30 มิถุนายน 2550 21:11 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
อยู่คนเดียวมานานแสนโดดเดี่ยว
เดินบนทางอยู่คนเดียวแสนจะเหงา
ไม่มีคนเคียงข้าง...มีเรา
ไม่มีรักอย่างใครเขา...เหมือนใครๆ
นี่คงเป็นคำสาปฟ้า
ที่ทำให้ฉันเกิดมาไม่เจอรักแท้
พบใครเขาผ่านไปมาไม่เหลียวแล
สวรรค์รักแกให้ฉันไม่มีใคร...
30 มิถุนายน 2550 21:03 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
ทำดีกับเธอมากมาย
เธอร้องไห้ก็เป็นไหล่ให้เธอพัก
เธอเหนื่อยก็เป็นหมอนให้นอนตัก
มอบความรักให้มอบความจริงใจ..ให้เธอ
แต่..เพราะเธอไม่ลืมเขา
ความทรงจำเก่าๆคอยตอกย้ำเธอเสมอ
ความดีของฉันไม่เคยไปถึงใจของเธอ
เวลาเผลอนึกถึงเขาอยู่ร่ำไป
เป็นแค่ของที่เธอไม่เคยรัก
ทำดีจนเหนื่อยหนักไม่แลเหลียว
ความรักฉัน..ที่ให้แค่ฝ่ายเดียว
ไม่ละลายรักเดียว..ที่เธอไม่เคยลืม
ก็แค่ของที่เธอไม่รัก...
30 มิถุนายน 2550 15:10 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
เธอจะว่าไหม
ถ้าฉันจะบอกอะไรกับเขาสักอย่าง
บอกกับคนที่รักกันมาเนิ่นนาน
แต่วันนี้..ทุกอย่างถูกเธอแย่งไป
ก็แค่ขอยืมเขามาบอกลา
ที่ผ่านมาอดีตมีค่าแค่ไหน
ขอเวลาไม่นานรำลึก...ก่อนจะส่งคืนเธอไป
ไหนๆก็ได้ทั้งตัวและหัวใจเขาไปอยู่ดี
เวลาไม่นาน
ก็คงจะไม่พาลทำให้ใจเขาเปลี่ยนได้
ขอแค่..ได้กอดเขาเป็นครั้งสุดท้าย
ก็จะจากกันไป..อยากให้เราจบกันด้วยดี...
29 มิถุนายน 2550 23:11 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
เจ็บช้ำกับความรักมาหลายหน
พบเจอแต่คนที่ทำให้เจ็บช้ำ
ย้อมสีหัวใจจากสีชมพูให้มืดดำ
ย้อมความคิดให้จำ..ว่ารักมีแต่ทำให้เสียใจ
จนเมื่อมีคนหนึ่งเข้ามา
ทำให้ฉันรู้ว่าความรักมีค่าแค่ไหน
เขาแทคแคร์ ดูแล ใส่ใจ
ไม่ว่าอะไรก็จะไม่ยอมปล่อยมือกัน
วันนี้..ฉันได้รู้แล้วว่า
น้ำตาที่เคยเสียมามันมีค่าแค่ไหน
คนที่เคยเดินเข้ามาแล้วก็ผ่านไป
เพราะว่าเขาไม่ใช่คนที่แน่นอน
เธอคือเจ้าชายของฉัน
เธอคือคนที่ทำให้คืนวันมีความหมาย
เธอคือคนที่มีจริง...ไม่ใช่ในนิยาย
เธอ...เป็นเจ้าชายที่มีจริง
ปล..เจอคนที่ใช่แล้วรึยังคะ
ขอให้มีความสุขกับความรักนะ
29 มิถุนายน 2550 22:25 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
เป็นเพียงแค่คนไกลสายตา
เดินผ่านไปมา...เธอมองไม่เห็น
ทำดีมากมาย เธอก็ไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่ฉันเป็น
แม้สิ่งที่ทำจะดูยากเย็น แต่ก็จะทำให้เธอ
เป็นแค่คนอีกคนที่รักเธอ
เป็นแค่คนที่แอบเพ้อเฝ้านึกมองหา
เป็นแค่คนที่แอบคิดถึงเวลา..ไม่เห็นเธอมา
เป็นคนที่ยิ้มทั้งน้ำตา เวลาที่เธอมีความสุขกับใคร
ไม่ขออะไรมาก
ก็แค่อยากให้เธอรู้ไว้
ว่ามีอีกคนที่เต็มใจ
ทำทุกอย่างได้...ถึงแม้จะเป็นแค่คนอีกคน...นอกสายตา