23 มีนาคม 2547 01:39 น.
นางฟ้าซาตาน
คิดถึงคุณใจรอนๆ
จนแทบจะหลับจะนอนไม่ไหว
คิดถึงคุณมากกว่าใครๆ
แต่ทำได้แค่ห่วงใยคุณไปวันๆ
คิดถึ๊ง..คิดถึงคุณที่สุด..รู้ไหม?
ไม่เคยเผลอใจคิดถึงใครเลยนะ..เชื่อฉัน
คิดถึงมากฝากบอกไปกับสายลม แสงจันทร์
หวังว่าคุณคงรอรับความคิดถึงของฉันที่ส่งมา
**คิดถึงมั่กมาก**
22 มีนาคม 2547 12:36 น.
นางฟ้าซาตาน
ร้องไห้คิดถึงเธอ
อยากเจอะอยากเจออยากอยู่ใกล้ๆ
หัวใจของฉันคอยห่วงกังวลในความเป็นไป
กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว..จนต้องร้องไห้ออกมา
ทำได้แค่ระบายความร้าวรอนเป็นตัวอีกษร
บอกกล่าวกับบทกลอนด้วยใจพะวงหา
บรรยายความรู้สึกด้วยน้ำตา
อยากให้คนดีรับรู้เพียงว่า...
.........คิดถึงเธอตลอดเวลาเลยจริงๆ
21 มีนาคม 2547 08:36 น.
นางฟ้าซาตาน
คงไม่มีทางทำอะไรเพื่อเธอได้
นอกจากร้องไห้เพื่อระบายความคิดถึงออกไปบ้าง
ทั้งกาลเวลาและระยะทาง
ค่อยๆแยกเราให้ไกลห่างออกไปทุกที
เธออาจมีใครข้างใจ..ที่ไม่ใช่ฉัน
แต่นั่นไม่เคยทำให้รู้สึกท้อถอย..หลีกหนี
วันเวลาอาจพัดพาใจเธอให้ห่างฉันไป..คนดี
แต่ฉันจะใช้ความห่วงหาที่มีเรียกร้องเธอไว้ให้กลับมา
21 มีนาคม 2547 08:21 น.
นางฟ้าซาตาน
จะพยายามลืมความรู้สึกนี้
ความรู้สึกที่มีกับเธอ...มากกว่าความเป็นเพื่อน
จะพยายามลืมความทรงจำเก่าๆให้ลบเลือน
แล้วเพิ่มเติมความเป็นเพื่อนลงไป
และคงทำได้แค่นั้น
เพราะไม่อยากให้ความผูกพันของเราจบลงใกล้ๆ
ความเป็นเพื่อนยิ่งใหญ่และจุดจบของมันยังอีกยาวไกล
ฉันไม่อยากหยุดมันเอาไว้ด้วยความรู้สึกจอมปลอม
20 มีนาคม 2547 15:53 น.
นางฟ้าซาตาน
คงเป็นเพราะรักเธอมากๆ
สายใยแห่งความผูกพันเลยฝากข้ามฟ้าไปได้
คงเป็นเพราะรักเธอมากมาย
จึงรับรู้ได้ถึงความห่วงหา..แม้ว่าจะอยู่ไกลกัน
เปล่าเลยนะคะ..คนดี
ไม่เคยคิดนอกใจเธอสักนาทีเลยนะ...เชื่อฉัน
ก็รักแต่เธอคนเดียว...รอเธอกลับมาอยู่เพื่อกันและกัน
ร่วมใช้คืนวัน เติมเต็มความฝันให้อบอุ่นในใจ