26 ตุลาคม 2551 00:46 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ฉันไม่เข้าใจ
คุณ... คิดอะไรกันแน่
บางที... คุณเหมือนจะแคร์
แต่บางครั้ง คุณเหมือนจะแค่... คบเล่น ๆ
ฉันไม่มั่นใจ
คงมีเรื่องราวมากมายที่คุณซ่อนเร้น
ไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น
ไม่แน่ใจในสิ่งที่เห็น ที่คุณบอกมา
ในความไม่เข้าใจ
รู้ไหม... หลายครั้งฉันอ่อนล้า
ไม่อยากร้องไห้... พอ ๆ กับไม่อยากตัดใจลา
โปรดยืนยันกับฉันหน่อยนะ...
...ว่าฉันยังมีค่า...
...หรือแค่เพื่อนคุยเวลาที่คุณไม่มีใคร...
25 ตุลาคม 2551 23:20 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
เข้านอนเกือบตีสอง
หกโมงเช้าก็ต้องตื่นไปทำงาน ...ห้ามสาย...
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงซมซาน แทบคลานไป
หูอื้อตาลาย ง่วงนอน
แต่วันนี้
ยังดูดีอยู่ได้ผิดกับวันก่อน ๆ
ยิ้มได้ทั้งวันไม่แง่งอน
เจอเจ้านายมองค้อน หรือลูกค้าเลือดร้อน...
...ก็ไม่ใส่ใจ...
เพราะได้พลังจากบางคน
ทำให้สุขท่วมท้น จนมีภูมิต้านทานทุกสิ่งได้
ไม่ง่วง ไม่หิว ไม่ว้าวุ่นใจ
แค่คำ คิดถึง สั้น ๆ ง่าย ๆ...
... ก็ทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดทั้งวัน...
23 ตุลาคม 2551 19:01 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ตั้งแต่วันที่รู้จักกัน
คุณก็ทำให้ฉันเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
บางวันเป็นคนอารมณ์ดี
บางที... ก็เงียบเหงาว้าวุ่นใจ
คำพูดบางคำทำให้ฉันคิดมาก
อยากบอกนะว่าหวั่นไหว
หลับตา... แอบคิดไปไกล...
ล่องลอยละลายไปกับคำพูดของคุณ
แค่บอกคิดถึงสั้น - สั้น
รู้ไหมว่าฉันอบอุ่น
เหมือนฟังเพลงรักหวานละมุน
กรุ่นอยู่ในไอรักจาง
แต่บางทีที่คุณนิ่งเงียบ
รู้ไหม... ฉันหนาวยะเยียบ... เคว้งคว้าง...
เหมือนระหว่างเราช่างห่าง
ความสัมพันธ์ไกลและบาง... จนเกินเป็นไป...
ตั้งแต่วันที่รู้จักกัน
บางที... คุณทำให้ฉัน... อยากร้องไห้
มีความอบอุ่นอ่อนหวาน...
...ผสานอยู่ในความเดียวดาย...
ฉันก็แค่อ่อนไหว.........
... แม้จะเข้าใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะผูกพัน...
...................................................
มีความอบอุ่นอ่อนหวาน...
... ผสานอยู่ในความเข้าใจ
บางทีฉันก็แอบโกหกตัวเองอย่างเดียวดาย
ว่าคุณก็คงมี ใจ ให้ฉัน... เช่นกัน...
...................................................
18 ตุลาคม 2551 01:39 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ค่าของคนเหงา
คงไม่มากไปกว่าดาวบนฟ้า
แหงนมอง สบตา
ก็แค่ครา ไม่มีใคร
ค่าของคำรัก
ก็คงแค่คำทายทัก ในวันอ่อนไหว
ถ้าไม่เจอ ก็คงไม่เป็นไร
ไม่เคยคิดผูกพัน
ค่าของความรู้สึก
ลึก ๆ ก็คงแค่ทางผ่าน
บังเอิญพบ แล้วจบกัน
สายสัมพันธ์ ไม่มี
ค่าของความคิดถึง
คงไม่ซึ้ง ก็แค่คำ ๆ หนึ่ง ก็แค่นี้
ความรู้สึกดี ๆ
คงมีเพื่อใคร คนต่อไป
ค่าของคนเหงา
คงว่างเปล่า สำหรับคนอ่อนไหว
ผ่านมา เพื่อผ่านไป
หวังว่าจะให้มีใจ ไม่มีเลย
18 ตุลาคม 2551 01:19 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
มืดสนิท
กำมะหยี่สีดำคลุมปิดฟากฟ้า
เสียงสายฝนโปรยปรายรินลา
กระทบใจคนล้าอย่างเงียบงัน
ฟ้าตอนกลางคืนแสนเหงา
นอกหน้าต่างเห็นเพียงเงาความฝัน
ดาวหลบลี้หนีหายไปจากจันทร์
เหมือนการพรากของใครคนนั้น...
... คนแสนไกล...
คิดถึงนะ.........
ไม่เคยมีซักครา ที่ไม่อ่อนไหว
แม้ซึมซับรับความต่างอย่างเข้าใจ
แต่ความคิดถึงยังมากมาย เหมือนก่อนมา
คืนฟ้ามืดสนิท
แค่ขอแอบใช้สิทธิ์ คิดถึงคุณนะ
ฝากสายลมเหงาพราวพัดพา
กระซิบคนไกลเกินเอื้อมว่า...
... ไม่เคยลืม ...
Lovers
0 คน เลิฟนั่งยิ้มริมระเบียง
หน้าส่วนตัว
773
