21 ธันวาคม 2550 11:09 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
คิดถึงจึงแต่งอ้าง คำโคลง
สารส่งหนึ่งอนงค์ แหน่งน้อย
"โคลอน"แม่ยืนยง ยังแต่ง ลงนา
เคยทักทายเรียงร้อย อ่านเอื้อนกลอนเธอ
จำเสมอแม่ชื่อนี้ คนกวี
นันท์หายไปหลายปี แต่งอ้าง
พอกลับมาอีกที แม่ทัก ทายนา
จักกลับมาเสกสร้าง เล่นลิ้น กลอนกานท์
งานสอนดนตรีพริ้ว บทเพลง
เย็นย่ำก็บรรเลง กู่ก้อง
เด็กเด็กครูครื้นเครง สนุก
ซื่งขลุ่ยสะล้อพร้อง เพลงให้รื่นรมย์
หนึ่งพรมเพลงขลุ่ยให้ คร่ำครวญ
หนึ่งดีดเสียงซึงชวน ร่ำไห้
และสะส้อรัญจวน สบัดสาย สีแฮ
กลองรับฉิ่งฉับไว้ ไปรู้กลกลอน
เพราะสอนจึ่งห่างให้ จากกัน
สามสี่ปีกลอนนันท์ ว่างเว้น
ต่อไปแต่งเล่นฉันท์ กลอนกาพย์ โคลงแฮ
แต่ยังอ่อนข่วยเน้น แก่นแก้วคำกวีฯ
.............................................................................................
หายไปนานคับเพราะไม่ได้เข้าเล่นเน็ตเลยเพราะก่อนๆเล่นทุกวันจนเบื่อเลยหายไปนานครับ และสอนดนตรีพื้นเมืองเหนือทุกวันไม่เว้นวันหยุด สอนฟรีสนุกดีคับ สร้างคนสร้างชาติถนัดทางไหนส่งเสริมทางนั้นดีกว่า...ขอบคุณคับ
19 ธันวาคม 2550 14:35 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมพัดพริ้ว
ช่างหวาบหวิวสยิวกายให้เหน็บหนาว
ทะเลหมอกละลอกคลื่นเป็นแนวยาว
หมอกเหมยพราวคราวโดนผิวสยิวทรวง
วิหกน้อยค่อยโผผินบินสู่ฟ้า
กางปีกอ้าอ่าอำไพในแดนสรวง
มวลยอดหญ้าท้าแรงลมที่โหมลวง
ดั่งจะร่วงทบพื้นบนผืนดิน
แจ้วจำเรียงเสียงไก่ร้องก้องป่ากว้าง
หมอกเหมยจางเริ่มห่างหายคล้ายคืนถิ่น
มวลบุปผารอแสงที่โรยริน
จรุงกลิ่นหอมฟุ้งรุ่งทิวา
ตะวันยอทอแสงแดงระยับ
เปล่งแสงจับกับหยดน้ำตามยอดหญ้า
เริ่มวันใหม่สดใสมาอีกครา
ได้ฟันฝ่าคืนหนาวอันยาวนาน
หน้าส่วนตัว
1788
