28 มิถุนายน 2547 18:18 น.
~::นางมารพเนจร::~
ขอฝากรัก ฝังไว้ ก่อนไกลจาก
เพราะรักมาก ห่วงมาก จึงใจหาย
มองดวงหน้า รอยนัยน์ตา ยิ่งอาลัย
ขอจำไว้ ทุกงาม เมื่อยามจร
จะถักเพลง คิดถึง ตรึงใจเจ้า
แล้วเก็บเอา ดาวสอง มารองหมอน
จะไหว้จันทร์ ขวัญฟ้า ก่อนลานอน
แล้วร้อยกลอน อ้อนลม ให้พรมไป
ทุกรอยทาง ว่างเปล่า คราวเดินผ่าน
จะจำจาร ว่ากี่ก้าว ที่เปล่าไร้
เก็บจารึก ฝังช้ำ ระกำใน-
ทรวงที่ไหม้ ป่นปร่า คราห่างนาง
ทุกเปิบข้าว คราวคำ จะพร่ำบอก
ก่อนข้าวกรอก ลงคอ ขอขัดขวาง
จะตั้งจิต ไหว้แม่ โพสพปรางค์
ให้ได้กิน ข้าวนาง ทุกมื้อไป
และหนึ่งลม หายใจ ที่ใช้อยู่
จะนึกรู้ เพียงนาง ไม่ห่างไหน
แม้ตาพบ สบหญิง อีกหมื่นไป
ขอพบชีพ พบใจ ไว้เพียงนาง
18 เมษายน 2547 23:16 น.
~::นางมารพเนจร::~
อย่าบอกว่าเธอเสียใจ .....
เมื่อ ทุกสิ่งที่เธอได้ ... มาจากน้ำตาของฉัน
เมื่อ ลมหายใจของเธอ ... เหยียบย่ำอยู่บนความผูกพัน
เมื่อ สัญญาที่เคยให้กัน ... เธอกลับกระทืบมันทิ้งไป
พูดออกมาได้ไง ขอโทษ .....
ไม่ อยากให้ฉันโกรธ ... แค่นั้นใช่ไหม
ไม่ อยากให้ฉันตามรังควาน ... เวลาเธออยู่กับใคร
ไม่ อยากเห็นหน้าฉันอีกต่อไป ... ถ้าใช่บอกมาเลย
หัวใจเธอ ฉันรู้ดี .....
รัก เก่าๆค้างปี ... เธอคงไม่อาจอยู่เฉย
รัก ที่มันด้านชา ... ของคนที่เธอว่าคุ้นเคย
รัก แบบนี้ควรทิ้งมันซะเลย ... ที่เธอเปรยฉันเข้าใจ
ซึ้งแล้วว่าเธอหมดรัก .....
ก็ ฉันมันคนอกหัก ... ถูกไหม
ก็ ฉันมันคนน่าเบื่อ ... ไม่รู้จะทนไปเพื่ออะไร
ก็ ฉันมันไม่มีค่าอีกต่อไป ... เมื่อเธอควงคนใหม่เข้ามา
คนไร้ความจริงใจ .....
จาก ไปก็ได้ ... ถ้าอยากนักหนา
จาก ไปหาเขา ... เอาซากรักเก่าฉันคืนมา
จาก ไปให้ลับตา ... แล้วอย่าซมซานกลับมาให้อายใจ
ไม่มีหรอกนะ คำอวยพร .....
ไป เสียก่อน ... แล้วฉันจะกรวดน้ำตามไปให้
ไป ปีนต้นงิ้ว ... สนุกกับการหิ้วลูกเมียใครต่อใคร
ไป เถอะนะให้มันสาใจ ... ชาตินี้เราอย่าได้ร่วมทางอย่างเดิม
21 มีนาคม 2547 22:53 น.
~::นางมารพเนจร::~
อยากวางเดิมพัน ... ด้วยหัวใจ
เธอจะว่าไง ... ถ้าฉันขอท้า
จุดจบของเกม ... ไม่มีแพ้หรือน้ำตา
เพราะหัวใจที่ได้มา ... จะดูแลรักษาอย่างดี
กติกาไม่มาก ... ฟังที่ฉันบอก
ห้ามเล่นหลอกๆ ...ให้หัวใจป่นปี้
ห้ามเอาความรัก ... ไปทารุณกรรมย่ำยี
เวลาที่มี ... กำหนดไว้ที่สุดแต่ใจเดินทาง
อยากให้บอก ... ออกมาว่าตกลง
ด้วยความมั่นคง ... ด้วยหัวใจที่วาดหวัง
เกมดีๆแบบนี้ ... ความรู้สึกไม่มีวันจาง
จะไม่มีใครถูกทิ้งอ้างว้าง ... รักแท้จะเดินทางตลอดไป .
22 กุมภาพันธ์ 2547 23:26 น.
~::นางมารพเนจร::~
หัวใจกลวงๆ....หลอกลวงด้วยคำว่ารัก
ทำคนอกหัก....สักแต่ว่าพร่ำคำหวาน
ไม่เคยจริงใจ....ไม่เคยรักใครได้นาน
สร้างความทรมาน....นี่ใช่ไหมสันดานของเธอ
นรกจับคู่....หรือสวรรค์ลืมดู ลืมเห็น
ฉันจึงตกเป็น....ของเล่นที่หลงพ่ำเพ้อ
ต้องนั่งช้ำใจ....เป็นลูกไก่ในกำมือเธอ
เฝ้ารักปรนเปรอ....ลืมมองว่าเธอปันใจ
ผู้หญิงโง่ๆ....มีเขางอกโชว์สักพัก
ก็ได้ประจักษ์....ซาบซ่านสันดานนิสัย
เราเกิดเป็นคน....จะทนสวมเขาทำไม
ตัดเธอจากใจ....ตัดความเป็นควายจากตัว
20 กุมภาพันธ์ 2547 19:30 น.
~::นางมารพเนจร::~
ดึกแล้ว....แต่หัวใจไม่ยอมหลับ
ต่อให้ได้นับ....ดาวทั้งฟ้าก็ยังตื่น
เพราะหัวใจมันล้า....ปวดปร่าในค่ำคืน
ที่รู้ว่าเธอเป็นอื่น....ร้างลา
ทิ้งฉันไว้....ใต้แสงจันทร์มัวๆ
มีเพียงความกลัว....อยู่เป็นเพื่อนตรงหน้า
ความอ้างว้าง....ที่ไหลล้างออกมากับน้ำตา
ตอกย้ำว่าเธอจะไม่กลับมา....ตลอดกาล
ใต้ราตรีกาล....เหมือนนานนิจ
อยากจะปิด....ลมหายใจลงช้าๆ
อยากให้น้ำตาหยุดไหล....ให้ใจหยุดทรมา
อยากหวังเพียงว่า....จะไม่ต้องตื่นมา มีชีวิตอีกต่อไป!
หน้าส่วนตัว
1497
