21 ธันวาคม 2552 17:17 น.
นาคะพรรณ
สวัสดี...สายลมหนาว
เรามาพบกันอีกคราวแล้วสิหนา
เมื่อปีนั้นวันนี้ที่จากลา
รู้ไหมว่าทุกเวลายังตราตรึง
หนึ่งปีแล้วที่จากกัน
สามร้อยหกสิบห้าวันฉันคิดถึง
ทุกสัมผัสลำนำยังคำนึง
ทุกรอยรสบทรำพึงยังตรึงตรา
เธอคือสิ่งหนึ่งที่ฉันรอ
จากหลายสิ่งที่ร้องขอปรารถนา
ต้องพลัดพรากเหินห่างและร้างรา
กับค่ำคืนแสงจันทราที่ล้าแรง
ทั้งฟ้าเทาเกิดก่อมรสุม
กลางแดดรุมโรมรันตะวันแล้ง
อีกห่าฝนลมกันโชกโบกพัดแรง
ฤดูกาลเคลือบแคลงแฝงอารมณ์
ฉันอยู่มาวันนี้ก็เพราะเธอ
บอกตัวเองมั่นเสมอจะสุขสม
มีเธอเคียงข้างกายเป็นสายลม
เราจะห่มกันและกันทุกวันไป
สวัสดี...สายลมหนาว
เรามาพบกันอีกคราวแล้วใช่ไหม
มีพบพานพลัดพรากแล้วจากไป
จงอยู่ได้ท่ามหนาวสุขและทุกข์ตรม
นาคะพรรณ
๒๑ ธันวาคม ๒๕๕๒
ภาพโดย อาคม นาคะ
18 ธันวาคม 2552 11:23 น.
นาคะพรรณ
ข้าเขียนจากความรู้สึก
บางขณะในห้วงลึกแห่งตัณหา
กับครั้งหนึ่งซึ้งรสเริงมายา
กำซาบซ่านอาบชีวาข้าชื่นใจ
จมดิ่งในม่านควันอันวิจิตร
ไร้สมองตรองความคิดผิดวิสัย
หัวร่อร่าเริงรื่นกลืนควันไฟ
จินตนาการสาไถยไร้บทความ
เด็ดดอมดมบุปผาใต้ราตรี
กลิ่นคาวฟุ้งคลุ้งราคีที่วาบหวาม
ตีค่ารักแค่ความใคร่ในนิยาม
สิ่งสวยงามแห่งเนื้อหนังสิยั่งยืน
คืนแล้วคืนเล่าข้าเฝ้าหา
ร่ำสุราท่ามสงัดไม่ขัดขืน
กี่สิบแก้วร้อยรินข้ากินกลืน
กี่พันหมื่นตื่นหลับจะกลับมา
เพราะผีห่าซาตานในกาลก่อน
ตามหลอกหลอนอาฆาตปรารถนา
หรือสังคมโฉดเขลาเบาปัญญา
แต่สุดท้ายผิดที่ข้านั้นบ้าบอ
ลองลืมตาพร้อมแสงแห่งตะวัน
อธิษฐานท่ามพระจันทร์รำพันขอ
เพียงดอกเดียวจากร้อยป่าที่ข้ารอ
จึงเกิดก่อช่อมาลีอันจีรัง
ฉุดจากม่านหมอกควันอันธพาล
หลุดจากทาสบริวารการคุมขัง
ร่ายคำหอมกล่อมบรรเลงเป็นเพลงฟัง
เปลี่ยนเนื้อหนังมังสาเป็นมาลัย
ร้อยเรียงด้วยความรู้สึก
ทุกอณูเนื้ออันฝังลึกผนึกไว้
สำนึกผิดอดีตกาลพ้นผ่านไป
ก่อกำแพงล้อมหัวใจไว้ให้เธอ
นาคะพรรณ
๑๘ ธันวาคม ๒๕๕๒
ภาพโดย อาคม นาคะ
17 ธันวาคม 2552 12:27 น.
นาคะพรรณ
เสียงกระดานกระทบพื้นก็ตื่นพลัน
ลาแล้วหรือพระจันทร์ตะวันสร้าง
เห็นรอยเท้าเก่าใหม่ในเส้นทาง
ไม่เคยเว้นเคยว่างหรือร้างลา
ผ่านคืนหนาวบนรังสังกะสี
ผ้าขาวม้าพัดตีสีข้างฝา
ฝุ่นละอองล่องวนจนชินตา
ยามจับต้องแสงทิวาฟ้าระบาย
ชานระเบียงมุมน้อยยังคอยอยู่
ข้านั่งดูทุกยามแห่งความหมาย
สูบยาเส้นซองเดิมอย่างเดียวดาย
ท่ามกลางความวุ่นวายและวกวน
ยิ้มให้กับถ้วยถังสังกะสี
ผูกด้วยเชือกฟางที่มีอีกหนึ่งหน
แล้วโยงลงชั้นล่างจากข้างบน
ให้กับคนคอยรับหยิบจับวาง
ซื้อสบู่ยาสีฟันขันอาบน้ำ
เป็นประจำทุกคราพอฟ้าสาง
แล้วดึงขึ้นส่งลงตรงเส้นทาง
ผ่านหน้าต่างระหว่างสุขทุกข์ระทม
มีความสุขในห้องเล็กกลางเมืองใหญ่
บนวิถีความเป็นไปใครขื่นขม
แอบน้อยใจบางเวลาในอารมณ์
กับเศษซากสังคมทับถมกาย
จนก้าวเท้าเหยียบลงตรงไม้กระดาน
ที่วางพาดเป็นสะพานจนสุดสาย
ผ่านน้ำครำดำเหม็นอันตราย
หยุดหลบหลีกเคลื่อนกายให้บางคน
นาคะพรรณ
๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๒
ภาพโดย อาคม นาคะ
2 ธันวาคม 2552 14:58 น.
นาคะพรรณ
ลมพัดพริ้วลิ่วลอยทยอยมา
สัมผัสพื้นผิวธาราระบำฉาย
แสงสุรีย์ทาทาบฉาบระบาย
ดั่งดวงดาวเพริศพรายพรรณนา
ต่างกระโดดโลดเต้นเป็นจังหวะ
รับสายลมมาปะทะทักอุษา
ดีใจไยเล่าเจ้าหมู่ปลา
หรือตกใจเสียงสกุณาสาละวน
เจื้อยแจ้วแว่วดังอีกฝั่งนา
จับจิกฉีกกินหมู่ปลาทุกแห่งหน
ในโคลนตมหล่มดินต้องดิ้นรน
ให้ผ่านพ้นสู่หนองบึงจึงปลอดภัย
เพราะรวงทองของพ่อที่รอเกี่ยว
จะรับเคียวสืบวันแห่งคันไถ
จนข้ากินบินทะยานจากบ้านไพร
สู่เมืองเรืองวิไลไร้พรมแดน
อยู่อย่างนกกระยางที่กางปีก
หรือเป็นเช่นปลาหลบหลีกลำบากแสน
ทุกชีวิตมีผิดพลาดมีขาดแคลน
ต่างอยากอยู่บนดินแดนแสนสบาย
เสียงพ่อข้าลอยล่องยืนร้องเรียก
นุ่งกางเกงขาดขาเปียกเมื่อยามสาย
นกกระยางได้ยินบินกระจาย
ปล่อยหมู่ปลาเร่งตะกายว่ายสู่บึง
สายแล้วไปกินข้าว
เส้นทางยังอีกยาวไกลจะไปถึง
ลุกขึ้นพลันหันหน้ามองที่หนองบึง
ทุกสิ่งซึ่งล้วนพึ่งพาอาศัยกัน...
นาคะพรรณ
๒ ธันวาคม ๒๕๕๒
ภาพโดย นายอาคม นาคะ
20 พฤศจิกายน 2552 14:14 น.
นาคะพรรณ
ใต้ผ้าห่มผืนบางกลางท้องนา
หญิงชราแอบซ่อนกายคลายความหนาว
ท่ามน้ำค้างพรั่งพรูม่านหมู่ดาว
ค่ำคืนหนาวยาวเกินกว่าราตรีใด
ไฟก่อไว้ใช้ผิงอิงฝ่าเท้า
ลมโชยเป่าเงาสะท้อนกายอ่อนไหว
ใบมะม่วงร่วงกราวหนาวภายใน
กระท่อมไม้ผุพังคือรังนอน
ก่อนที่ฟืนสุมไฟมอดไหม้ดับ
สองมือจับขยับกายห่างไกลหมอน
หอบสังขารใส่ฟืนตื่นจากนอน
จนตะวันสัญจรย้อนกลับมา
หาหัวเผือกเลือกหัวมันแบ่งปันใส่
โยนเผาไฟกินทุกยามตามประสา
เพียงประทังสังขารกาลเวลา
ปรารถนาสิ่งใดกันเมื่อบั้นปลาย
พายเรือไม้วัยชราคราผุพัง
ส่งลูกหลานขึ้นสู่ฝั่งยังจุดหมาย
ลอยลำนิ่งเหนือน้ำกว้างอย่างเดียวดาย
คือความสุขฉากสุดท้ายวัยชรา
ผ้าห่มสวยผืนหนากลางป่าปูน
ห่มความสุขเพิ่มพูนเริงตัณหา
ท่ามม่านหมอกฝุ่นควันเมืองมายา
ไม่เคยคิดหวนคืนมาห่มผ้ายาย
นาคะพรรณ
๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๒
ภาพโดย อาคม นาคะ
หน้าส่วนตัว
1913
