24 สิงหาคม 2547 10:46 น.
นางสาวใบไม้
ไม่ขอ......ให้เธอมีใจ
รู้ว่าให้ทำอย่างไรก็คงเป็นไปไม่ได้
จะไม่ฉุดจะไม่รั้งจะไม่หวังอะไร
ขอแค่มองเธออยู่ไกลๆ ก็พอ
รู้ดีว่ามีสิทธิ์แค่ไหน
แค่ได้รักเธอ..แค่นี้ที่ใจมันร้องขอ
แค่ครั้งหนึ่งเธอได้รับรู้...มันก็เพียงพอ
จบแล้ว..วันคืนที่เฝ้ารอ...จบเสียที
แทนความรู้สึกจากใจ
แทนความห่วงหาอาลัยจากใครคนนี้
แทนความรักและความปรารถนาดี
แทนทุกอย่าง.....ที่มีในหัวใจ
ฉันอาจจะเกิดมาเพื่อรักเธอเท่านั้น
คืนวันจึงไม่อาจเปลี่ยนใจฉันได้
ในขณะที่เธอเองอาจจะเกิดมาเพื่อใคร
เธอจึงไม่เคยมีใจ...ฉันเข้าใจดี
เหตุผลของแต่ละคนก็ต่างกันไป
ฉันยอมรับมันได้....นับแต่นี้
ฉันขอแค่เป็นคนที่รักเธอนะคนดี
ไม่ขอมากไปกว่านี้....ให้เธอลำบากใจ
21 สิงหาคม 2547 11:24 น.
นางสาวใบไม้
ไม่โกรธหรอก..ไม่เคยคิดโกรธเลยนะ
ถ้าเธอจะบอกว่าเธอไม่ได้รักฉัน
ที่ทำดีกับฉันตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น
เธอก็คงจะมีเหตุผลของเธอ
จะอะไรก็แล้วแต่.......
แค่สงสารหรือแค่ความพลั้งเผลอ
แค่คิดถึง...แค่เพื่อนคนหนึ่งของเธอ
แค่นั้น....ก็ไม่เป็นไร
ฉันก็แค่อยากร่ำลา
อยากพบหน้าอีกครั้งจะได้ไหม
ไม่ได้ขอให้รัก...ไม่ได้ขอให้มีใจ
แค่อย่าทำหมางเมินใส่....เหมือนคนไม่รู้จักกัน
ขอแค่นี้จริงๆ ...ให้ได้มั๊ย
ไม่ขออะไรมากไปกว่านั้น
รู้ดีว่าจะยังไงก็ไม่อาจย้อนคืนวัน
แต่อยากให้รู้เอาไว้เท่านั้น
...อะไรจะแปรเปลี่ยนก็ไม่สำคัญ....
.............เพราะไม่เคยทำให้ฉันรักเธอน้อยลง.............
...............................
16 สิงหาคม 2547 12:22 น.
นางสาวใบไม้
ทุกคำที่บอกยังจำได้ใช่มั๊ย
ว่ารักเธอแค่ไหน....จำได้รึเปล่า
ทุกค่ำคืนในการพูดคุยของสองเรา
ก็ปิดท้ายด้วยประโยคเก่าๆ..ตามใจเธอ
ไม่รู้ว่าเธอจะเบื่อมันเมื่อไหร่
ยังหวั่นๆในหัวใจอยู่เสมอ--เสมอ
บางทีก็อายเหมือนกันนะเธอ
ที่พูดพร่ำเพ้ออยู่อย่างนี้ทุกวัน
ให้ทำไงได้ก็ใจมันเรียกร้อง
เป็นท่วงทำนอง..ของใจเธอใจฉัน
เป็นบทเพลงแห่งความผูกพัน
เป็นการแบ่งปันความรู้สึกดี--ดี
แทนทุกถ้อยคำสัญญา..จากใจ
ก่อนที่เธอจะหลับฝันในคืนนี้
ฉันยังมีคำเดิมมาฝากเหมือนทุกที
GoodNight นะคนดี...ฉันรักเธอ..
5 สิงหาคม 2547 10:45 น.
นางสาวใบไม้
ท่วงทำนองชีวิตลิขิตสร้าง
สรรพสิ่งเลือนร้างตามเหตุผล
เกิดแล้วดับลับหายคล้ายวังวน
ก่อนหลุดพ้นเลือนลับชั่วกัปกาล
เฉกราตรีแม้เหน็บหนาวยาวนานนัก
ยังทายทักแสงอุ่นอรุณฉาน
ตะวันเคลื่อนเดือนลับนับวันวาร
ทิวาผ่านราตรีเปลี่ยนหมุนเวียนไป
กาลเวลาเริ่มบรรเลงเพลงขับขาน
ก่อวิญญาณเกิดร่างกายให้อาศัย
ใส่ไฟฝันสรรค์ความคิดสร้างจิตใจ
ให้ดำเนินเดินไปในมายา
วันแรกผลิปริออกเป็นยอดอ่อน
ยังย่อหย่อนกับทุกข์โศกในโลกหล้า
ยังครั่นคร้ามหวั่นไหวในชะตา
ด้วยเหว่ว้าเหงาเงียบเยียบดวงใจ
ฤดูผันวันผ่านกาลสั่งสม
กอบเก็บความรื่นรมย์น่าพิสมัย
ร้อยเรียงความชอกช้ำระกำใจ
เป็นบทเรียนแห่งวัยเตือนใจตน
จากคืนวันผันเดือนเลื่อนเป็นปี
ถึงวันคลี่ใบกล้าท้าลมฝน
เป็นร่มเงาที่พิงพักแก่ผู้คน
บรรลุผลสมคุณค่าการรอคอย
กว่าชีวิตปลิดปลิวลิ่วสู่พื้น
ขอเคียงข้างหยัดยืนไม่ถดถอย
ก่อนชีพดับลับล่วงร่วงหลุดลอย
เหลือเพียงรอยความอุดมถมผืนดิน
คือบทเพลงแห่งการอำลาร้าง
หลังเสร็จสร้างความฝันใฝ่ดังใจถวิล
เป็นบทเพลงโศกซ้ำน้ำตาริน
หวังยลยินเพียงสุขสมบนเส้นทาง
ท่วงทำนองของสายลมหวีด หวีด.....หวิว
หนึ่งใบไม้ร่วงหล่นปลิวเคว้ง เคว้ง.....คว้าง
กลางสายหมอกคลายเคลื่อนเลือน เลือน.....ลาง
.....ไม้ทิ้งใบ....อ้างว้าง....กลางสายลม.......
5 สิงหาคม 2547 10:26 น.
นางสาวใบไม้
** ขอโทษค่ะ **
ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้
กดหาเธอทีไร...ปลายสายก็บอกอย่างนี้ทุกที
คนฟังทางนี้ก็ได้แต่รอ - - กว่าเธอจะกลับมา
เธอรู้ก็คงหัวเราะเหมือนเคยอีกสินะ
ไม่เคยจะรับรู้เลยว่าใครคนหนึ่งคอยห่วงหา
วันที่เธอไม่อยู่ก็ได้แต่มองเข็มนาฬิกา
ใจหนึ่งก็ภาวนาให้เวลาผ่านไปไว ๆ
ทำไมถึงไม่ชินกับการอยู่คนเดียวซะที
ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะคิดถึงเธอใช่ไหม
เก็บความคำนึงไว้ในซอกมุมหนึ่งของหัวใจ
รู้บ้างหรือเปล่าว่าเงียบเหงาเพียงใดเมื่อไม่มีเธอ
วันที่เธอไม่อยู่มันก็หดหู่อย่างที่เคยบอก
ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันแอบร้องไห้เสมอ
ก็มันเหงานี่นา - - ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไม่ได้ยินเสียงเธอ
ไม่รู้ว่าจะปล่อยให้คนทางนี้คอยเก้ออีกนานเพียงใด
เธอก็พูดได้สิว่า...แค่สองสามวันเท่านั้น
แต่ความรู้สึกน่ะมันนานรู้บ้างไหม
แค่สองสามชั่วโมงยังแทบจะขาดใจ
รอคนที่เรารักน่ะ...ยิ่งนานเท่าไหร่...ก็ยิ่งทรมาน
หน้าส่วนตัว
1607
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
