10 กุมภาพันธ์ 2545 22:04 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
ห่วง พี่ห่วงคอยเจ้า กลับมา
หา เที่ยวหากานต์ดา ค่ำเช้า
อา หารหรือเข้าปลา บ่แตะต้องนา
ทร มานใจปวดร้าว เจ็บเข้าทรวงใน
ห่วงหาจึงพร่ำเพ้อ คิดถึงเธอละเมอหา
ออกตามสุดไกลตา หวังกลับมาคลอเคลียกัน
อาหารทานไม่ลง พี่นี้คงสิ้นชีวัน
หรือลืมคืนกระสัน กอดกันมั่นนั้นไม่คลาย
ใจเจ็บใจปวดร้าว รึถึงคราวรักเราหาย
พี่เจ็บเกือบเจียนตาย รึแหนงหน่ายหายจากไป
7 กุมภาพันธ์ 2545 09:21 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
มองดูดาวพราวแสงอย่างแรงกล้า
คู่จันทรานภาแจ่มแย้มให้ฝัน
ใครคนหนึ่งซึ่งเคยร่ำพร่ำรำพัน
พร่ำว่าฉันนั้นเคียงคู่อยู่ทุกครา
เคยโอบกอดพรอดรักกันในวันก่อน
ใจอาวรณ์นอนยังฝันหวั่นหนักหนา
กลัวว่าร้างห่างกันไซร้ในนิทรา
กลัวยิ่งกว่าฟ้าถล่มจมบาดาล
แม้ความฝันอันเลือนลางแล้วจางหาย
ดุจดั่งคล้ายเคียงกันดั่งวันหวาน
จะขอฝันจะมั่นรักรักยืนนาน
กาลอวสานขอพานพบอย่าหลบเลย
แม้เกิดในใต้ฟ้าแก้วตาพี่
เป็นสกุณีพี่กรงทองลองเฉลย
เป็นโบตั๋นสั่นโบกพริ้วลมรำเพย
ภูมรินทร์บินเชยชิดกรีดกรายชม
หากเจ้าเป็นเช่นนภาน่าสดใส
ตัวพี่ไซร้ได้เมฆน้อยลอยสู่สม
จักเคลื่อนคล้อยร้อยสายใยด้วยสายลม
พี่ขอตรมจมกับเจ้าทุกเช้าเย็นฯ
7 กุมภาพันธ์ 2545 09:07 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
เปรียบครูเช่นเรือจ้าง นาวา
สอนสั่งข้ามอวิชา ป่ากว้าง
แม้อยู่ในพนา หุบเขา
บังฟันฝ่าเพื่อสร้าง ศิษย์รู้วิทยา
มารดาทวิเอื้อ อาทร
ค่อยบ่นพร่ำสั่งสอน ลูกแก้ว
ดั่งสมเด็จพระชินวร บรมครูเราแฮ
นำเหล่าศิษย์หลุดแล้ว กิเลสร้ายปราชัย
ดั่งแสงไฟเจิดจ้า นำทาง
มืดดำอันอำพราง ชั่วร้าย
มุมมืดพลันสว่าง ปลอดโปร่ง
อบอุ่นยามทุกข์คล้าย รุมเร้าเบียดเบียน
บำเพ็ญเพียรแม้หนักร้อย ัพันทวี
หน้าที่ยมิหน่ายหนี ลาร้าง
ทุกข์ร้อนป่วยราวี บ่หยุดสอนเฮย
เพราะมุ่งสอนเคียงข้าง เด็กน้อยยไรเดียงสา
ขอพระมาคุ้มเกล้า เกศา
ศัตรูหรือภยา พ่ายแพ้
อีกตำแหน่งยศฐา ปรากฎเกียรตินา
ผู้คนสรรเสริญแม้ เทพไท้ก็อวยพรฯ
7 กุมภาพันธ์ 2545 08:38 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
คิดถึงหมู่เมฆไม้ หุบเขา
สายสินธุป่าลำเนา แผ่นฟ้า
อีกหนึ่งแลบ้านเก่า เคยอยู่ แลนอ
จำห่างมาเหว่หว้า อ้างว้างวังเวง
บรรเลงขลุ่ยเล่นล้อ คร่ำครวญ
ฝากคลื่นผ่านลมหวน สู่บ้าน
คิดถึงใจเจียนจวน จักขาด
ฝากดาวทั่วหมื่นล้าน ส่องแจ้งดูแลฯ
25 มกราคม 2545 12:43 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
ยามเหมันต์ถึงแล้ว เหน็บหนาว
มวลหมู่เหมยสกาว อร่ามฟ้า
แตกดอกสวยพร่างพราว ทุกสิ่งมาแฮ
ชูช่อออกอวดอ้าง หอมฟุ้งจรุงใจ
ใครเห็นต่างสุขล้ำ งามตา
เอิบอิ่มในอุรา แน่แท้
ดั่งดอกสวรรค์มา สถิต เคียงดิน
คลายทุกข์โศกหายแล้ จิตให้คนึงหา
พาลมพัดโบกพริ้ว เหมยไกว
ดอกร่วงงามไสว แผ่นหล้า
เติมแต่งดินสดใส อีกครา
ช่างรื่นรมย์อกอ้า สุขล้ำในแดนดินฯ
หน้าส่วนตัว
770
