30 พฤษภาคม 2554 14:27 น.
นัทนิตย์
ผ่านมาหลายปีแล้วที่รัก
ที่เราหักแรมเร่ระเหหัน
ต่างเดินตามเส้นทางของกันและกัน
เพื่อค้นฝันความคิดชีวิตพบ
แวะมาเยือนอีกครั้งเธอยังอยู่
ดีใจที่ได้รู้เมื่อได้สบ
แววตาเธอเปิดเผยมิเคยลบ
ยังระยิบตกกระทบกับดวงใจ
หอบเอาความหวังดีเป็นที่สุด
ประดุจมวลพฤกษามาฝากให้
เพียงเธอสดชื่นเย็นทุกเป็นไป-
กับชีวิตก้าวไกล...การเดินทาง
เก็บเอาความถึงหนึ่งคันรถ
มอบแด่เธอทั้งหมดหลังไกลห่าง
ให้เธอรู้เราสองคนมิหม่นจาง
ไปกับความแตกต่างของทางเดิน
14 มิถุนายน 2550 19:39 น.
นัทนิตย์
ในอีกมุมพุ่มไม้ใกล้ใกล้เธอ
เฝ้าชะเง้อคอดูอยู่หวั่นหวั่น
เธอกับเขาต่อไปจะทำอะไรกัน
หลังสุขสันต์หยอกล้อหนอสุขใจ
ตามมาเพราะยังห่วงและหวงอยู่
รู้ทั้งรู้ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้
เพราะยังรักถวิลหายังอาลัย
จึงจำยอมร้องไห้ได้แอบมอง
ทรุดเข่าลงตรงพุ่มไม้มุมแพ้
ความอ่อนแอมิบรรเทาแรงเศร้าหมอง
มือเคยจับเขากลับคว้าถือมาครอง
แก้มนวลผ่องที่เคยจูบเขาลูบคลำ
ลุกไปแล้ว...นั่นเกี่ยวก้อยกันไปแล้ว
อักหนึ่งครั้งใจมิแคล้วไหวระส่ำ
มองรอยก้นคนเคยรักหนักระกำ
คลี่ผ้าเช็ดหน้าซับรอยช้ำมาทำใจ.
10 มิถุนายน 2550 11:22 น.
นัทนิตย์
ถึงเป็นเพียงซากรักเธอโยนทิ้ง
มิใช่สิ่งยิ่งใหญ่จากใจหนึ่ง
ก็จะเก็บมาฝันรำพันรำพึง
หลอมเป็นความคิดถึงเต็มห้องใจ
แม้จะเป็นเศษรักจากถังขยะ
แค่ซากแห่งพันธะหลังเธอใช้
จะคุ้ยค้นที่หลงเหลือเส้นเยื่อใย
มารวมไว้ในห้องของอารมณ์
อารมณ์หนึ่งซึ่งยังรักและหวังดี
อารมณ์ที่เหนือสะอื้นความขื่นขม
เหนือความเจ็บ ปวด แค้น แน่นทุกข์ตรม
มากกว่าความระบมขั้วดวงแด
เพราะรักเธอเพียงใจที่ได้รัก
จะเบาหนักเล็กใหญ่ไม่แยแส
คราบน้ำลายรอยน้ำตาจะดูแล
ขอเพียงแต่ได้เคียงใกล้หัวใจเธอ
5 มีนาคม 2550 22:49 น.
นัทนิตย์
หนักเกินภูผากว่าเหล็กหลอม
สักถ้อยที่ยอมอย่างเปิดเผย
กล่าวผ่านการพรากจากคนเคย
"ลาก่อน" เอื้อนเอ่ยแม้รักเธอ
โลกนี้มีเหรียญอยู่สองด้าน
อาจสมความต้องการอยู่เสมอ
หรืออาจพลาดข้างทางอยากเจอ
เหมือนเธอกับฉันในวันนี้
วันต้องเอ่ยคำลาแม้ว่ารัก
วันต้องยอมแตกหักรักหลบหนี
เพราะเหตุด้วยผลต่างคนมี
เพราะสิ่งดีดีที่ควรเป็น
ถ้าการพลัดพรากจากรักแท้
มิสายเกินแก้สิ่งพบเห็น
ความจริง-ความฝัน นั่นประเด็น
น้ำตากระเซ็นย่อมต้องยอม
28 กุมภาพันธ์ 2550 18:52 น.
นัทนิตย์
ทอดยาวอยู่เนิ่นนานการค้นพบ
ถนนนั้นไปบรรจบที่แห่งไหน
จากเริ่มต้นเดินผ่านมาและต่อไป
มีอะไร...ไม่อาจรู้อยู่ปลายทาง
รู้แต่เพียงเสียงลมที่พรมฝัน
พัดเห่ความสัมพันธ์ของวันต่าง
มากล่อมโลกบอบช้ำรักอำพราง
ให้อยู่อย่างผู้กล้ามิล้าแรง
อยู่เพื่อรอบางสิ่งความจริงนั่น
เพื่อพบกับความฝันอันส่องแสง
พบวิถีที่ล้ำค่าราคาแพง
สมชีวิตที่เปลี่ยนแปลงแรงดิ้นรน
ถนนเส้นนั้นเคยฝันถึง
ว่าวันหนึ่งที่เหนื่อยล้ามาแต่ต้น
จะจางหายคลายเห็นเป็นกมล-
สุขอยู่บนที่ข้างหน้า-ระยะทาง
หน้าส่วนตัว
2161
