8 กันยายน 2550 11:33 น.
นักเลงเพลงยาว
๏ฝรั่งเปรตเศษมนุษย์ผุดบนโลก
วิปโยคคลอนเอนระเนนไหว
วิทยาโสโครกโรคจัญไร
อุบาทว์ไปทั่วทัศอัศจรรย์
ทำตัวใหญ่เยี่ยงยักษ์กูจักบ้า
ยังมีหน้านิยมชมตัวนั่น
เพียงกระหายกลืนกินธนินทร์กัน
เออไทยมันยังจะเขลาเอาเข้าไป
มิกระดากปากหรือที่ถือสัจ
เปล่งถ้อยอรรถรักชาติอุบาทว์ไซร้
ทรยศโคตรเหง้าเผ่าพงศ์ไทย
โอ้กระไรเหมือนเขาเป็นเจ้านาย
หันหลังให้สิ่งวิจิตรประดิษฐ์ก่อน
เห็นว่าห่อนรสนิยมชมสมัย
เขาสั่งการสาส์นสิ่งประวิงไป
คุณค่าไทยไยไม่คิดอนิจจา
ถึงยามตายฤๅจักกล้าเอาหน้าพบ
วิญญาณศพต้นตระกูลประยูรฟ้า
อย่ามัวเมาวิถีโลกที่โศกหล้า
จงหันมาหาไทยอย่าให้สูญฯ
8 กันยายน 2550 11:14 น.
นักเลงเพลงยาว
๏ หอมละมุนกรุ่นกลิ่นประทินเครื่อง
ชวนชำเลืองสนเท่ห์สเน่หา
รสตรลบอบอวนป่วนกายา
ดั่งอัปษรามาใกล้ให้ได้ยล
ทั้งวงพักตร์ลักขณาสุธาทิพย์
ทั่วทั้งสิบทัศแลต้องแพ้หม่น
วาจาเย็นเช่นสายชลาชล
ปานต้องฝนบนฟ้าสุราลัย
วงขนงดั่งวงที่ตรงศร
ชะออดอ้อนชวนจิตพิศมัย
ทั้งเกล้าเกศดำขลับประดับไว้
สองตาไซร้มฤคินถวิลเพลิน
โอษฐ์น้องเพียงดั่งสีลิ้นจี่แต้ม
งามเธอแย้มสรวลหนีเมื่อทีเขิน
ทั้งท่าทางนางเยื้องชำเลืองเดิน
ดั่งดำเนินเหินเหาะเลาะเมฆา
ผ่องผิวพรรณสุวรรณสีมณีผสม
อภิรมณ์เริงรื่นชื่นหรรษา
เพียงได้พบสบพักตร์สักเพลา
ดั่งได้ล่องเวหานภาลัยฯ
หน้าส่วนตัว
1603
