียงหวังซึ่ง....จะปลอบขวัญ....ในวันหมอง
เป็นพลัง....ให้ก้าวไป....ดังใจปอง
พร้อมประคอง....เคียงข้าง....ไม่ห่างไกล
อย่าหวั่นกลัว....โพยภัย....ใดเลยเจ้า
แม้ทุกข์โศก....รุมเร้า.....เจ้าแค่ไหน
แม้น้ำตา....ไหลบ่า....ถาโถมใจ
แล้วทุกอย่าง.....จะผ่านไป....ตามเวลา
อกนี้ยัง....อุ่นพอ....ให้พิงพัก
สองแขนยัง....พร้อมปกปัก.....และรักษา
สองมือนี้....ยังพร้อมรับ.....ซับน้ำตา
พักเถิดนะ.....แก้วตา....อย่าหวั่นเกรง
11 มกราคม 2548 15:24 น.
นางสาวใบไม้
คงเป็นเพราะฉันเองที่ไม่อดทนมากพอ
คงเป็นเพราะฉันเองที่ร้องขอมากเกินไปก็ได้
คงเป็นเพราะฉันเองที่ไม่สามารถทำให้เธอเปลี่ยนใจ
คงเป็นเพราะฉันเองที่ไม่ใช่....คนในฝันของเธอ
คงเป็นเพราะฉันเองที่ เข้าใจผิด
คงเป็นเพราะฉันเองที่คิดเข้าข้างตัวเองเสมอ
คงเป็นเพราะฉันเองที่มีใจให้กับเธอ
คงเป็นเพราะฉันเองที่พร่ำเพ้อตลอดมา
หรือเป็นเพราะเธอยังไม่ลืมเขา
หรือเป็นเพราะเธอยังคงเฝ้าคะนึงหา
หรือเป็นเพราะเธออาจติดคำสัญญา
หรือเป็นเพราะเธอไม่มีสายตาไว้มองใคร
หรือเป็นเพราะเธอแค่รู้สึกอ้างว้างเท่านั้น
หรือเป็นเพราะเธอแค่รู้สึกผูกพันในวันที่หวั่นไหว
หรือเป็นเพราะเธอแค่ต้องการคนปลอบใจ
หรือเป็นเพราะเธอยังไม่พร้อมเปิดใจรับใครสักคน
แ ล ะ บ า ง ที อ า จ เ พ ร า ะ เ ร า ห่ า ง ไ ก ล กั น อ ย่ า ง นี้
แ ล ะ บ า ง ที อ า จ เ พ ร า ะ เ ร า ต่ า ง ค น ก็ ต่ า ง สั บ ส น
แ ล ะ บ า ง ที อ า จ เ พ ร า ะ ค น ห นึ่ ง ไ ม่ ไ ด้ เ กิ ด ม า เ พื่ อ อี ก ค น
แ ล ะ บ า ง ที . . นี่ อ า จ จ ะ เ ป็ น เ ห ตุ ผ ล . . ใ ห้ เ ร า ต้ อ ง จ า ก กั น
หน้าส่วนตัว
1208
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
