17 กันยายน 2552 19:41 น.
นักเห่าเครื่องบิน
คิดถึง คะนึงนิตย์
ขณะจิต จะจากจร
ความรัก จะเว้าวอน
ขณะจร จิจิตใจ
คิดถึง คะนึงน้อง
ขณะมอง จะจองใจ
ความรัก จะให้ใคร
ขณะใจ จะจดจำ
คิดถึง คะนึงนาง
ขณะทาง จะจองจำ
ความรัก จะมืดดำ
ขณะคำ จะเปลี่ยนไป
คิดถึง คะนึงหน้า
ขณะข้า จะจากไป
ความรัก จะมอดไหม้
ขณะใข้ จะคิดถึง
คิดถึง คะนึงหนอ
ขณะรอ จะคิดถึง
ความรัก จะรำพึง
ขณะหึง จะใจเย็น
คิดถึง คะนึงหนา
ขณะลา จะใจเย็น
ความรัก จะช่วยเข็น
จะมิเห็น ก็รักเอย
แต่งไว้นานแล้วครับ ตั้งแต่สมัยม.๑ ม.๒ พอดีหาเจอเลยเอามาให้ชมกัน
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบครับ ^_^
17 กันยายน 2552 19:28 น.
นักเห่าเครื่องบิน
ว่ากันถึง เจ้าสุนัข ที่ต่ำต้อย
ว่าถึงถ้อย คำวลี ที่เหยียดหยาม
ว่ากันถึง เครื่องเรือบิน บนฟ้างาม
ว่าถึงถ้อย คำขาม ให้ตามรา
เจ้าสุนัข สีถ่านไฟ ในที่นี้
เจ้าไม่มี สิ่งใด น่าสรรหา
เจ้าสุนัข ที่เดินต้อย ตามมรรคา
เจ้าไม่มี ดอกหนา ฤทธิ์อันใด
ในวันหนึ่ง ที่ซึ่ง ตามประสา
ในวันนั้น เดินมา ด้วยสงสัย
ในวันหนึ่ง ได้ยินเสียง สำเนียงใด
ในวันนั้น ทันใด ก็มืดพลัน
เมื่อมองจ้อง ขึ้นฟ้า นภาผัน
ได้แลเห็น รอยกัน ในฟ้าใหญ่
เมื่อมองจ้อง คล้ายนก ให้ตกใจ
ได้แลเห็น ทันใด ก็คำราม
จึงเห่าบอก ให้หยุด อยู่ตรงนั้น
แต่ว่ามัน บินหนี มิเกรงขาม
จึงเห่าบอก ถ้าไม่หยุด ข้าจะตาม
แต่ว่ามัน ร้องหยาม จึงตามไป
วิ่งไล่เข้า กวดเข้า สุดแรงขา
เหมือนหมาบ้า วิ่งไม่ดู ต้นไม้ใหญ่
วิ่งไล่เข้า ไกล้ถึง วิ่งเข้าไป
เหมือนหมาบ้า ติดโรค วิปริต
ผู้คนที่ มองเห็น เป็นดังว่า
จึงต่างพา กันมอง แล้วตรองคิด
ผู้คนที่ ไม่เข้าใจ จึงตามติด
จึงต่างพา กันพินิจ แล้วตามไป
ส่วนตัวข้า วิ่งมา ถึงลานใหญ่
จ้องมองไกล เห็นมันลง อยู่ตรงข้าม
ส่วนตัวข้า เห็นเป็น เช่นนงราม
จ้องมองไกล ดูงาม เกินมีจริง
จึงวิ่งต่อ ตามไป ให้ถึงฝัน
หวังนวลจันทร์ จะสนอง ครองคู่พี่
จึงวิ่งต่อ ด้วยหวังได้ สมฤดี
หวังนวลจันทร์ คอยพี่ ที่ตรงลาน
แต่เมื่อไกล้ นางบิน ขึ้นบนฟ้า
ใจพลันล้า หมดสนุก แรงสนาน
แต่เมื่อไกล้ เคยคิดยล เยาวมาลย์
ใจพลันล้า ในสงสาร ของตนเอง
เดินคอตก หางตก สุดละห้อย
เมื่อเรียงร้อย รักไม่สม หวังตนเอง
เดินคอตก กลัวใจตน หวั่นใจเกรง
เมื่อเรียงร้อย บทเพลงรัก อกหักใจ
กลับมาเจอ รถคันเก่า ที่หน้าบ้าน
ที่เคยคิด เคยคร้าน จะสงสัย
กลับมาเจอ รถคันเก่า ในดวงใจ
ที่เคยคิด ผลักไส ให้ไกลตา
เดินเข้าไป หมอบลง ตรงที่เก่า
ที่ที่เรา เคยนอน แหงนมองฟ้า
เดินเข้าไป นอนอิงแอบ ตามประสา
ที่ที่เรา ที่ที่หมา เขาอยู่กัน.
กว่าจะจบได้เนาะ น๊าน นาน...
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ^_^
15 กันยายน 2552 21:34 น.
นักเห่าเครื่องบิน
นั่งมองฟ้ามองดาวที่พราวฟ้า
นั่งมองปลามองนกวิหคเหิน
นั่งมองคนคู่เรียงที่เคียงเดิน
นั่งมองเพลินเจริญตาเจริญใจ
ในใจคิดในใจเพ้อในใจฝัน
ในใจนั้นไม่เคยหยุดฝันใฝ่
ในใจนี้ยังรักเธอสุดหัวใจ
ในใจในใจฉันนั้นมีเพียงเธอ
แม้ยามทุกข์ยามสุขและยามเศร้า
แม้ยามเหงาสิ้นหวังหรือเฝ้าเพ้อ
แม้ยามที่ปวดใจอยู่ยังมีเธอ
แม้ยามเผลอเธอยังยอมให้อภัย
ในวันนี้ยังมีเธออยู่เคียงข้าง
ในวันนี้มิลาร้างให้สงสัย
ในวันนี้เธอยังอยู่คอยห่วงใย
ในวันไหนก็จะรักรักนิรันดร์
23 กุมภาพันธ์ 2552 23:35 น.
นักเห่าเครื่องบิน
จรลีลงเดินเพลินสถาน
นึกวิมานครั้งเก่าแห่งเมืองนี้
อดีตเป็นที่พำนักพักธานี
บุรีศรีครั้งก่อนแต่เก่ากาล
เดินประสบพบเจอบรมธาตุ
นามสุราษฎร์ธานีที่เกรงขาม
องค์เหลี่ยมยอดปลายแหลมแทงฟ้าคราม
ประหนึ่งนามจะเสียดก้องปฐพี
สักสิบวาถัดไปไกลสถาน
ก็พบพานอีกองค์ธาตุวาดรังสี
ตั้งชื่อนามตามตำนานแห่งบุรี
นครศรีธรรมราชอันเรืองรอง
องค์ฐานโค้งกลมครึ่งคว่ำเกลี้ยงดังแข
ถัดฐานแลเป็นเหลี่ยมชั้นขั้นตั้งของ
ยอดเจดีย์แหลมเลาขึ้นประหนึ่งพลอง
สวมยอดทองเป็นปฏักปักนภา
จรจากลาจากใต้จากสององค์
ดวงสมพงศ์พบไตรปรางค์ขวางมรรคา
ตั้งเรียงองค์ตรีแฝดน่าใฝ่หา
นามสมญาปรางค์สามยอดยอดพระกาฬ
ทั้งสามปรางค์วางเรียงเคียงคู่กัน
ดั่งประจันอริราชศัตรูราญ
ตั้งสามองค์เอกกล้าด้วยอาจหาญ
ประจัญบานเด่นสง่ามิแคลนคลอน
จากสามองค์เด่นกล้าแห่งเมืองลพ
ก็ประสบพบสิ่งอนุสรณ์
จากคราหงสาวดีเข้าราญรอน
คืออนุสรณ์สถานยุทธหัตถี
รูปช้างขึ้นเสียดงาเข้าแทงเสย
องค์เอกเงยเงื้อง้าวฟาดลงที่
มหาอุปราชหงสาวดี
ขาดลงที่สะพายแล่งเป็นแวงกลาง
เหลือบไปเห็นยอดกาแลอยู่กลางป่า
จึงไคลคลาหวังจะเห็นเป็นกระจ่าง
วัดจองคำตั้งเด่นอยู่รางชาง
ช่างสวยงามดุจพิมานแห่งองค์อินทร์
หลังเป็นไม้ทรงเรือนไทยหลังคายก
ประดับตกแต่งลายวิจิตรศิลป์
คล้ายแสงฟ้าจากทวยเทพระรดริน
ดั่งพรหมินทร์ปั้นแรงแต่งขัดเกลา
อีกปราสาทหินพิมายของโคราช
แลปราสาทสรรเพชญแห่งเมืองเก่า
ทั้งชาวบ้านบางระจันอันลือเล่า
อีกสำเภาเรือของไทยในโบราณ
และมากมายหลายหลากสถานที่
คำกลอนนี้มิอาจกล่าวแลเล่าขาน
ได้ทั้งหมดทั้งมวลในตำนาน
ทุกสถานร้อยสิบหกเมืองเก่าเอย
หน้าส่วนตัว
1390
