25 มีนาคม 2552 04:01 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
สบายดีไม๊คะ...
คิดถึงนะ... รู้ไหม ?
ทุกทีที่ความเหงาล้อมรอบกาย
หัวใจก็โบยบิน
ดูแลตัวเองด้วยนะ...
อย่าให้ภาระ กัดกินความสุขหมดสิ้น
คนไกล... ทำได้เพียงยลยิน
ถ้อยคำห่วงใยที่คุ้นชิน ผ่านสายลม
รักนะ...
เก็บเกี่ยวทุกสิ่งที่ผ่านมาเพาะบ่ม
เชื่อมั่น ศรัทธา และชื่นชม
เป็นแรงใจไม่ให้ล้มซวนเซ
ดูแลตัวเองนะคะ...
ฝากลม ฝากฟ้า กล่อมเห่
อยากบอกว่าคน ๆ นี้ไม่เคยเกเร
รักแล้วทุ่มเท........ ให้ทั้งใจ...
( รักแล้วทุ่มเท... รักคนเดียว... )
25 มีนาคม 2552 03:29 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ดึกดื่นคืนยอดแย่
สร้างจินตนาการแสนท้อแท้ หมดหวัง
เรียงราย ไฟฟาง คั่งค้าง
ทุกสิ่งประดัง ดั่งเข่นฆ่า
สิ่งที่เรียกว่าหน้าที่
ที่มีต่อคนนั้นคนนี้ แบกเต็มบ่า
เริ่มทรุด และเริ่มล้า
บ้า......... อยู่ในค่ำคืนเปล่าดาย
อยากหลับทั้งคืน
อยากตื่นอย่างสดใส
อยากมีชีวิตง่ายดาย
อยากสบายอย่างใครเป็น
อยากทิ้งหน้าที่
ที่มี และที่เห็น
อยากปฏิเสธสิ่งที่ใคร ๆ ให้เป็น
แท้แล้วยิ้มเย็น ๆ นั่นเหนื่อยนะ...
ดึกดื่นคืนยอดแย่
ท้อแท้และเป็นบ้า
อยากร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา
มันเหือดแห้งและร้างรา นานมากแล้ว
เป็นบ้าอยู่กับงานชิ้นหนึ่งตั้งแต่หลังปีใหม่
ลูกค้าบอกว่ามีเวลามาก (ในตอนแรก)
เลยสั่งเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ
ที่ออกแบบมามันดีนะ
ชอบ ๆ แต่ว่าขอเพิ่มนั่นได้ไม๊
เปลี่ยนนี่อีกนิด ลองดู
มีรูปใหม่จากเมืองนอก
ลองเอาไปคิดนะ
ดีไซน์เนอร์ของผมว่างี้...
ลองปรับดูอีกครั้ง
ฯลฯ
เจ้านายก็อินจัด
เพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ (และใหม่)
ออกแบบแต่ละครั้ง
ถ้าไม่ถูกใจเจ้านาย ลูกค้าก็ไม่เห็น
(ทั้งที่เคยบ่อย ๆ ที่ลูกค้าเห็นทีหลังแล้วชอบ)
ทุกคนมีไอเดียของตัวเองทั้งนั้น
แต่คนทำคือคนนี้ ที่ต้องทำให้ถูกใจทุกคน
(เป็นดีไซเนอร์เองเลยดีไม๊คะ... ธ่อ...)
แถมยังมีรายละเอียดที่เปลี่ยนไม่เลิก
จนเวลาที่ว่าเหลือเฟือ เหลือแค่ไม่กี่วัน
งานต้องจบสิ้นเดือน
แต่วันนี้ตอนเกือบทุ่มนึง
ยังมีข้อมูลอัพเดทใหม่อยู่เลย
ที่แย่กว่านั้น ในช่วงที่คิดงานตัวนี้
ก็มีงานอื่นอีกเพียบที่ประดังประเดเข้ามาหา
ถามเจ้านายว่าเอางานไหนก่อน
เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วตอบว่าก็ด่วนทุกชิ้น
แต่เช้าถึงมืดค่ำ
จากค่ำถึงดึกดื่น
จากดึกดื่นถึงเช้าอีกวัน
เหนื่อย... จนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
ถ้าพรุ่งนี้
พนักงานคนนี้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้บ้าง
และลาป่วยซักอาทิตย์นึง
อยากรู้นัก บริษัททั้งบริษัท
จะล่มสลายเลยไม๊
เ ห นื่ อ ย . . .
เ ห นื่ อ ย . . .
และ เ ห นื่ อ ย . . .
จริง ๆ นะ !
แค่คนธรรมดานะ... จะบอกให้
แล้วจะอะไรนักหนา
คนเรามีเท่ากันคือเวลา
จะเบียดเบียนอะไรนักหนา... ก็ไม่รุ๊...!
22 มีนาคม 2552 11:25 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
งอน..............!
ก็ใครหล่ะที่ไม่เป็นเหมือนก่อน คนเก่า
ใครละเลย... ไม่เคยเหมือนครั้งคราว
... ที่เราเพิ่งรู้จักกัน ...
ใคร... ที่อ้างโน่นอ้างนี่...
ในทุกเวลานาที ก็งานทั้งนั้น
หรือ in จัด จนต้องตัดความสัมพันธ์
หรือต้องการ... ให้ค่อย ๆ เข้าใจไปเอง
ไม่ได้งอนนะ... ไม่... ไม่...
ไม่ได้น้อยใจ และไม่ใช่คนเก่ง
จึงไม่ง่าย ถ้าจะให้ตัดสินใจเอง
ยังเกรง... จะเข้าใจผิดต่อกัน
ก็รักนี่นะ...
จะให้เดินหนีง่าย ๆ หน่ะ... คงไม่เก่งอย่างนั้น
แต่ถ้า บางคน อยากให้ลืมกันและกัน
สั่ง มาสิ... แม้โศกาจาบัลย์... ก็จะ ลืม...
21 มีนาคม 2552 21:22 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
เวลาพาเริ่มต้น...
ขีดเส้นให้คนหนึ่งคนก้าวมาหยุดตรงหน้า
มิตรภาพทอประกายในสายตา
ก่อนวันเวลาเริ่มถักทอสายใย
ทั้งที่หัวใจปฏิเสธ
อ้างเอ่ยหาเหตุหลากหลาย
บอกกับตัวเองว่า... ไม่...
แต่เวลาก็ทำให้หลายอย่างเกิดขึ้นและเป็นไป...
... เกินต้านทาน...
เวลาพาโลกสดใส
เวลาพาหัวใจอ่อนหวาน
เวลาพาดอกไม้บาน
แล้วก็เป็นเวลาที่พาทุกอย่างผ่าน... เลยไป...
ไม่มีอะไรจีรัง...
ดอกไม้ไม่เคยคงความบานสะพรั่ง...
... ตราบเวลาเคลื่อนไหว...
ผู้คนไม่เคยหยุดเดิน เมื่อเวลายังคงหมุนไป
และหัวใจ........ ยังคงเดินทางตามวันเวลา
หากเวลาขีดเส้นอีกครั้ง
ให้ใครสักคนก้าวย่างมาหยุดตรงหน้า
จะปล่อยให้หวั่นไหวเพียงปลายตา
แล้วแลเลย จากลา ปิดหัวใจ...
12 มีนาคม 2552 21:23 น.
นั่งยิ้มริมระเบียง
ในวันที่เหนื่อยล้า
ยามที่มากมายภาระ รอบด้าน
วิ่งวุ่นกับงาน
จนไม่มีเวลาหวาน กับหัวใจ
แค่เห็นเบอร์โชว์ บางคน โทรมา
ก็ทำให้ ชีวิต มี ชีวา ... เหนื่อยหาย
เป็นที่สุดของกำลังใจ
ขอบคุณมากมาย นะคนดี
ขอบคุณที่เข้าใจ
กับความเป็นไปของฉันคนนี้
ขอบคุณ สำหรับทุกความหวังดี
ที่เราต่างมีต่อกัน
ในวันที่แสนเหนื่อยล้า
แค่คำทักทายมา สั้น - สั้น
ก็ทำให้คนบ้างานคนนี้ยิ้มได้ทั้งวัน
คนบ้างานอีกคนก็คงเหมือนกัน... ใช่ไหมคุณ...
Lovers
0 คน เลิฟนั่งยิ้มริมระเบียง
หน้าส่วนตัว
825
