29 เมษายน 2549 14:57 น.
นัทนิตย์
ท้องฟ้าอึมครึมครึ้มหมอกเมฆ
ดุจต้องมนตร์เสกใครปลุกเป่า
เปลี่ยนโลกวันนี้เป็นสีเทา
เพิ่มหนึ่งความเหงายิ่งเศร้าลึก
เหมือนดั่งจงแกล้งแทงให้เจ็บ
คมเล็บกรีดใจจนรู้สึก
เลือดหลั่งตั้งรับปรับสำนึก
เกิดผลึกรอยแผล-ดูแลชีวิต
26 เมษายน 2549 18:02 น.
นัทนิตย์
เติมแย้มแต้มยิ้มคล้ายอิ่มรัก
ที่แท้กระอักเลือดคั่งอก
จุกเจ็บสะท้านนานสะทก
บัวบกหมดกระสอบแค่ปลอบโยน
พ่ายแพ้แก่โลกความโศกเศร้า
สดุดีความเหงาเท่าโลดโผน
คะนองกว่าคะนึงจึงเพลิดเพลิน
ก้าวเกินความจริงสิ่งพบพา
ในห้องรกเรื้อเหลือเศษซาก-
ความฝันอันมากปรารถนา
ความหวังเกินเสี้ยวเส้นเยียวยา
โอ่งรับน้ำตาจึงล้นรอง
ใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนอิ่มรส
แท้โลกกำหนดตอบสนอง
ไม่พอ...จึงแพ้แก่ครรลอง
กลืนความหม่นหมองเลี้ยงชีวิต.
หน้าส่วนตัว
1020
