1 กันยายน 2550 22:05 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ฉันไม่กล้า..
แม้เพียงแค่จะถามว่า.. คิดถึงบ้างไหม..
ไม่กล้าพอจะขอ.. ให้เข้าใจ..
และไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งพอไหม..
..ถ้าเธอตอบว่าไม่.. ไม่เคยไยดี..
ฉันไม่กล้า..
ทั้งที่ต้องการน้ำใจมากกว่า.. ที่เป็นอยู่อย่างนี้..
ไม่กล้าขอ.. ได้แต่รอ.. รอทุกเวลานาที..
และจะรอต่อไปอย่างยินดี..
..โดยไม่มีเงื่อนไขใด - ใด..
.. .. .. .. .. .. .. ..
ฉันไม่กล้า..
เพราะรู้ตลอดเวลา..
ว่าอะไร.. เป็นอะไร..
.. .. .. .. .. .. .. ..
31 สิงหาคม 2550 19:51 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ฝนตกนอกหน้าต่าง..
พร่าง - พร่าง.. ผ่านกระจกใส..
ฝนตกในหัวใจ..
พร่างพราย.. เป็นน้ำตา..
อยากเดินตากฝน..
ให้น้ำตาเปื้อนปน.. น้ำจากฟ้า..
อำพรางสายตา..
ผู้คนผ่านไปมา.. เร้นความในใจ..
ฝนตกนอกหน้าต่าง..
พร่าง - พร่าง.. ระใบไม้..
ฝนตกในหัวใจ..
เพราะเยื่อใย.. ปลิดใบปลิว..
.. .. .. .. .. .. .. ..
แอบเขียนไว้ตั้งแต่ตอนฝนตกช่วงบ่ายแล้วค่ะ..
แต่เกรงใจเจ้านาย.. เลยเพิ่งจะได้โพสต์ตอนนี้..
มาเขียนความรู้สึกต่อฝนกันดีกว่าเนอะ..
ว่าคิดถึงอะไรกันบ้าง..
.. .. .. .. .. .. .. ..
29 สิงหาคม 2550 21:49 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
แสงตะวันหนาว..
โรยระทมอมเศร้า.. ที่ฝั่งฟ้า..
เมฆระยับ.. ขยับลา..
ความมืดคืบคลานเข้ามา.. ล้อมรอบกาย..
ลมแผ่วผ่านขานขับ..
ร่ำเพลงรับดอกไม้ไหว..
คิดถึง.. คิดถึงทุกลมหายใจ..
หลับตา.. ส่งสายใย.. ไปผูกพัน..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ก็มีสักครั้งในชีวิตหนึ่ง..
จะซาบซึ้งกับหัวใจ..
อ่านบทกลอนแล้วร้องไห้..
ฟังเพลงได้.. ตลอดคืน..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ลม.. ลมหายใจ.. ความคิดถึง..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
29 สิงหาคม 2550 21:31 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
จะเพราะอะไรก็ตาม..
ที่พาเธอก้าวข้าม.. มาพบฉัน..
ได้รู้จัก.. ได้ผูกพัน..
เราเป็นเพื่อนกัน.. ได้ไหม..
เพื่อนคนนี้ อาจมีดีไม่มาก
แถมปาก ยังแสนจะร้าย : )
รุ่นน้อง รุ่นพี่ หรือแม้แต่เจ้านาย..
ยังขยาดปากกรรไกรโรงพยาบาล.. o.O !
แต่จริงใจนะ.. จะบอกให้..
จริงจัง.. จริงใจ.. ถึงไม่ปากหวาน..
รักใคร.. ก็รักน๊าน.. นาน..
แถมขี้อ้อนจนน่ารำคาญ.. รู้ตัวดี..
มาเป็นเพื่อนกันไม๊.. นะ.. นะ..
แต่อย่า.. ให้เกินกว่านี้..
ฉันอยากมีเพื่อนที่แสนดี..
แต่ไม่อยากมีเจ้าของหัวใจ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
28 สิงหาคม 2550 00:00 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ล้านคิดถึง ร้อยคำนึง รำพึงหา
ล้านดาวพา เรียงร้อย เป็นสร้อยฝัน
หนึ่งเดือนเดียว เกี่ยวเกาะ เพราะรักมั่น
กี่คืนวัน กี่ฝันใฝ่ ไม่เคยเลือน...
.........................
เป็นกลอนที่สั้นไปนิดนึง
แต่บางครั้ง..
ความในใจต่างหาก.. ที่มากมายก่ายกองกว่า..
เป็นร้อยเป็นพันเท่า..
สงสัยจิบกาแฟมากไปหน่อย
คืนนี้ เลยนอนหลับช้า
แหะ ๆ
คิดถึงทุกคนนะคะ
..................