5 มกราคม 2548 08:17 น.
นางสาวใบไม้
ไ ม่ ว่ า เ มื่ อ ไ ห ร่ . . . .
ฉั น ก็ ทำ ไ ด้ แ ค่ เ พี ย งเ ก็ บ เ อ า ไว้ ใ น ใ จ เ ท่ า นั้ น
ทั้ ง ๆ ที่ รู้ สึ ก ถึ ง ค ว า ม รั ก แ ล ะ ผู ก พั น
แ ต่ ก็ ค ง เ ป็ น แ ค่ ค ว า ม ฝั น อั น เ ลื อ น ล า ง
ใ จ เ จ้ า เ อ ย . . . อ ย่ า ดื้ อ รั้ น อี ก เ ล ย
ไ ม่ เ จ็ บ ป ว ด ห รื อ ไ ร ที่ เ ข า ช า เ ฉ ย แ ล ะ เ มิ น ห ม า ง
ใ จ เ อ ย . . . . เ จ้ า ก็ เ ป็ น แ ค่ ค น ผ่ า น ท า ง
สั ก วั น เ ข า ก็ ทิ้ ง ข ว้ า งไ ม่ เ ห ลี ย ว แ ล
เ ก็ บ ทุ ก อ ย่ า ง ไ ว้ เ ป็ น ค ว า ม ห ลั ง
เ ข า จ ะ รั ก ห รื อ ชั ง ไ ม่ ต้ อ ง ไ ป แ ย แ ส
เ ข า จ ะ เ ป็ น อ ย่ า ง ไ ร นั บ แ ต่ นี้ ไ ม่ ต้ อ งไ ป แ ค ร์
ตั ด ใ จ เ ถ อ ะ น ะ แ ล้ ว แ ค่ ก้ า ว เ ดิ น อ อ ก ม า
ไ ห ล ไ ป เ ถ อ ะ . . . น้ำ ต า . . . ถ้ า อ ย า ก ไ ห ล
ร้ อ ง ไ ห้ ไ ป เ ถ อ ะ แ ต่ อ ย่ า ค ร่ำ ค ร ว ญ ห า
ป ล า ย ท า ง ต อ น จ บ จ ะ เ ป็ น ยั ง ไ ง อ ย่ า คิ ด ใ ห้ เ สี ย เ ว ล า
แ ค่ เ จ็ บ ช้ำ กั บ วั น คื น ที่ แ ล้ ว ม า . . . .
. . . . . . มั น ก็ ไ ม่ มี ค่ า พ อ ใ ห้ จ ด จำ
4 มกราคม 2548 12:43 น.
นางสาวใบไม้
อย่ามาสนใจกับการอยู่หรือไปของฉันอีกเลย
ทำเป็นเฉยแล้วมองผ่านเลยไปก็ได้
อย่าแกล้งมาทำดีแล้วบอกว่ายังมีใจ
ในเมื่อเธอก็ยังมีใครอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา
ที่ผ่านมาแล้วก็ให้แล้วไปเถอะ
แม้ต่อไปอาจเจอะเจออะไรที่หนักหนา
มันก็คงไม่เลวร้ายเท่ากับทุกสิ่งที่ผ่านมา
ที่ต้องแลกกับน้ำตาและความไว้ใจ
เอาความรักของเธอคืนไปซะ
ไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าฉันจะทนได้ไหม
ถ้ายังรักกัน...จริงก็เอาทุกสิ่งคืนกลับไป
เปิดโอกาสให้ฉันได้มีชีวิตใหม่โดยที่ไม่มีเธอ ----นางสาวใบไม้----
ลืมฉันซะ..แล้วเริ่มต้นค้นชีวิต
แม้เคยผิดแผลฝังตั้งตัวใหม่
ตั้งหลักตัวทิ้งสมอปักหัวใจ
เรื่องแต่เก่าทิ้งไปไม่เอาความ
ขออวยพรให้เธอ ..กับคนใหม่
พบแต่สิ่งที่สดใสไร้ขวากหนาม
ผู้หญิงคนนี้..ภาวนาให้ทุกอย่างนั้นงดงาม
เป็นไปตามที่ใจเธอต้องการ
เริ่มต้นทุกอย่างให้ดีๆ
อย่าไปย้ำซ้ำที่เคยร้าวฉาน
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป..อีกไม่นาน
รักคงบานเบ่งในใจสองคน ------------ รดา -------
3 มกราคม 2548 12:57 น.
นางสาวใบไม้
เ ธ อ ก็ เ ห มื อ น ส าย ล ม
พั ด ม า พ ร่ าง พ ร ม แ ล้ว จ า งห า ย
ทิ้ ง ไ ว้แ ต่ อี ก ใจ ที่ เ ดีย ว ด า ย
เ ห ลื อ เ พี ย ง ร่ า ง ก า ย แ ล ะ น้ำ ต า
. . . . . . โ ช ย ชา ย . . . .แ ต่ บา งเ บ า
ยั ง แ ค่ วั น เ ก่ า เ ก่ า ใ ห้ ค ร ว ญ ห า
. . . . . . ไ ม่ มี แม้ คำ ร่ำ ล า. . . .
แ ค่ ส า ยล ม ที่ พั ด ม า แ ล้ ว ผ่ า น ไ ป
24 ธันวาคม 2547 12:27 น.
นางสาวใบไม้
. . . . ไ ม่ จ ริ ง ห ร อ ก . . . . .
ความห่างไกลไม่ได้ทำให้เราไกลกัน
อย่ากลัว...อย่าไหวหวั่น
แม้บนหนทางนั้นอาจพบเจอเรื่องราวมากมาย
วันนี้เราอาจไม่ได้พบเจอกัน
แต่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย
แม้บางทีเราอาจรู้สึกเดียวดาย
ก็ใช่ว่าคำสัญญาที่ให้ไว้จะเลือนลาง
. . . . .ไ ม่ จ ริ ง ห ร อ ก . . . .
แม้เราอาจเงียบเหงากันไปบ้าง
หรือหลับตาอาจรู้สึกอ้างว้าง
แต่สักวันเส้นทางก็จะนำเรามาบรรจบกัน
เพราะฉันเป็นคนของเธอ
แม้ไม่อาจพบเจอ...แต่ความหมายก็ยังคงอยู่อย่างนั้น
ไม่จริงหรอกว่า...ระยะทางจะทำให้เราไกลห่างกัน
ขอให้เธอเชื่อมั่น...ในความรักและผูกพันระหว่างเรา
23 ธันวาคม 2547 13:08 น.
นางสาวใบไม้
นิทานเล่าถึงสุดสายของปลายรุ้ง
มีรางวัลแด่ผู้มุ่งแสวงหา
เพื่อกำนัลนักเดินทางที่ผ่านมา
เป็นสมบัติล้ำค่าให้ให้ครอบครอง
คือตำนานทายท้าผู้กล้าแกร่ง
เป็นดังแรงผลักดันในวันหมอง
ล้มแล้วลุกก้าวต่อไปดังใจปอง
ด้วยสมอง...สองขานำพาตน
แม้ความจริงไม่งดงามดังฝันใฝ่
ด้วยต่างมีที่ไปในเหตุผล
อาจสุขบ้างทุกข์บ้างกลางวังวน
นั่นคือบทพิสูจน์คนบนความจริง
รุ้งหลากสีทอสาย ณ ปลายฟ้า
ตราบใดที่ผู้กล้าไม่หยุดนิ่ง
สายรุ้งพรายอาจกลายเป็นความจริง
เพียงยิ้มรับสรรพสิ่งอย่างชื่นชม
ตราบใดที่ความหวังยังไม่สิ้น
อาจชาชินและกล้ำกลืนความขื่นขม
แต่ตราบที่ชีวินไม่สิ้นลม
ต้องมีวันได้ชื่นชม...สายรุ้งงาม
หน้าส่วนตัว
1078
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
