27 กรกฎาคม 2547 11:27 น.
นางสาวใบไม้
** ขอโทษค่ะ **
ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้
กดหาเธอทีไร...ปลายสายก็บอกอย่างนี้ทุกที
คนฟังทางนี้ก็ได้แต่รอ - - กว่าเธอจะกลับมา
เธอรู้ก็คงหัวเราะเหมือนเคยอีกสินะ
ไม่เคยจะรับรู้เลยว่าใครคนหนึ่งคอยห่วงหา
วันที่เธอไม่อยู่ก็ได้แต่มองเข็มนาฬิกา
ใจหนึ่งก็ภาวนาให้เวลาผ่านไปไว ๆ
ทำไมถึงไม่ชินกับการอยู่คนเดียวซะที
ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะคิดถึงเธอใช่ไหม
เก็บความคำนึงไว้ในซอกมุมหนึ่งของหัวใจ
รู้บ้างหรือเปล่าว่าเงียบเหงาเพียงใดเมื่อไม่มีเธอ
วันที่เธอไม่อยู่มันก็หดหู่อย่างที่เคยบอก
ไม่มีใครรรู้หรอกว่าฉันแอบร้องไห้เสมอ
ก็มันเหงานี่นา - - ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไม่ได้ยินเสียงเธอ
ไม่รู้ว่าจะปล่อยให้คนทางนี้คอยเก้ออีกนานเพียงใด
เธอก็พูดได้สิว่า...แค่สองสามวันเท่านั้น
แต่ความรู้สึกน่ะมันนานรู้บ้างไหม
แค่สองสามชั่วโมงยังแทบจะขาดใจ
รอคนที่เรารักน่ะ...ยิ่งนานเท่าไหร่...ก็ยิ่งทรมาน
23 กรกฎาคม 2547 15:50 น.
นางสาวใบไม้
เหตุบังเอิญเปิดสาสน์อ่านหน้าจอ
พบคำขอแลกใจของใบไม้
ไม้หอมไหมแลกใบคงได้ใจ
แต่เพียงใบใจบิดชิดจึงจาง
ใจเจ้าเอยเคยจำคำว่ารัก
ใจเจ้าภักดร์ถักกอมิเมินหมาง
ใจเจ้าเอื้อเคยเกื้อแต่กลับวาง
ใจเจ้าห่างร้างใจใยจะเจอ
ครวญคำมาว่าใจต้องแลกใจ
ครวญคุในร้อนไฟหวั่นเสมอ
ครวญร้องหาอุรารู้รักเธอ
ครวญแล้วเก้อเกิดทุกข์สุขราโรย
หากว่ารักรักกันมั่นในจิต
หากพึงคิดนิยมใช่หน่ายโหย
หากซึ้งค่าวาจาใช่มาโปรย
หากบินโบยรักตรงจงรีบจอง
จะเกี่ยวก้อยร้อยใจไปฟากฟ้า
จะกล่าวอ้างเทวามาคู่สอง
จะมิพรั่นพร้อมสมัครเป็นคู่ครอง
จะยอมมองจ้องปลูกผูกไมตรี
ลอยตามลมพรมพร่างร่างใบไม้
ลอยตามใครตามใจหทัยฉวี
ลอยคำรักทักมาฝากวจี
รอยคำนี้มีค่าใจแลกใจ
ฝากลำนำมอบให้ใบไม้พลิ้ว
เจ้าจงลิ่วมามอบปลอบรักใส
รักกันอยู่คู่หล้าคู่โดมไทย
รักกันไว้คงมั่นลั่นไทยโพม
เป็นลำนำคำหวานปานน้ำผึ้ง
เป็นประหนึ่งความเจิดแจ่มแห่งแสงโสม
เป็นน้ำคำฉ่ำชอบปลอบประโลม
เป็นโพยมแจ่มกระจ่างกลางชีวี
แทนเสียงเพรียกจากใจส่งไปถึง
แทนคำซึ้งส่งให้ไม่หน่ายหนี
แทนน้ำใจอุ่นละมุนกรุ่นฤดี
แทนไมตรีแห่งรัก...ประจักษ์ใจ
จากส่วนลึก...ของความห่วงหา
จากความฝันเจิดจ้าสว่างใส
จากใบไม้ใบหนึ่งในพฤกษ์ไพร
จากหัวใจ....ส่งให้...อาภาภัส
คือแสงทองส่องใจให้ฉายฉาน
คือสัญญาณทิวากาลเจิดจำรัส
คือหนึ่งนี้อรุโณทัยอาภาภัส
คือฉายชัดแห่งจินตนาว่ากวี
ด้วยมิตรภาพจากใจไม่เสแสร้ง
ด้วยกำลังแรงใจจากใจดวงนี้
ด้วยความรักด้วยศรัทธา...เท่าที่มี
ด้วยความปรารถนาดีอย่างจริงใจ
เพราะเป็นเพียงใบไม้...ใบหนึ่งเท่านั้น
มีความฝันมีความรักความอ่อนไหว
ร้อยถ้อยคำมากำนัลแทนมาลัย
กรองสุนทรด้วยหัวใจมอบให้เธอ
22 กรกฎาคม 2547 15:35 น.
นางสาวใบไม้
จากคนแปลกหน้าที่กลายมาเป็นคนคุ้นเคย
จากคนที่ดูเฉยเมยและไม่เคยเอาใจใส่
จากคนที่ไม่หวานชาด้านคล้ายไม่มีหัวใจ
คือคนสุดท้ายที่มีไหล่ให้ซับน้ำตา
***ลืมเสียเถิดความหลังฝังดวงจิต
ลืมเสียเถิดมิ่งมิตรขนิษฐา
ลืมเสียเถิดความเศร้าร้าวอุรา
ลืมเสียเถิดแก้วตาอย่าอาวรณ์***
คือบทกลอนปลอบน้องอย่าร้องไห้
นิ่งเสียเถิดดวงใจฟังพี่สอน
พี่รู้ดี...วันนี้เจ้าร้าวรอน - - -
อาจไหวอ่อน - - แต่น้องอย่าอ่อนแอ
คนเก่งของพี่ชายหายไปไหน
เรื่องแค่นี้ไยถอดใจแล้วยอมแพ้
โธ่เอ๊ย.....ยัยเด็กงอแง
ที่แท้ก็คนเจ้าน้ำตา
ยิ้มหน่อยนะ.....คนดี
ดูพี่ชายสิ - - ยังหัวเราะร่า
เช็ดซะ....น้ำมูกน้ำตา
แล้วหันหน้ามาคุยกัน
เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะ
ทำไมยังจะทำหน้าอย่างนั้น
- - -ในวันนี้ที่ดูเงียบงัน - - -
ลืมไปหรือยังว่ามีพี่อยู่อีกคน
น้ำตามีค่าเกินกว่าจะเสียให้คนอย่างนั้น
เมื่อเขาไม่เห็นความสำคัญก็อย่าไปสน
เวลาที่ผ่านมาก็ถือซะว่าซื้อคนไปหนึ่งคน
แล้วปล่อยความหมองหม่นให้จบไป
อาจไม่มีคำซึ้งมาปลอบขวัญ
แต่ไม่อยากเห็นเจ้านั้นหวั่นไหว
รู้ไว้นะว่าน้ำตาเจ้ารินไหลเพียงใด
ก็รินรด......หัวใจพี่ชาย...ให้เจ็บร้าวได้....พอกัน
18 กรกฎาคม 2547 12:56 น.
นางสาวใบไม้
อันเนื่องจากแอบรักเธอ...(ของเมกกะ)
>>>>>>
แอบรัก เธออยู่เหมือนกัน
แต่เธอนั้นคงไม่รู้ ฉันหวั่นไหว
อยากสบตา แต่ก็อยู่ตั้งแสนไกล
ได้แค่เพียงส่งใจ ไปใกล้เธอ
คงไม่อาจบอกเธอให้รู้ได้
มันซ่อนอยู่ภายใน ใจหลงเพ้อ
ได้แต่คอยเวลาจะได้เจอ
ฉันกลัวเก้อ ถ้าใจเผลอบอกเธอไป
ไม่ใช่อยากเก็บไว้ให้ใจช้ำ
ที่ต้องทำเพราะว่ากลัวจะไถล
ก็เธอนั้นก็มีคนคู่อยู่ข้างใจ
จึงได่แต่เพ้อเผลอไปตามสายลม
ถ้าลมหนาวพัดผ่านมาคืนนี้
คงต้องฝากคำไปแทนใจที่ขื่นขม
คือคำ รัก ที่ซ่อนไว้ในอกตรม
ฝากไปกับสายลม .......ขมขื่นใจ>>>
Sandsun
>>>>>>
ระยะทางไกลกันเช่นวันนี้
เธอคนดีเคยคิดสักนิดไหม
ว่าคนหนึ่งที่ซึ่งอยู่แสนไกล
เก็บหัวใจเอาไว้รอเวลา
อยากจะบอกความนัยใจแทบขาด
แต่ยังหวาดหวั่นไหวใจนักหนา
เพราะวันนี้เราเป็นคนไกลตา
ให้เวลาทดสอบความเป็นไป
หากใจเธอยังคงมั่นอย่างวันนี้
และไม่มีอะไรเปลี่ยนไปได้
วันเวลาหมุนผ่านนานเท่าใด
ทดสอบใจเธอได้นานเท่ากัน
เก็บความรักให้เปี่ยมล้นใจ
เก็บไว้เพื่อ....รอวันที่ใฝ่ฝัน
เก็บไว้เพื่อถักทอสายใยความผูกพัน
เก็บไว้เพื่อ....รอวันฉันมีเธอ
>>>นางสาวใบไม้
14 กรกฎาคม 2547 10:36 น.
นางสาวใบไม้
บทสุดท้ายของนิยายรัก...คือการกลับมาทบทวนสัญญาเก่า ๆ
ที่เคยบอกว่าจะมีแต่เรา....สองคนเท่านั้น
นับแต่นี้อะไรในโลกจะแปรเปลี่ยนก็ไม่สำคัญ
แต่หนึ่งใจที่มีนั้นจะคงมั่นต่อเธอ
ก็แค่สัญญาของผู้หญิงโง่ ๆ คนหนึ่ง
มันคงจะไม่ลึกซึ้งเท่ากับสิ่งที่ใครอีกคนเสนอ
เขาคนนั้นอาจมีมากกว่าหัวใจที่ฉันให้เธอ
ฉันยอมรับฟังเสมอ.....นะคนดี
ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกรธหรอกนะ
ถ้าจะบอกว่าทุกอย่างที่มีมาจะจบสิ้นลงวันนี้
พร้อมจะยอมรับฟังในทุกๆ เหตุผลที่เธอมี
ไม่ได้หวาดกลัวกับการที่ต้องเดินต่อไปเพียงลำพัง
เก็บสายตาเห็นอกเห็นใจแล้วไปซะ
ไอ้น้ำเสียงเอื้ออาทรน่ะ...ต่อแต่นี้จะเป็นแค่ความหลัง
ขอโทษนะที่วันนี้ไม่อาจฝืนทนรับฟัง
เพราะไม่แน่ใจว่าจะสามารถปิดบังความอ่อนแอ
อยากจะร้องไห้....ให้กับการร่ำลา
แต่น้ำตาคงไม่มีค่าจะทำให้เธอหันมาแยแส
อย่าบอกเลยว่ารู้สึกผิดในเมื่อเธอไม่เคยแคร์
ที่ผ่านมามันก็แค่การให้ความรักกับคนไม่มีใจ
บทจบของนิยายรักที่ไม่หวาน
คือตำนานของความทรมานและหม่นไหม้
คือบทเรียนสำคัญของคนที่ไม่มีค่าอะไร
คือบทสุดท้ายที่ทิ้งรอยอาลัยไว้ในความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1290
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
