26 กุมภาพันธ์ 2548 09:38 น.
นางสาวใบไม้
ขอแค่....คิดถึง
ไม่ต้องลึกซึ้งก็ได้
ขอแค่เป็นเพียงใคร
ที่เธอใส่ใจ...บ้างก็พอ
9 กุมภาพันธ์ 2548 08:15 น.
นางสาวใบไม้
สุดท้ายก็ต้องยอมรับกับความจริง
ว่าโลกไม่อาจหยุดนิ่งเพื่อเก็บวันคืนที่ดีเอาไว้ได้
ให้ออกแรงฉุดรั้งก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
วันคืนที่ผ่านไป - - มีแต่จะทำให้เราห่างไกลกัน
เหลือแค่หนึ่งคนบนทางออกของความชอกช้ำ
หนึ่งคนที่เยียวยาด้วยการดื่มด่ำกับความฝัน
หนึ่งคนที่รู้ดีว่าเมื่อลืมตาก็จะพบแต่ความเงียบงัน
หนึ่งคนที่ยังคงเก็บเอาคืนวันไว้ปลอบขวัญดวงใจ
แม้มีทางออกอีกหลากหลายที่ทอดสายไปข้างหน้า
แต่จนใจกับความอ่อนล้าและหยาดน้ำตาที่รินไหล
เพราะยังมีภาพใครอีกคนแจ่มชัดในหัวใจ
จะเดินต่อไปทางไหน...ความหมายก็ไม่ต่างกัน
ความผิดหวังยังคงตอกย้ำในความรู้สึก
เหมือนมีดคมที่กรีดลึกย้ำลงไปในแผลนั่น
ได้แต่หวังว่าอีกไม่นานคงก้าวล่วงผ่านคืนวัน
พบทางออกที่งดงามอย่างเคยฝัน...เมื่อวันวาน
8 กุมภาพันธ์ 2548 11:59 น.
นางสาวใบไม้
ช่วยบอกทีสิว่า.....ที่แล้วมาแค่ฉันคิดไปเอง
ไม่ต้องเกรงว่าคนๆนี้จะรับมันไม่ไหว
อย่างน้อยๆ....ฉันจะได้มีเวลาทำความเข้าใจ
ก่อนที่จะเดินออกไปจากสายตาเธอ
ขอร้องล่ะ...อย่าทำเฉยเมยกับคนเคยชิดใกล้
ถึงแม้จะแปรเปลี่ยนไป....ฉันก็รับฟังได้เสมอ
ถ้าทุกอย่างมันคือความจริงจากใจไม่ใช่แค่ความเผลอเรอ
บอกมาสิเธอ....ฉันจะคอยฟัง
ว่าทุกอย่างที่แล้วๆ มา....คืออะไร
แค่เพราะอยากลองใจหรือแค่ให้ความหวัง
แค่เดินผ่านมาหรือว่าคิดจะจริงจัง
หรือแค่คนคอยประทังในยามที่เธอไม่มีใคร
บอกมาสิ...ว่าฉันยืนผิดที่ผิดเวลา
ไม่ได้ต้องการแต่ก็เดินเข้ามายามที่เธอหวั่นไหว
ฉันคิดเองเออเองในขณะที่เธอไม่ได้ตั้งใจ
บอกมาเถอะ....ไม่เป็นไร...ฉันเป็นอะไรก็ได้..มันไม่สำคัญ
4 กุมภาพันธ์ 2548 13:04 น.
นางสาวใบไม้
แค่เพียงความคำนึง ที่ส่งมาถึงกันบ้าง
เท่านี้....ชีวิตที่อ้างว้างก็มีความหมาย
หนึ่งนาทีที่ส่งเสียงมาทักทาย
รู้มั๊ย....มันทำให้ใครคนหนึ่งยิ้มได้ไปทั้งวัน
เธออาจไม่ใช่คนที่วิเศษไปทุกสิ่ง
แต่เป็นคนในความจริง...ที่พิเศษสำหรับฉัน
เธอทำให้ชีวิตนี้...มีค่ากว่าทุกทุกวัน
แม้แค่รอยยิ้มที่ให้กันเท่านั้น....ฉันก็ดีใจ
อาจเป็นเพียงหนึ่งคนที่เดินผ่านมา
และไม่รู้ว่าจะเดินไปด้วยกันถึงวันไหน
หากแต่วันนี้...เป็นอีกวันที่ฉันพอใจ
ขอบคุณนะ...ที่เป็น....ใครคนนั้น
1 กุมภาพันธ์ 2548 11:01 น.
นางสาวใบไม้
แย้มรอยยิ้ม...ฉายฉาบ....ทาบใบหน้า
แต่แววตา....แข็งกล้า....ชาเฉยเหลือ
ริมฝีปาก....แย้มละมุน....ยังคลุมเครือ
รอยอุ่นเอื้อ..หรือแอบแฝง..เคลือบแคลงใจ
ฟังน้ำเสียง....ปราศรัย.....ใช่ใครอื่น
คือคนเคย....หยิบยื่น.....ไมตรีให้
พอวันผ่าน..คืนเปลี่ยน..หมุนเวียนไป
ใจหนอใจ.....คนก็เปลี่ยน..เวียนวกวน
นี่แหละหนา....เคยรู้มา....แต่ครั้งไหน
เขาว่าไว้....เถาวัลย์....อันสับสน
เลี้ยวลดไป....ยังไม่เท่า....น้ำใจคน
แสนซับซ้อน....ซ่อนกล....จนตายใจ
เพียงรู้หน้า....ไม่รู้ใจ....ใครเคยบอก
ภาพลวงตา.....หลอนหลอก....เอาจนได้
ต่อหน้าเย็น....ลับหลังร้อน.....ดังฟอนไฟ
เตรียมเผาไหม้...ให้วอดวาย..กลายเป็นจุณ
คนนะคน.....เป็นไปได้.....ถึงเพียงนี้
ไม่หลงเหลือ.....แววอารี.....ที่เกื้อหนุน
พลิกท่าที....ตีสองหน้า....ว่าการุณ
สวมบทบาท....นักบุญ....ให้อุ่นใจ
พอวันร้าย....คืนร้าย.....ก็กลายกลับ
รอยยิ้มชื่น....เลือนลับ.....ไม่สดใส
มิตรภาพ.....ไม่หวนมา.....ให้อาลัย
ใจซื้อใจ.....ต้องช้ำใจ.....เท่าไรกัน
คนแบบนี้.....มีหัวใจ.....บ้างไหมหนอ
ชาตินี้ขอ....อย่าพบ.....หน้าจนอาสัญ
ขอสาปส่ง....อย่าได้พบ.....ประสบกัน
จะกรวดน้ำ......คว่ำขัน.....ตราบวันตาย
หน้าส่วนตัว
1114
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
