“ห่ม”

นาคะพรรณ

ใต้ผ้าห่มผืนบางกลางท้องนา

หญิงชราแอบซ่อนกายคลายความหนาว

ท่ามน้ำค้างพรั่งพรูม่านหมู่ดาว

ค่ำคืนหนาวยาวเกินกว่าราตรีใด


ไฟก่อไว้ใช้ผิงอิงฝ่าเท้า

ลมโชยเป่าเงาสะท้อนกายอ่อนไหว

ใบมะม่วงร่วงกราวหนาวภายใน

กระท่อมไม้ผุพังคือรังนอน


ก่อนที่ฟืนสุมไฟมอดไหม้ดับ

สองมือจับขยับกายห่างไกลหมอน

หอบสังขารใส่ฟืนตื่นจากนอน

จนตะวันสัญจรย้อนกลับมา


หาหัวเผือกเลือกหัวมันแบ่งปันใส่

โยนเผาไฟกินทุกยามตามประสา

เพียงประทังสังขารกาลเวลา

ปรารถนาสิ่งใดกันเมื่อบั้นปลาย


พายเรือไม้วัยชราคราผุพัง

ส่งลูกหลานขึ้นสู่ฝั่งยังจุดหมาย

ลอยลำนิ่งเหนือน้ำกว้างอย่างเดียวดาย

คือความสุขฉากสุดท้ายวัยชรา


ผ้าห่มสวยผืนหนากลางป่าปูน

ห่มความสุขเพิ่มพูนเริงตัณหา

ท่ามม่านหมอกฝุ่นควันเมืองมายา

ไม่เคยคิดหวนคืนมาห่มผ้ายาย



นาคะพรรณ
๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๒
ภาพโดย อาคม นาคะ