9 ตุลาคม 2550 19:39 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
.....ความรักที่ได้จบลง
..ต้องปลง รื้อฟื้นอะไรไม่ได้
จบ..ก็แค่จากลา...ไม่ได้หมายความมากกว่าอะไร
ทำอย่างไร...ก็คงไม่ได้หวนคืน
ชีวิตเราก็ต้องเดินต่อ..
..ไม่ได้เจ็บแล้วต้องพอ ทำอะไรๆต่อไปไม่ได้
เจ็บก็จำ แล้วปรับปรุงตัวเองใหม่
ในความรักครั้งต่อไป จำไว้ให้มันดีกว่าเดิม..
อีกไม่นานก็ผ่านพ้น
ความรักที่เจ็บแล้วจบลง..ปล่อยมันทิ้งซะ
ยึดติดไปรกสมอง หวนเจ็บคืนกลับมา
อีกไม่นานก็สร่างซา เหมือนฝน ที่ผ่านมา......แล้วผ่านไป
3 ตุลาคม 2550 21:23 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
ก็แค่ตามใจปาก
ไม่มีอะไรมากนอกจากนั้น
พูดตามความคิด...ไม่มีอะไรสำคัญ
เธอไม่ได้คิดเหมือนกัน ก็ช่างปะไร
จะรักไม่รักไม่ว่า
แค่นั่งตั้งใจฟังที่ได้คิดจะพูดออกมาได้ไหม
จะตอบรึเปล่าไม่ได้ซีเรียสอะไร
แค่ให้รับรู้แค่เข้าใจ ว่าคิดยังไงต่อกัน
ยังยืนยันในคำพูดนะ
ที่พูดออกมา จากใจของฉัน
ผลที่ตามมาเป็นอย่างไร ไม่สนใจมัน
ขอแค่ให้ฉัน ตามใจปาก ก็โอเช..
3 ตุลาคม 2550 21:10 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
ระยะทางที่เธอเดินจากไป
ความห่างไกลทำให้ฉันนึกได้
ขอบคุณที่ให้เห็นความรู้สึกจริงๆในใจ
เวลาที่ไม่เหลือใคร...ทำให้รู้ว่ารักเธอ
ความเดียวดายมันคอยตอกย้ำ
ระบุซ้ำว่าคิดถึงเธอแค่ไหน
ความห่างอ้างว้างคอยสะท้อนว่ารักหมดใจ
อะไรๆก็แทนไม่ได้..เหมือนเธอ
ใครเคยบอกเอาไว้
เราจะรู้ค่าของอะไรเมื่อมันหลุดมือไป..จนนอกสายตา
จะคิดถึงจะนึกได้...และเห็นคุณค่า
ตอนที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่เคยเห็นคุณค่าของมันเลย
อย่ามองข้ามความสำคัญ.......
3 ตุลาคม 2550 21:01 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
คนที่ฉันกำลังตามหา
ที่หัวใจมันสั่งมาว่าใช่
เติบโตมาจนป่านนี้...ยังไม่เจอใคร
คบใครต่อใคร...ก็ต้องแลกด้วยน้ำตา
เธอคือใครหรือคนนั้น
คนที่ทำให้ได้คนพบมัน..คำว่ารักแท้
คนที่คนเติมเต็มในวันที่อ่อนแอ
คนที่มีแค่หัวใจ...ที่ให้กันจริงๆ
เธอจะหน้าตาแบบไหนกัน
ที่จะมาเป็นรักสุดท้ายของฉัน เธอคือคนไหน
ก็ยังตามหา มองซ้ายแลขวาต่อไป
...จะมีจริงมั้ย เมื่อไหร่ ฉันจะเจอ
3 ตุลาคม 2550 20:44 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
เธอรำคาญ...
ฉันยังหน้าด้าน...อยากพบเจอจนได้
ก็รู้เสมอว่าเธอหมดใจ
แต่อยากจะไป..เห็นหน้าก็ยังดี
ห้ามใจด้วยร้อยเหตุผล
แต่เพราะยังรัก ทำให้ไม่อาจทนไหวได้
ห้ามไม่อยู่...จะหยุดใจยังไง
เหตุผลอะไรๆก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
หัวใจไม่ฟังเหตุผล
ยังหน้าด้านหน้าทนแม้เธอจะรักไม่ได้
ยังเสนอหน้า แม้ในความคิดเธอจะไม่มีฉันต่อไป
ยังอยากจะเข้าไป แม้ในใจจะเกลียดฉัน เข้าไส้...ก็ยังอยากเจอ