26 ตุลาคม 2550 13:24 น.
นางสาวใบไม้
ขอเว้นวรรคให้ความรักได้พักบ้าง
ก่อนหัวใจเดินทางอย่างสับสน
แม้หวั่นไหวด้วยไร้ใครบางคน
จะยอมทนยิ้มรับกับชะตา
ใช่หมดสิ้นในศรัทธาค่าแห่งรัก
แต่ประจักษ์ซาบซึ้งถึงคุณค่า
ใช่เพียงแค่แววหวานผ่านสายตา
หากลึกซึ้งเกินกว่า..ภาษาใด
เคยเรียนรู้ว่ารักไม่เรียกร้อง
หรือติดข้องกับการวางเงื่อนไข
แต่ความรักต้องการความเข้าใจ
ค่อยค่อยเสริมเติมเต็มให้ไม่จืดจาง
หากสิ่งที่ได้รับกับวันนี้
คือช่องว่างหว่างไมตรีที่เหินห่าง
เยื่อใยเคยกระชับกลับเบาบาง
มองเส้นทางระหว่างเราเงียบเหงาใจ
ขอเว้นวรรคให้ความรักได้พักก่อน
พักกับความร้าวรอนและอ่อนไหว
เว้นเพื่อว่างวรรคเพื่อวางสร้างแรงใจ
เพื่อวันพรุ่งพบทางใหม่ให้ตัวเอง
23 ตุลาคม 2550 14:09 น.
นางสาวใบไม้
ขอให้ฉันได้ซุกกายในอ้อมแขนอุ่นที่คุ้นเคยจะได้ไหม
ขอให้ฉันได้พักหัวใจในวันที่ความรักสิ้นสลาย
ขอมืออุ่นอุ่นคู่เดิมมาซับน้ำตาที่พร่าพราย
ขอเธอเป็นคนสุดท้ายในวันที่เดียวดาย....ไม่เหลือใคร
แม้วันนี้เธออยู่ห่างไกลแสนไกล..เหลือเกิน
แต่ฉันรู้เธอจะไม่มีวันหมางเมิน..ไม่มีวันผลักไส
และฉันก็รู้ว่า..มากมายแค่ไหนในความห่วงใย
เธอคือความอบอุ่นของหัวใจที่ทำให้ความปวดปร่าค่อยบรรเทา
ฉันก็รู้ดีแม้ต่อจากวันนี้ไม่มีใคร...แม้เพียงสักคน
วันคืนต่อแต่นี้อาจเหลือเพียงความสับสนและเงียบเหงา
จะอีกยาวนานแค่ไหนกว่าความปวดร้าวจะบางเบา
อีกสักกี่ลมหายใจที่ว่างเปล่า...แต่ไม่เคยร้างเงาของเธอ
ฉันจะเข้มแข็ง..อย่างที่เคยรับปากไว้
จะเป็นน้องสาวที่ไม่ขี้แยของพี่ชาย...ฉันยังจำได้เสมอ
แม้มีน้ำตา..ก็จะยิ้มรับกับความรวดร้าวที่พบเจอ
เพราะวันนี้ยังมีเธอ...ฉันจึงยืนหยัดอยู่ได้ด้วยแรงใจ
5 กรกฎาคม 2550 12:33 น.
นางสาวใบไม้
ฉั น เ จ็ บ ป ว ด ร ว ด ร้ า ว ใ จ ใ ค ร รู้ บ้ า ง
ฉั น อ้ า ง ว้ า ง ว้ า เ ห ว่ ใ จ ใ ค ร จ ะ เ ห็ น
ฉั น ช้ำ ช อ ก แ ท บ ว า ง ว า ย ต า ย ทั้ ง เ ป็ น
ถู ก เ ข า ล ว ง ห ล อ ก เ ล่ น เ ช่ น ข อ ง ต า ย
เ ห ลี ย ว ร อ บ กา ย อ ย่ า ห ม า ย มี ใ ค ร อื่น
ท น ก ล้ำ ก ลื น ใ จ แ ท บ แ ห ล ก แ ต ก ส ล า ย
ฝื น เ ชิ ด ห น้ า ซ่ อ น น้ำ ต าช่ า ง น่า อ า ย
ผ ล สุ ด ท้ า ย ก็ เ พี ย ง เ ร า ที่ เ ข ล า เ อ ง
เ อ า ค ว า ม รั ก ภั ก ดี เ ป็ น ที่ ตั้ ง
เ ข า ก ลั บ ชั ง ใ ช้ ว า จ า ม า ข่ ม เ ห ง
ค น ไ ม่ มี ท า ง ไ ป ใ ค ร จ ะ เ ก ร ง
อ ย า ก โ ง่ เ อ ง ก็ ต้ อ ง ช้ำ กั บ คำ ล ว ง
แ ล ะ ท้ า ย สุ ด ก็ เ พี ย ง ตั ว ที่ เ ห ลื อ อ ยู่
ใ ค ร เ ข า จ ะ ม า รั บ รู้ ม า ห่ ว ง ห ว ง
ต่ อ ใ ห้ ทุ่ ม เ ท ใ จ ไ ป ทั้ ง ด ว ง
แ ต่ ค น ล ว ง ห รื อ เ ห็ น ค่ า อ ย่ า ห วั ง เ ล ย
28 มิถุนายน 2550 08:12 น.
นางสาวใบไม้
ทำไมความรักของเธอจึงหมดลงง่ายดายเสียเหลือเกิน
ความหวานชื่นกลับกลายเป็นความหมางเมินจนน่าใจหาย
ในที่สุดก็จบลงตรงคนสองคนต่างอ้างว้างเดียวดาย
บทสรุปสุดท้ายไม่เหลือความหมายของคนเคยรักกัน
ฉันอาจจะผิดที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อเธอได้
ฉันอาจจะร้ายไม่ใช่นางเอกในนิยายอย่างที่เธอเคยใฝ่ฝัน
ฉันก็แค่ผู้หญิงเอาแต่ใจที่เธอไม่เคยให้ความสำคัญ
ในทุกทุกความเป็นฉันคือทุกความต่างกันของ "เรา"
ฉันไม่ได้โทษเธอหรือโทษใคร
คงไม่เป็นไรหากวันหนึ่งต้องกลับไปเผชิญความเงียบเหงา
จะยอมรับให้ได้กับภาพฝันที่กลายเป็นสายลมอันบางเบา
จะลืมทุกความทรงจำวันเก่า....ลืมคำว่าเราไปจากใจ
นี่หรือ..ความรักที่แท้ก็แค่ภาพมายา
งดงามแค่ลวงตาจนพาหัวใจให้หวั่นไหว
นิยามรักแท้คือความว่างเปล่าไม่มีเขาไม่มีใคร
จะเป็นไรไป..ถึงอย่างไรก็ยังหายใจได้เหมือนทุกวัน
25 มิถุนายน 2550 19:39 น.
นางสาวใบไม้
เธอ..มาพร้อมกับความรัก
ในวันที่ดอกไม้แย้มบานทายทักกับฟ้าใส
แมงปอตัวน้อยดูจะเริงร่ากว่าใครใคร
อวดปีกบางใสหยอกล้อกับแสงตะวัน
อยากให้โลกใบน้อยหยุดหมุนสักนาที
เผื่อจะเก็บวันเวลาที่แสนดีของเธอกับฉัน
เป็นความทรงจำอันงดงามระหว่างกันและกัน
จดเป็นบทบันทึกสั้นสั้น...ในใจเรานั้นตลอดไป
เธอ...มาพร้อมกับความคิดถึง
กับสายลมแห่งความคำนึงอันหวานไหว
อากาศบางเบา..หากใจเราอุ่นละมุนละไม
เมฆน้อยลอยไกลยังสดใสมีชีวิตชีวา
ความรักจะพาเราเดินไปพร้อมกัน
นำสองเราสู่คืนวัน..ที่หัวใจปรารถนา
มีเธอ..มีฉัน..เหมือนอย่างที่เรามีกันและกันเสมอมา
ความรักบอกให้รู้ว่า..เธอนั้นมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
หน้าส่วนตัว
3334
