22 ธันวาคม 2547 15:05 น.
นางสาวใบไม้
ดุจตะวันแรงกล้า ฉายฉาน
อาบอุ่นฤดูกาล แต่กี้
ประทีปแห่งดวงมาลย์ นานเนิ่น มานา
คือมาตาฮารี นามนี้ แด่เธอ
21 ธันวาคม 2547 11:15 น.
นางสาวใบไม้
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา
ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเธอต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน
ทุกๆวินาทีพร้อมกับเข็มนาฬิกาที่เดินทางผ่านไป
คือการทำลายความเข้าใจระหว่างกัน
เป็นเพราะฉันเองที่ไม่เคยยอมเข้าใจ
กลับวาดภาพความรักไว้สวยงามเช่นความฝัน
เรียกร้องเอาจากเธอด้วยเหตุผลนับร้อยพัน
เพียงเพราะความดื้อรั้น.....ตลอดมา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำลงไป
มันมากเกินจะรับได้ไหว...จนเธออ่อนล้า
นี่หรือคือคำตอบที่เธอย้อนกลับมา
สิ่งที่ฉันทำมันไม่มีค่าสักนิดเลยหรือคนดี
มันคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้วใช่ไหม
ต่อให้ทุ่มเทใจทั้งใจ....ก็คงไม่ทำอะไรให้ดีขึ้นกว่านี้
ต่อให้มอบชีวิตทั้งชีวิตเธอก็คงไม่ไยดี
เพราะรอยร้าวที่มีมันลึกจนยากจะเยียวยา
ในตอนนี้ฉันถึงได้รู้และเข้าใจ
ว่าเหตุผลของคนเอาแต่ใจไม่ได้ทำให้ใครเห็นคุณค่า
และสิ่งใดที่ได้ไปง่ายๆ มักไม่มีราคา
ท้ายสุดก็หนักหนา...เกินกว่าจะย้อนกลับไป
เพราะฉันเองที่ไม่เคยเฉลียวใจสักนิด
ว่าความผิดที่ทำไว้...มากเกินเธอจะรับไหว
ขอโอกาสอีกสักครั้ง....แค่อยากบอกว่าไม่ตั้งใจ
ก่อนที่เธอจะจากไป....ฉันขอแค่คำว่าอภัย...จากใจเธอ
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา
ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเธอต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน
ทุกๆวินาทีพร้อมกับเข็มนาฬิกาที่เดินทางผ่านไป
สุดท้ายฉันก็เป็นได้แค่...ร่องรอยของกาลเวลา
17 ธันวาคม 2547 12:34 น.
นางสาวใบไม้
เ ป็ น ห่ ว ง น ะ - - เ ป็ น ห่ ว ง เ ธ อ ที่ สุ ด
คิ ด ถึ ง น ะ - - - ไ ม่ อ า จ ห ยุ ด . . . . ค ว า ม คิ ด ถึ ง
ไ ม่ ลื ม น ะ - - - สั ญ ญ า ใ จ ยั ง ต ร า ต รึ ง
รู้ ไ ว้ น ะ - - ใ ค ร ค น ห นึ่ ง ฝ า ก คำ ซึ้ ง ม า ถึ ง เ ธ อ
- - คื อ - -
รั ก น ะ . . . . . .รั ก เ ธ อ ม า ก . . .. . รู้ บ้ า ง ไห ม
รั ก น ะ . . . . . รั ก แ ล ะ ห่ ว ง ใ ย เ ธ อ เส ม อ
รั ก น ะ . . . . . แ ม้ อ ยู่ ไ ก ล เ กิ น พ บ เ จ อ
รั ก น ะ . . . . ฉั น รั ก เ ธ อ เ ส ม อ ม า
- - แ ล้ ว ก็ . .. . . - -
ช่ ว ย ดู แ ล ตั ว เ อ ง ใ ห้ ดี น ะ
จ ะ เ ข้ า น อ น ก็ ห่ ม ผ้ า ห น า - - ห น า
รั ก ษ า สุ ข ภ า พ ด้ ว ย ล่ ะ . . . . อ ยู่ ไ ก ล ต า
แ ล้ ว อ ย่ า ลื ม ฝั น ถึ ง กั น บ้ า ง น ะ . . . ค น ใ ก ล้ ใ จ
. . . . . น ะ . . . . . . .น ะ . . . . . . .
16 ธันวาคม 2547 16:22 น.
นางสาวใบไม้
ฉันก็ย้ำกับเธอเสมอมา
ว่าเป็นแค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น
มีบ้างที่อาจซุ่มซ่าม...โก๊ะๆกึ่มๆในบางวัน
และอาจจะดูช่างฝัน....ในบางที
ฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่
ว่าทำไมอะไรต่อมิอะไรจึงดูแย่ได้ขนาดนี้
ทั้งๆที่พยายามจะทำทุกอย่างให้มันเข้าที
แต่ดูเหมือน...มันก็ยังไม่ดีอย่างที่อยากให้เป็น
ก็เนี่ยแหละตัวฉัน.......
วุ่นวาย...เรื่องมาก...อย่างที่เธอเห็น
แม้จะกลัวเธอรำคาญที่โทร.ไปอ้อนเช้าอ้อนเย็น
แต่มันก็จำเป็นตรงที่....ผู้หญิงคนนี้...คิดถึงเธอ
ขอแค่ให้เข้าใจกันหน่อยเท่านั้น
ถึงแม้ฉันจะดื้อ....จะรั้นก็คิดถึงเธอเสมอ
อาจไม่ได้ดีพร้อมหรือว่ามีค่า...เลิศเลอ
แต่สิ่งที่ให้เธอ.....คือรักจริง....จากหัวใจ
2 ธันวาคม 2547 08:36 น.
นางสาวใบไม้
แล้วเธอก็จะเข้าใจฉันในสักวัน
ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญที่ทำให้ฉันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้
ไม่ใช่เพราะวันเวลาหรือระยะทางที่ทำให้เราห่างไกล
ไม่ใช่เพราะไม่รัก...ไม่ห่วงใย....หรือไม่ใส่ใจกัน
เพียงแต่ยังคงจดจำทุกถ้อยคำของเธอได้
คำที่เธอเคยขอไว้คือเหตุผลสำหรับฉัน
แม้อยากลืมว่าเคยเสียกี่หยดน้ำตาให้รินไหลไปกับมัน
แต่ยิ่งอยากลืมเท่าไหร่กลับยิ่งจำจนขึ้นใจ
ให้ฉันทบทวนให้เธอฟังทุกคำพูดก็ยังได้
...ขอร้องนะ...ถ้ารักกันจริงอย่าฉุดรั้งกันไว้จะได้ไหม
ไหนบอกว่ารักกันแล้วคำรักของฉันมันวัดด้วยอะไร
ไหนล่ะ...ถ้าจริงใจก็ปล่อยให้เธอจากไปด้วยดี
ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอเสมอ
ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าจะพบเจออะไรที่เลวร้ายได้เท่านี้
แต่เมื่อมันเป็นความต้องการของเธอ...ฉันก็ยินดี
ทั้งที่ไม่รู้ว่าต่อจากนาทีนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
จนถึงวันนี้....วันที่เธอเดินกลับมา
และเอ่ยปากบอกว่าอยากให้เป็นเหมือนเดิมได้ไหม
ที่ผ่านมาเธอผิดเองที่ทำร้ายคนที่รักและไว้ใจ
ขอโอกาสได้ไหม...ให้เธอได้แก้ตัวใหม่..อีกสักที
ถึงเวลาที่ฉันจะบอกให้เธอได้รู้และเข้าใจ
แม้ฉันจะไม่มีใครใหม่...แต่ใช่ว่าฉันจะหยุดยืนอยู่กับที่
ชีวิตยังต้องก้าวไปข้างหน้าเพื่อค้นหาสิ่งดีดี
และเวลาที่เคยมี....สำหรับเธอ...มันไม่มีทางย้อนกลับมา
สักวัน....แล้วเธอก็จะเข้าใจเหตุผลของฉัน....
ว่าสายน้ำที่ไหลไปนั้น....ไม่เคยไหลคืนกลับมาหา
คงเหลือไว้แต่ร่องรอย...ตลอดหนทางยาวนานที่ผ่านมา
และเป็นบทเรียน..ในการก้าวไปข้างหน้า..ก็เท่านั้นเอง..
หน้าส่วนตัว
2527
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
