31 กรกฎาคม 2551 18:42 น.
นาคะพรรณ
...ณ บ้านไร่ชายดอนตอนวัยเยาว์
ตื่นแต่เช้าเห็นแม่ยุ่งหุงอาหาร
จนแสงทองเริ่มส่องลงตรงนอกชาน
เร่งจัดการเครื่องเคียงวางเรียงกัน
เสียงเพื่อนบ้านชานเรือนร้องเตือนอยู่
ฝากเฝ้าดูรับรองมองพระท่าน
ของคาวหวานจัดแจงแบ่งแยกกัน
ตามชนชั้นก่อนหลังดังสมควร
ครั้นเสร็จสรรพรับศีลพระบิณฑบาต
แสงทองพาดถิวไผ่ข้างในสวน
เหล่าเพื่อนบ้านร้องเรียกทักชักชวน
ทุกทั่วถ้วนพรั่งพร้อมล้อมวงกัน
ของคาวหวานเหลือฉันจากพระท่าน
เรากินกันด้วยสนุกต่างสุขสันต์
เสียงเฮฮาเด็กวิ่งเล่นเห็นทุกวัน
อยากย้อนวันกับกาล...สู่บ้านนอก
31 กรกฎาคม 2551 18:17 น.
นาคะพรรณ
...เห็นรอยยิ้มอันยับย่นบนเรือนแก้ม
น้ำตาแซมรินไหลไม่ขาดสาย
มือแห้งเหี่ยวหยาบกร้านโอบกอดกาย
ตัวสั่นไหววัยชราเข้ามาเยือน
เสียงสั่นเครือแผ่วเบาเฝ้าบอกเล่า
สุขทุกข์เศร้าแค่ไหนหาได้เหมือน
คิดถึงลูกเฝ้ารอคอยมิลางเลือน
เปรียบเสมือนไม้ใกล้ฝั่งพังทลาย
ลูกถึงฝันก็ด้วยไม้อันใกล้ฝั่ง
ลูกสมหวังได้ด้วยยิ้มที่ยับย่น
ลูกเป็นสุขด้วยมือกร้านสานฝึกฝน
ขอสุขล้นคืนแม่นั้น...นิรันดร์ ....
31 กรกฎาคม 2551 18:02 น.
นาคะพรรณ
...เนิ่นนานมา ชั่วกาลสมัย
ไทยเป็นไท ได้ด้วยรัก สมัครสมาน
ไทยเป็นไท ก็ด้วยเรา ช่วยเหลือกัน
คนไทยนั้น ต่างรู้รัก สามัคคี
มาวันนี้ ในกาล ปัจจุบัน
คนไทยนั้น เริ่มแบ่งแยก แตกน้องพี่
คนไทยนั้น ไม่รู้รัก สามัคคี
ตัวเรานี้ จะเป็นไท อย่างไรกัน
ในวันหน้า คงเป็นคำ ในตำนาน
ที่เล่าขาน ลูกหลานฟัง ดังความฝัน
ว่าก่อนเก่า ยิ้มสยาม หนึ่งเดียวกัน
โลกกล่าวขวัญ ประจักษ์แจ้ง ยากแยกไทย
จากอดีต ปัจจุบัน ตราบวันหน้า
ไทยทั่วหล้า รู้รักกัน มั่นคงไว้
ไทยทุกภาค มอบรอยยิ้ม ด้วยหัวใจ
รักกันไว้ เพื่อชาติศาสกษัตริย์ไทย...
หน้าส่วนตัว
1230
